Hollands Maandblad. Jaargang 1989 (494-505)

[p. 54]

De wil van de natuur
K.L. Poll

Rare vogelmuziek, vrolijke schaduwen
bewegen, de slaven van het licht,
in harmonie met zichzelf,
onvochtig water, buiten
de substantie, verlegen,
onvermurwbaar vrolijk.

Wee, wee, de Oresteia
in de diepten van de vijver,
het aflopend uurwerk,
de wanorde en de waanzin,
er kent zich niemand, niemand
ook die dat wil, daar
is een mens niet voor bestemd.
Ik geef mij over aan de lelies.

Er zijn, zo in het wit,
geen onderhuidse holtes meer,
geen reserves voor nu net,
geen wijkplaatsen - waar zich
de spreuken laten proeven.

Er zijn geen andere ogen meer
om in te wonen, geen haven
met een ouderwetse meester.
Er is alleen, ja, wat er is

laat zich op die manier
niet isoleren door een naam.
Er is, zo in het witte begin,
alleen maar wit.

[p. 55]

 

De muurtjes van de golven slieren over het speelplein,

 

worden wit van de lach en breken bescheiden

 

op de dansvloer van het strand.

 

Opvolgers zijn gelijken, beurtschippers,

 

ik kies voor het feest van de zeevaart.

De grote passen verraden
ongeduld en afwezigheid -
straks komen de herinneringen
aan het ware vroeger,
de tragedie van het ongemerkte,
de tuinmussen in doodsnood -
er klampt zich iets vast
aan de wanden, de intieme vergaderzaal
vraagt ritueel, rechterlijke besluiten
als vruchtbaar sijpelend water
om de tirannie te verdrijven
van processen en gewassen.

Angst en beven, fear and trembling, het fundament
dat trilt, dat weg zal spoelen als plastic lappen
met het water van een beek, of misschien nog wat langer,
een seizoen of wat, blijft hangen op een wortel
van een oeverboom of een behulpzame steen,
totdat ook dat, totdat ook die, totdat de zee.

Je weet het nooit, er staat
een late rood met witte dahlia
achter in de tuin, donker blad,
iets voor het eerste jaar
van de eeuw hierachter -
zelfs de kippen zijn opgetogen.
Wat een ruwe, onbedekte moed!