De Gulden Passer. Jaargang 58-59

121. Liefde verwint met arbeyt.

Hier siedy een vat, d'welc om vaten heeft twee ooren

Waer af de rechte hebben gegrepen vast
Die vroom en cloec zijn om arbeyt t'oorbooren:
Maer de slinck' oore hebben de gene die swaren last
En arbeyt licht verdriet en qualic past,
Als kinders, en die bot, traech, oft out zijn van dagen.
In twee manieren (verstaet wel dit gewagen)
Wort alle dinc bestaen, na dat elck can dragen.
Want de liefde dwingt, oft begeerte van lof en prijs
Die gaen cloeckelic sonder eenich vertragen
Tot alle saken die sy bestaen met goet aduijs,
Maer dien arbeyt haest verdriet, zijnde onwijs,
Die en can nau door onachtsaemheit d'een oore houwen,
Des de verwinders eer en baet verweruen propijs,
En de trage niet dan schade en schande sonder flouwen.
Te recht eert v Alfonsus in elcx aenschouwen
O Pigna, beuelende v sijn secreetste saken,
Maer en wilt daerom niet laten int benouwen
De Musen, die v by elcken eerlic maken.