Hollands Maandblad. Jaargang 5

[p. 34]

K.L. Poll

Parkwandeling

Engeland is vol winterrozen.
Teer geruis van sneeuw in Sussex.
Een eekhoorn reist snel
over tien takken tot achter een stam.
Verderop een ceder
met afgebroken takken,
het sneeuwt bij hem binnen.
Schapen kijken toe, zonder herinnering
zonder verzet, zonder zelfs
met hun ogen te knipperen.

Aan de achterkant

Angstig voor het stille
punt, loodrecht op aarde,
tussen brede bewakers
van geteerd hout,
rent de slinger van de tuinklok
heen en weer.

Buiten zijn baan
staat dansend de vriendin
die straks mag.
Luchtreizen van belang
tussen de vertrouwde
reuzenheipalen.

Verkouden

Ze zegt: ik heb vannacht
niet goed geslapen,
ik moest er alsmaar doorheen hoesten.
Haar verkouden traanogen
trekken zich terug in de holen
tussen voorhoofd en bovenwang.
Opgetrokken schouders,
vinger in de mond,
clownsneus,
slierten haren als camouflagetakken
om haar ingangen
aan de blikken te onttrekken
van grote ongelovige praters
die er alsmaar doorheen leven.
Zo staat zij daar.
Vooruit, zij hoeft niet naar school.

[p. 35]

Bestemmen

Wat doen wij met de kerken
als alle gelovigen het merken?
Als na de heksen, na de
duivel ook god met zijn genade
verdwijnt uit ieders hoofd?
Wanneer de laatste kaars gedoofd
is, wanneer alle doden
doden zijn, onder steen en zoden?

Schemerruimten voor verbeelding.
Winterverblijven voor dieren, met kasbomen.
Ateliers, een schilder per parochie.
Oefenhallen voor organisten
die af en toe, wanneer het buiten regent,
publiek trekken, zoals ook nu al.
Kinderspeelplaatsen met torenhoge
schommels, klimrekken, glijbanen.

Wat doen wij met de christenen
die zich vergisten en
moederziel alleen
staan, met de schimmen om zich heen
van vroeger, zonder spookleer.

Winter

Eenden gorgelen
in de avond. De wereld is klein daar.
Het geluid van water,
zacht heer en meester in de lege straat,
gaat vooraf aan de dood
van een man twee huizen verder.
Dat bleek later.

Wiston House

Zeven donkere mannen,
met één been op de grond,
lezen kranten in de bibliotheek,
van minuut tot minuut
veranderend, het lot
van alle bewegers.

Boven hen hangt olijf met rood en bruin
het portret van een jongeling,
driehonderd jaar oud,
smal gezicht, grote neus,
eigenaar, tot rozen vergaan,
van het huis waarin zij lezen.