Uit zijn schooltijd!
Hij was een der jongsten der klas.
Op een der achterste banken was z'n plaats.
't Was nog 'n echt jongetje, niettegenstaande hij in de derde klas der H.B.S. was.
't Gebeurde onder wiskunde-les. De leeraar stond voor 't bord en trachtte den jongens de stelling van Pythagoras duidelijk te maken.
Gerard Dijckerink, zoo heette de benjamin der klas, lette echter niet op.
Z'n gedachten waren thuis, bij z'n ziek zusje.
Den heelen nacht had ie met Moe bij er gewaakt.
Ze had zoo akelig gedroomd.
Zoo hardop. Uitgegild had ze 't.
Moe, noch Gerard, kende ze meer.
Wat was ze onrustig geweest.
Hoe rolden die anders zoo lieve, mooie oogjes, woest door er hoofdje.
Arme Nellie!
Vanmorgen, toen ie naar school ging, was ze in diepen rustigen slaap.
Hoe verlangde hij naar twaalf uur.
Nog nooit zou 't luiden der bel em zoo welkom zijn geweest als nu.
Naar huis zou ie hollen.
Erg benieuwd was ie, naar wat de dokter gezegd zou hebben.
Misschien was 't vannacht wel de crisis geweest.
Misschien?
Gelukkig, dat ie vanmiddag vrij was, dan kon ie den heelen tijd bij er bedje blijven.
Plotseling hoort ie z'n naam noemen.
Eensklaps herinnert ie zich, dat hij op school is.
‘Mijnheer’ Dijckerink wilt U mij nu es even de zoojuist behandelde stelling bewijzen?
Aan de wijze van toespreken werd ie weêr herinnerd, wie er voor de klas stond.
Oh, wat voelde hij de ironie en 't sarcasme, dat er zat in dat ‘menheer’. Mijnheer, tegen hem een veertienjarigen jongen.
Altijd moest die leeraar hèm hebben.
In den laatsten tijd had hij onder zijn les dubbel zoo goed opgelet, om toch vooral maar geen aanleiding tot ontevredenheid te geven.
't Warrelde em door z'n hoofd.
Zou ie 't zeggen?
Zou hij 't dien man vertellen, waarom hij niet had opgelet, waarom hij nu niet de noodige attentie aan de les kòn geven.
Zou die man met em meêvoelen 't groote leed, dat hij te lijden had? Zou hij?
Weêr hoorde hij die harde, koûe stem van den leeraar.
Is... u... uw... tong... verloren?
Hij vond 't verstandiger te zwijgen.
Denk je nou, dat ik hier voor de banken sta te praten?
Dacht je nu heusch, dat ik 't voor m'n pleizier deê, om jelui alles voor te kauwen en nog eens voor te kauwen?
Dacht je nu, dat er aan m'n geduld (?) geen eind kwam? Zeg!
En vooral jij, jìj moest je schamen, er heelemaal niet bij te zijn.
Iemand, die nota-bene kosteloos hier op school gaat. Zien deed ie 't niet, hij durfde niet te kijken, maar hij voelde 't, dat aller oogen der medeleerlingen op hèm gericht waren.
Hij wist, dat 't ook daarom den leeraar te doen was.
Bleek werd ie als 'n doek.
Z'n tanden klemde hij op elkaar.
Hij wilde niks terugzeggen.
Hij wou niet uiten, wat er op z'n lippen lag.
Hij zoù zwijgen.
Wèer begon de man voor de klas.
Wat nu nog?
Had ie em nu nog niet genoeg gegriefd?
Nu alle jongens wisten, dat hij ‘voor niks’ op school ging.
Van de meeste andere wisten ze 't wel, maar van hem niet.
Hij zag er altijd netjes uit.
Aan hem konnen ze 't niet zièn.
Vanmiddag kom je maar terug hoor! Versta je.
Ik zal je wel leeren, je hersens ergens anders te hebben, als bij de les.
Terugkomen en dat nu, juist vanmiddag, nu hij vrij moèst zijn.
Aan alles werd 'n einde gemaakt, doordat de leeraar in 't Fransch 't lokaal binnentrad.
Van dezen leeraar hield ie.
Deze was heel anders.
Van hem had ie graag les.
Dan vloog de tijd om.
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd