Groot vakantieboek

Klaas Vaak

Klaas Vaak zat in verlegenheid,
er was geen korrel slaapzand.
Hij zuchtte: ‘Vrees'lijk, wat een tijd,
er slaapt geen kind in 't ganse land.
Ze jengelen en dreinen,
de groten en de kleinen.
Zoiets heb ik nog nooit gezien:
dat duurt nu al een dag of tien.’

Hij trok zijn wollen sokken aan
en fietste naar de duinen.
Hij vroeg wat zand, voor 'n arme man.
Ze zeiden: ‘Nee hoor, niks er van.’
Toen ging hij naar de heide toe,
maar die stond juist te bloeien.
‘Wat zand? 'k Heb geen gelegenheid,
kom maar eens op een andre tijd.’

En alle kinderen jammerden;
‘We willen niet naar bed.’
Ze lustten ook geen boterham
met heerlijk frisse bessejam,
die moe had klaar gezet.

Toen nam Klaas Vaak een kloek besluit.
Hij trok zijn wollen sokken uit
en huurde een dromedaris.

Een dromedaris is een dier,
veel groter dan de koeien hier,
met een bult die nog al raar is.

En op die bult nu reed Klaas Vaak,
zijn zandzak aan een bonestaak,
recht toe naar de Sahara.

[p. 103]

Sahara, dat weet groot en klein,
noemt men een barre zandwoestijn.
Daar woont het leeuwtje Clara.

Dat leeuwtje vroeg: ‘Wat moet je Klaas?
Zoals je weet ben ik de baas
Van 't allerkostbaarst slaapzand.’

Hij gaf Klaas Vaak een zakje vol.
De dromedaris sloeg op hol
En stopte pas in Holland.

Nu was het leed geleden.
Klaas trok zijn sokken aan
en is, waar kinderen woonden,
de bedden langs gegaan.

Hij mompelde: ‘Slaap zacht, slaap zacht,
de dromedaris houdt de wacht.
Hij weet de weg naar Clara,
die woont in de Sahara.’

En als er nu soms iemand is,
die meent, dat dit niet waar is,
die moet dan maar naar Artis gaan,
daai staat de dromedaris.
Het is hetzelfde trouwe beest,
dat eens met Klaas,
Naar Clara is geweest.
S. FRANKE