De Gids. Jaargang 105

[p. 187]

Verzen

De verloren zoon

Zoo zomersch woeien mij de boomen tegen
en allerwegen zei hun loover: Kom!
'k Voerde verwachting als haar bruidegom
en alom was ons alle ding genegen.

Terwijl wij saam een marmertrap bestegen,
die tot het duizelhooge luchtblauw klom,
zweefd' er en beefde, rond ons om en om,
wind van muziek en zoetste zomerzegen.

Ik ben getuimeld uit dat duizelblauw
tot in de diepe draf, waar ik nu lig,
bekaaid en vuil, een vunzig ding, dat zich
het liefst van alles maar wegwisschen wou....

En toch verdoe ik mij nog niet: een stem
zegt vader's naam mij, met zoo vreemden klem....

[p. 188]

Hadewych

Wij weten nauw'lijks, wie zij is geweest.
Maar elk van ons die hare lied'ren leest
en bevend haar gezichten mee mag schouwen,
hij hoort haar kreten, hoort haar diepe rouwen
en hoort ook, hoort dien hoogst getogen toon,
dien 't hart tot God mag zingen. En dat schoon,
dat hem de ziel los maakt van druk en banden,
hij hoort het in de taal der Nederlanden.

[p. 189]

Klein minnelied

Wie heeft zoo'n zuiver oogenblauw,
waar ziel op ligt als zachte dauw?
In wie zijn zóó ineengevleid
een ongerepte majesteit
en lieflijkheid die spelelacht?
En wie (dit neurie-, neuriezacht),
wie is zoo'n diepe dartelwei
als jij, zoet lief, als jij?

Gerard Wijdeveld