De heilige boeken van het oude verbond. Deel 7. De kleine profeten. De boeken der Machabeeën

[p. 159]

De profetie van Sophonias.

Inleiding.

Sophonias (Hebr. Zephanja) noemt in het opschrift der profetie (I 1) zijne voorvaderen tot aan het vierde geslacht: Chusi, Godolias, Amarias en Ezechias. Daar hij, in afwijking met de opschriften der overige profetische boeken, zijn geslachtslijst zoo hoog opvoert, hielden het de H.H. Cyrillus van Alexandrië en Hiëronymus voor waarschijnlijk, dat de profeet aan een aanzienlijk geslacht was ontsproten; en daar hij, hooger opklimmende, bij Ezechias blijft staan, zijn niet weinigen onder de nieuweren van gevoelen, dat de laatstgenoemde de beroemde koning Ezechias en bijgevolg Sophonias van koninklijken bloede zou zijn. Deze meening past vrij wel bij den tijd van Sophonias' optreden. Want hij profeteerde ‘in de dagen van Josias’ (I 1), die een achterkleinzoon van Ezechias was. De vrome Josias, reeds als een kind van acht jaren op den troon van David verheven, begon, zoodra hij zelfstandig regeerde, de hervorming van den godsdienstigen en zedelijken toestand van zijn volk, dat onder de goddelooze koningen Amon en Manasses in afgoderij en allerlei misdaden was weggezonken. Bij die hervorming werd hij krachtig ter zijde gestaan door de prediking van Sophonias.

Inhoud. Sophonias verkondigt het algemeen godsgericht over de

[p. 160]

zonden der wereld. Dat wraakgericht dreigt in de naaste toekomst de heidensche naburen, Philistijnen, Moab en Ammon; het reikt tot het verre Ethiopië in het zuiden en tot het wijd en zijd heerschende Assyrië in het noorden. Maar vooral over het zondige Juda en Jerusalem zal welhaast de gerechte straf, verwoesting, verstrooiing en ballingschap, komen. Daarna echter zal de Heer het door de tuchtiging bekeerde volk verzamelen en in zijn land terugvoeren; daar zal Hij het voorbereiden tot het heil van den Messias; dan zullen de heidensche volken zich bij het volk Gods aansluiten en zal de naam des Heeren op de gansche aarde aanbeden worden.

Sophonias heeft zelf zijne prediking geschreven in een stijl, die wel niet zoo verheven als die van Nahum en van Habacuc, maar toch zuiver, vloeiend en levendig is. Misschien meer dan een der andere profeten, die vóór hem schreven, heeft hij aan de oudere profetieën ontleend. Eenige zinspelingen op toestanden van Jerusalem, zooals die in den tijd van Josias aanwezig waren (vgl. I 4, 5, 9, 10), toonen genoegzaam, dat een ooggetuige aan het woord is.