De Huisvriend. Jaargang 1894

Huiselijke twist.
Met gravure.

‘Zal ik Valérie's ontbijt naar haar kamer zenden, Rex, of is zij van plan van morgen beneden te komen?’

‘Ja, zij zal dadelijk hier zijn, Kate; zij heeft een nieuwe japon of iets van dien aard gekregen en zij is verrukt over zichzelf en over iedereen.’

De heer Hamblin nam een stapel brieven naast zijn bord op en begon den inhoud te doorloopen; een in fijn vrouwelijk schrift trof zijn oog; een uitroep van ergernis ontsnapte hem toen hij de enveloppe opensneed; zijn zuster was echter te druk bezig met het klaarzetten van het ontbijt om het op te merken.

‘Was het geanimeerd op het bal?’ vroeg zij, ‘en heeft Valérie zich geamuseerd?’

‘O! ik denk het wel!’ antwoordde hij zonder op te zien, ‘het was er schrikkelijk vol en de lucht was bepaald verstikkend door den geur van de bloemen en de warmte van de lichten, dus geloof ik wel dat Valérie zich amuseerde.’

‘Natuurlijk deed zij het,’ zeide een stem bij de deur en Rex legde haastig zijn brief neer, terwijl juffrouw Hamblin vol verwachting opkeek.

Valérie kwam langzaam naar voren, niets verloren willende laten gaan van het effect van haar elegant costuum op de familievergadering.

‘Hoe lief,’ riep juffrouw Hamblin vol echte geestdrift, toen haar schoonzuster haar naderde.

Groot, donker, de golvende haren fantastisch tot een kroon gestoken boven op haar hoofd met een zilveren pijl er tusschen en een menigte krulletjes naar alle richtingen ontsnappend, het fijn mousselinen kleed in bestudeerden eleganten eenvoud om haar leden sluitend, geleek zij op een fijne pastelteekening, zóó uit haar lijst gestapt.

‘Is het niet verrukkelijk?’ vroeg zij lachend, op een stoel naast de tafel neervallend. ‘Houd je er niet van, Rex?’ vroeg zij, koket haar man aanziende; en toen, zonder zijn antwoord af te wachten, richtte zij zich tot juffrouw Hamblin. ‘Je had met ons mee moeten gaan, Kate! 't Was heerlijk! Ik had niet gedacht dat gij Engelschen zooveel aardige dingen kondet zeggen als ik gisteravond hoorde.’

Juffrouw Hamblin lachte.

‘Ik geloof niet dat zij mijn ooren zouden bereikt hebben, als ik er geweest was.’

Valérie zag onwillekeurig haar schoonzuster aan en kon slechts met moeite een glimlach onderdrukken bij de gedachte, dat deze half bejaarde ooren de ontvangers hadden kunnen zijn van zulke complimenten als die de hare gisteravond vervulden.

Zou iemand ooit Kate van liefde gesproken hebben? vroeg zij zichzelf nieuwsgierig af. Kate kon nooit mooi

[p. 344]

geweest zijn zelfs toen zij jong was, zoo lang geleden. Rex was ook niet mooi en hij was vijftien jaar jonger dan zijn zuster, maar hij had iets gedistingueerds over zich dat haar reeds bekoorde op den eersten avond dat zij hem zag op het Engelsche ambassadebal in Rome.

't Was heel gauw in zijn werk gegaan en juist zes weken na die eerste ontmoeting was Signorina Valérie del Lucia eenvoudig mevrouw Hamblin geworden. Valérie's gedachten hadden de gewoonte bij sprongen voort te gaan en terwijl juffrouw Hamblin haar koffie inschonk, dacht zij met eenig welgevallen er aan dat er toch wel voorrechten waren in het huwelijksleven, wanneer het elegante morgenjaponnen als deze met zich bracht, en tooverachtige costumes van Worth, in plaats van de eene japon per seizoen, waaraan een handige meid niet altijd een aanzien van nieuwheid kon geven; daarbij natuurlijk Rex, die heel aardig was en -

Op dit punt harer gedachten gekomen merkte zij dat het kopje koffie haar was overgereikt en dadelijk begon zij over het ontbijt en over de partij van gisteren met evenveel vuur te praten.

‘Weet je wel, Rex,’ zeide zij, ‘dat je mij gisteravond zoo naar huis hebt gehaast, dat ik geen tijd had Guido goedennacht te zeggen?’

‘Was je broer er ook?’ vroeg juffrouw Hamblin.

‘Ja, hij was de ziel en het leven der heele partij als gewoonlijk! Je moet weten, Kate, toen wij kinderen waren was ik gewoon te zeggen dat ik hem zou trouwen als wij groot waren, omdat hij mooier en knapper was dan alle mannen, die ik ken, de beste Guido! Wat een flinke man is hij! Er zijn er niet veel zoo!’

De heer Hamblin rukte ongeduldig aan zijn stoel.

‘Ik begrijp maar niet, Rex, dat je niet kunt opschieten met Guido; hij is toch zoo gemakkelijk te voldoen, die beste jongen, maar 't schijnt dat je tweeën...’

Juffrouw Hamblin viel snel in het gesprek.

