|
| |
| |
| |
Huwelykszang, voor den eerwaarden en geleerden heere, Adriänus de Hart, zeer geliefd leeraar in gods gemeente tot Hensbroek, en Mejufvrouwe Christina van Yzendoorn.
ROtterdamsche Maagdescharen,
Hoort myn' Zang. ik zing op 't paren,
Van de HART en zyn Vrindinn'.
'k Zing hoe zyn oprechte liefde,
Zyn CHRISTINA 't hart doorgriefde.
'k Zing hun welgegronde min.
| |
| |
Zyn al de oorzaak van dit minnen.
Zegt vaartwel. aan uwe reijen
Helpt my Haar naar 't Altaar leijen,
Die vast blaakt van huwlyksgloed'.
Helpt my zingen: 'k zal op heden,
't Echtbeginsel en de reden
Zingen van eens LEERAARS minn',
Die, welver van hier te dolen,
In het minneperk zyn zolen
Heeft gezet met rypen zinn'.
't Is de HART, dat Puikgesteente,
't Geen wy in Gods keurgemeente,
Die te HENSBROEK word vergaard,
Als een heldre Zon zien pralen,
Die haar licht en warme stralen,
Gunstig mededeeld aan d'aard'.
| |
| |
't Is die Landtman, die zoo wakker,
Steets beärbeid en beploegd.
Die, met onvermoeide handen,
Zonder tusschenpoozen zwoegd.
Ja: uit de allerêelste bloemen,
Die op hemelgeuren roemen,
Altyd zameld groeizaam zaadt,
't Geen uit de omgeploegde voren,
Met een' overvloed' van koren,
's Hemels schuren overlaad.
't Zy dan ver, dat ik mag denken,
Of 's Mans goeden naam zou krenken,
Met te wanen, dat deez Echt
In 't tiras van looze vonden,
| |
| |
Neen: de HART boog zyne zinnen,
Tot het kuisch en eerbaar minnen,
Op 't gelei van 't Albestuur:
Zulk een min zal best gedyën.
Zulk een vryën is regt vryën.
Zulk een liefde is ook van duur.
In het prilste zyner Jaren,
Als de jeugdt en kragten paren.
't Onbesmette huwlyksbedt,
Als onheilig aan te merken,
Is aan Gods verborgen werken
Al te nauw een perk gezet.
Godt lei zelf den eersten oudren,
't Heilig trouwjuk op de schoudren.
De Echt is van Godt ingesteld.
Waaröm zou men dan zyn zinnen
Wederhouden van het minnen?
Waaröm zyne ziel gekweld?
| |
| |
Jeugdt en schoonte en eerbre zeden,
Welgemaakte en frissche leden,
Sieren YZENDORENS Spruit.
Wie kan 't ADRIAAN misprzen,
Dat CHRISTINE op zoo veel wyzen,
Zyne ziel heeft gevrybuit.
Zulk verlies wordt winst gereekend.
Zulk een nederlaag beteekend
Wie zyn vryheidt en zyn leven,
Wil der deugd' gevangen geven,
Blyft bevryd van allen drukk'.
Zoo werd ADRIAAN gevangen,
Toen zyn ziel verliefd bleef hangen
Aan CHRISTINAAS edle Deugd'.
Zoo heeft ADRIANUS wandel,
Onbesproken Leer en Handel,
Zyn CHRISTINA weer verheugd.
| |
| |
't Is de Deugdt van zyn Vrindinne,
Die des BRUIGOMS hart in minne
Blaken doet, in vlammen zet.
Zyn geleerdheidt, vroom van zeden,
Kon heur fierheidt overreden,
Tot de zachte huwlykswet.
Heeft dan uwe Min, o Vromen,
Haar beginsel eerst genomen,
Uit Geleerdheid, Deugd en Eer'.
't Is met recht dan, dat men zegen,
Waar niets tegen op kan wegen,
Af durft bidden van den Heer'.
Dat u Godt, ô BRUIGOM, sterke,
En nog lang in zyne Kerke,
Als een heillicht schynen doê!
Dat zyn gunst daal' naar beneden,
En, voor alle tegenheden,
| |
| |
Wil Godt nu myn' wensch verhooren,
Dan zie ik uwe YZENDOREN,
Haast eens Moeder van een' Zoon',
Die, ô BRUIGOM, naar Gods wetten,
In uw spoor den voet zal zetten,
Op den weg naar 's Hemels troon'.
Dan zien wy een reeks van Loten
Uit dien braven Echt' gesproten,
Die opgroeijen tot Gods eer,
Als Gezanten, eens vervullen
Met Gods groote wonderleer'.
Leef in vrede, ô YZENDOREN,
Met de HART, uw' uitverkoren,
In een stille en lieve rust'.
Steeds voorspoedig, nimmer drukkig,
Daar gy uw CHRISTINA kuscht.
| |
| |
Zoo moet' Godt uw schedels kroonen
Met een kranss' van brave Zonen,
Die u volgen in uw deugd':
Tot gy, afgeleefd van dagen,
En in Abrams schoot gedragen,
Vierd de hoogste Bruiloftsvreugdt.
Non omnia possumus omnes.
|
|
Auteursrechtvrij