Hollands Maandblad. Jaargang 1978 (362-373)

[p. 41]

[C. Buddingh' Gedichten]

C. Buddingh'

Razzia I

't Leven was heel onwezenlijk in die dagen.
Moffen marcheerden zingend door je straat.
Als je uit het raam keek, zag je hun vrachtwagens.
Soms vielen er bommen. Waren er razzia's.

Eens bonsden ze ook op onze deur. Ik lag
kwijnend in bed, sputumpot op mijn kastje.
Zij waren ook bang, maar dat zag je toen niet:
bang voor tb, bang naar 't Oostfront te moeten.

'k Gaf de oudste een brief van 't Consultatiebureau.
‘Doktor Von Kammen?’ vroeg hij. ‘Ist das der Arzt
mit den drei Sternen?’ Ik knikte maar van ja.

‘Den kenn ich wohl.’ Ik snapte er niets van, maar
hij stond al weer bij 't trapgat. En 't was net
of hij mijn moeder een hand geven wilde.

Razzia II

Als toen die ene Duitser fout gewild had,
had ik zelfs de bevrijding niet gehaald,
maar was ik ergens in dat klote-Moffrika
mijn tante Janke achterna gegaan.

Net als haar moeder en haar zuster Trijntje
ver voor haar tijd gestorven aan tb.
'k Vond het zo'n mooie naam: als 'k ooit een dochter
gekregen had, was 't ook een Janke geweest.

Janke Elizabeth: Elizabeth naar
mijn eigen moeder. 'k Zie haar daar nog staan,
zielsblij, maar ook wantrouwend-ongelovig.

Het kán niet waar zijn! Maar de deur valt in
het slot. ‘Kees, ze zijn weg!!’ En boven lag
ook mijn broer Wim nog. Werkelijk ongelooflijk.

[p. 42]

Naar aanleiding van een oud fotootje

Dat gekke ventje op die vacht ben ik.
Mijn moeder heeft me er zelf zo neergelegd,
met die vreemd opgekamde kievitskuif.
Maar ik kijk wel angstig intelligent.

Dat klopt natuurlijk, want de meeste mensen
zijn kort na hun geboorte 't allerslimst.
Vraag maar eens honderd fotootjes van babies,
en zie dan wat er later van ze werd.

Ik heb alleen maar schrijver willen worden.
Dat kan in ons land nauwelijks, dus heb ik
veel tijd met slavenwerk moeten verdoen.

't Heeft iets van de krankzinnigheid van een Scott
of Shackleton: je kan lui in 't zonnetje liggen,
en moet zo nodig naar de Zuidpool toe.

Wat dat betreft

Ik heb het weer zo druk als een klein baasje:
Stientje ligt al een week met griep op bed,
Wiebe komt voor de eerste keer met verlof thuis
en wat brengt hij mee? Juist: een fikse griep.

Ik dribbel van de bakker naar de slager,
zorg dat er limonade is en fruit,
zie toe dat pillen worden ingenomen,
geef Sam en Peer te eten, maak soep, snij brood.

En daarnaast gaat natuurlijk het gewone
programma normaal door, zit ik elke dag
uren over vertalingen gebogen.

Maar 'k blijf er vrolijk bij. Wat dat betreft
ben 'k net mijn moeder. Hoor: daar zing 'k weer van
Zes en een kwart, jij met je manke poten.