‘Wie anders waren er bij Lady Meredith, Valérie?’

‘O je zult de heele lijst in de courant zien! Maar zooals altijd, de eenige persoon, die ik wilde zien, was er niet.’

‘En wie was dat?’

‘Mevrouw Lascelles.’

Rex en zijn zuster keken elkander aan.

‘Mevrouw Lascelles?’

‘Ja, Guido stelde haar laatst in het Park aan mij voor. Zij is bepaald allerliefst en een groote vriendin van hem.’

Juffrouw Hamblin rinkelde zenuwachtig met de kopjes en Hamblin wierp zijn servet zoo ongeduldig weg, dat het een paar van zijn geopende brieven op den grond wierp; een enveloppe viel voor Valérie's voeten, zij bukte en raapte die op.

‘Rex, van wie is dat?’ vroeg zij nieuwsgierig, het fijne damesschrift beziende.

Hamblin fronste zijn wenkbrauwen.

‘'t Is een brief over zaken,’ zeide hij kortaf.

‘O,’ en Valérie was op het punt hem neer te leggen, oen haar oog het vergulde monogram S.L. opmerkte. ‘Ik wist niet dat menschen van zaken op zulk papier schreven, dat doen zij niet in Italië,’ voegde zij er haastig bij, en toen zich wendend tot Kate, altijd nog met de enveloppe in de hand: ‘Guido bracht mij toch een boodschap van mevrouw Lascelles; zij wil mij hebben om mee te doen in een paar tableaux-vivants, die zij den 12en van de volgende maand laat opvoeren. Ik mag mijn eigen personen kiezen en doen wat ik wil. Is dat niet heerlijk?’

‘Wat heb je geantwoord?’

‘Beste Kate, dat ik 't dolgraag deed!’

Rex keek op.

‘Ik hoop niet, dat je dat meent, liefje!’

‘Waarom?’

‘Omdat ik je onmogelijk kan toestaan iets van dien aard te doen.’

Valérie staarde hem verbaasd aan.

‘Maar ik zeg je, dat ik reeds aangenomen heb; 't idée trekt mij aan en ik ben niet van plan het op te geven,’ voegde Valérie er beslist bij.

‘Lieve kind! Laat mij dat voor je beslissen. Je kunt onmogelijk deelnemen aan die tableaux van mevrouw Lascelles.’

‘En waarom niet?’ vroeg Valérie driftig, verbitterd door de ongewone tegenspraak.

‘Omdat mevrouw Lascelles geen vrouw is, die ik gaarne in je gezelschap zie.’

Valérie bloosde hevig.

‘Zij is de vriendin van mijn broer.’

‘Juist,’ hernam Rex op een toon, waaruit heel veel sprak.

‘Rex! hoe kun je zulke dingen insinueeren? Guido zou niet willen dat ik in kennis kwam met iemand, die niet net was. Hij vroeg mij zoo dringend de vriendin te worden van mevrouw Lascelles en ik wil alles doen om hem tevreden te stellen.’

‘Lieve Valérie,’ begon Rex maar zij viel hem haastig in de rede.

‘Je bent jaloersch op Guido, jaloersch omdat hij er zooveel beter uitziet en zooveel aardiger is dan gij! Ik heb 't al gemerkt sedert hij in Londen is. Ik wil niet hebben dat men mijn broer beleedigt en zijn vrienden, en ik zal van middag mevrouw Lascelles een visite maken.’

‘Je zult dat niet doen, Valérie,’ sprak Rex op een toon, die nieuw was voor zijn vrouw. ‘Die vrouw is het praatje van de stad en ik wil niet hebben dat je met haar samen genoemd wordt. De naam van Stella Lascelles is in ieders mond.’

‘Stella Lascelles! S - L!’ riep Valérie uit, wier oogen naar de enveloppe dwaalden, ‘en haar brieven zijn in ieders zak, denk ik. Nu begrijp ik waarom je niet wilt dat ik haar ontmoet.’

‘Valérie!’ riep Kate waarschuwend.

‘Laat mij begaan, Kate!’ zeide zij ongeduldig, haar gelaat doodsbleek, haar oogen gloeiend. ‘Denk je dat ik zoo'n kind ben om niet te begrijpen wat hier gaande is?’

‘Je spreekt zulken dwazen onzin dat het de moeite

[p. 345]

niet waard is je tegen te spreken.’ zeide Rex, van tafel opstaande en een courant openvouwend.

‘Onzin! Laat mij dan den brief zien, die in de enveloppe stak.’

‘Ik zal zoo iets niet doen.’

‘Natuurlijk niet. Ik begrijp je wel. Een brief over zaken!’

‘Als je gelooft - -’

‘Wil je mij zeggen dat hij niet van mevrouw Lascelles is?’

‘Ik wil je niets zeggen,’ zeide hij en ging naar de deur.

‘Zooals het je belieft.’

Kate zag hen even aan - hij staande bij de open deur der kleine serre, die in de eetkamer uitkwam, een blik van verdriet en zorg op het gelaat, zij haar stoel van tafel geschoven, haar heele houding boos en wantrouwend; juffrouw Hamblin ried als bij instinct dat zij den sleutel van het heele tooneel bezat, dien haar broeder voor zijn vrouw trachtte te verbergen. Wat moest zij doen?

