De Hollandsche Lelie. Jaargang 20

Najaar.

Wild waaide de wind

en zong in 't woud

Van sterven.... en van vergaan....

De nijdige, spijtige, snerpende wind

Speelde - met dorre blaân.

Kil-koud en somber, grimmig-droef

Stonden de boomen daar.

Ze zwaaiden en zwiepten hun takken en kruin

Met woest en dreigend gebaar -

.................
.................
Natuur ligt te worstlen,

verliezend haar tooi,....

Te worstlen - tot ze verstijft....

Het najaar ontnam haar den zomerdos

Waar niets haar van overblijft....

Ach, zijn er geen levens, tot wien het lot

Zijn guren herfstwind zendt,

Die wegrukt, àl wat de zomer schonk

En dorheid brengt, ongekend?....

Maar ach, er zijn zelfs levens óók,

Onder 't wreede lot gebukt,

Dat, vóór nog hun lente tot zomer werd,

Hun 't liefste van 't harte rukt.

Tot hen kwam 's levens herfst alreeds

In Lente's bloemenhof....

.................

Voor hèn geen zon,

die alles omglanst....

....Hun oog ziet de wereld dof.

ADÉ.