Kate Hamblin was te lang moeder, zuster en vriendin geweest van haar eenigen broeder om hem niet door en door te kennen. Zij hield te veel van hem, dan dat zij eenige jaloezie zou gekoesterd hebben tegen de vrouw, die hij zich koos; en dank haar tact, had het ménage à trois altijd op geoliede wielen geloopen. Maar Kate had geen zes maanden in het gezelschap harer zuster doorgebracht zonder eenig inzicht in haar karakter te krijgen. Zij wist dat Valérie meer van haar man hield dan zijzelf wel wist, maar dat zij een karakter had, dat niet gemakkelijk vergaf, en zij voelde dat, zoo deze grief in haar geest wortel schoot, het de droevigste gevolgen voor de toekomst kon hebben. Na een seconde aarzelens volgde juffrouw Hamblin haar broeder in de serre.

Toen zij na een paar minuten terugkeerde, zat Valérie

huiselijke twist. (Zie blz. 343.)
‘Valérielief!’ zeide zij, ‘wil je naar mij luisteren?’

[p. 346]

nog steeds in dezelfde houding; alleen stond haar gezicht wat strakker en haar lippen waren vaster gesloten.

‘Valérielief!’ zeide zij, een hand op haar schouder leggend, ‘wil je naar mij luisteren?’

‘Neem mij niet kwalijk, Kate!’ zeide Valérie, ‘je bent heel vriendelijk, maar dit is een zaak tusschen Rex en mij, en niemand anders heeft er iets mee te maken.’

‘O ja, zeker wel! En ik zal je zeggen waarom. Kom zusjelief, ik ben zoo'n oude vrouw naast je, dat je naar mij moet luisteren. Ik had gewild dat Rex het je lang te voren had gezegd, maar hij was bang je verdriet aan te doen en - -’

‘Ja, ik weet het wel; wij behoeven ons niet te bekommeren over het verleden van onze mannen, maar te denken, Kate, dat wij nog geen jaar getrouwd zijn en dat zij hem schrijft.’

Daar was een trilling in haar stem, die Kate trof.

‘Mevrouw Lascelles? O, maar zij heeft weinig in deze zaak te maken.’

De tranen, opkomend in Valérie's oogen, droogden plotseling op en zij lachte, een leelijk lachje.

‘Natuurlijk niet! Daarom wou Rex mij den brief niet laten lezen.’

‘Wil je hem gaarne zien?’ vroeg juffrouw Hamblin, bedaard haar het geparfumeerde papier toereikend.

Valérie stak begeerig haar hand uit.

‘Laat me je eerst wat vertellen,’ smeekte Kate, maar het vrouwtje had den brief reeds aangevat en las hem haastig door.

‘Waarde heer Hamblin,

Ik moet u over een zeer kiesche zaak raadplegen. Uw schoonbroeder is in den laatsten tijd een trouw bezoeker van mijn huis geweest; wij houden van een partijtje baccarat, en hij doet dikwijls met ons mee; gisteravond was hij zoo ongelukkig 800 pd. st. aan mij te verliezen, van morgen zond hij mij een chèque voor het bedrag.

Hij heeft dergelijke zaakjes dikwijls op deze wijze met mij geregeld, zoodat uwe handteekening mij heel goed bekend is, en ik ben nu een beetje ongerust over die op de chèque in quaestie, die mij voorkomt erg van de andere te verschillen - wil u eens even aankomen zoo spoedig als u kan?

Uw dienstwillige

Stella Lascelles.’

Valérie las den brief tweemaal over en zag toen haar schoonzuster verward aan.

‘Ik begrijp niet, wat het beteekent!’

‘Arm kind! het beteekent een heel ernstig geval.’

‘Maar wat heeft Guido er mee te maken?’

‘Guido is onder verkeerde vrienden in Londen geraakt; hij kent te veel vrouwen als mevrouw Lascelles; hij heeft groote sommen met kaartspelen verloren, sedert hij hier is.’

‘Maar hoe kan dat? Guido is arm.’

‘Ja, maar Rex is rijk; hij heeft hem geholpen. Je ziet wat die vrouw zegt; mijn broeder heeft de eene schuld na de andere voor Guido betaald, totdat hij einlijk laatst zei, dat hij ze niet meer wilde betalen.’

‘Maar die chèque van 800 pd. st. dan?’

‘Die chèque was niet door Rex geteekend; Guido heeft getracht zijn handteekening na te maken...’

‘Kate,’ riep Valérie uit, eindelijk begrijpend en overeindspringend, ‘heeft Guido dat gedaan! O hoe schrikkelijk! Wat zal hem gebeuren?’

‘Niets! Je gelooft toch niet dat Rex zou willen dat iets gebeurde met iemand, die je zoo na is? Valérie, begrijp je nu dat mijn broer je liefheeft?’

Maar Valérie had de kamer reeds verlaten; zij vloog naar de serre en wierp zich in de armen van haar man. Kate deed zachtjes de deuren toe.