monosyllaben kunnen bestaan, zoo weinig gebruiken zij andere woorden.
Het hoofdtooisel der vrouwen verandert met haar ouderdom. Zeer jonge meisjes dragen een kap met vleugels, zoo licht als die van een vogel. Iets oudere vrouwen en die van de laagste klasse hebben een soort van gesteven zakdoek op; oude vrouwen wikkelen een soort rol van zwaar materiaal over een licht gekleurde muts. Haar kleederen zijn zoo talrijk en vooral haar rokken zoo dik, dat zij een soort van tafeltjes vormen rondom haar heupen.
Reizigers die Bretagne kennen en Marken bezoeken, zullen zeker getroffen zijn door de gelijkenis der costumes van de vrouwen in beide landen. In de nabijheid van Brest en Plougastel of in Sint-Aume de la Palud zien wij dezelfde dikke plooien van grove, ruwe stoffen, dezelfde hel gekleurde versieringen, dezelfde liefde voor sterk contrasteerende kleuren.
Men kan waarlijk niet zeggen dat de vrouwen opzichtig gekleed zijn, want dit zou eenige lichtzinnigheid doen onderstellen, maar wat 'n gewaagd mengsel van oranje, rood, groen en blauw trachten zij te combineeren in strepen of stoute patronen met den nonachtigen snit harer kleederen.
De meer oppervlakkige gelijkenis tusschen verschillende rassen gevestigd aan den zeekant strekt zich ook uit tot eenige trekken van hun karakter. Zoo is in
een dorp op marken.
sommige havens van Finisterre, waar de Franschen het inheemsche ras nog niet hebben verdrongen, de stilzwijgendheid even opmerkelijk als op Marken.
De herbergen van Saint Pierre de Quillignon bij Brest zijn zeker niet druk; al ziet men daar soms een Parijsche reclameplaat van Cheret of een caricatuur door Caran d'Ache, zoo zijn zij in waarheid evenver van Parijs als van Marken.
Maar wat wij vinden op Marken en nooit aantreffen in Bretagne, dat is de zorg voor het huis, de netheid en zindelijkheid van haard en woning. Bretagne is vuil en onzindelijk; het volk schijnt te berusten in smerigheid en verwaarloozing, niets is er onberispelijk schoon dan de vrouwenmutsen. In Marken daarentegen kunt gij eten aan een tafel zonder tafellaken - ja, zelfs van den vloer. Geheel Holland inderdaad flikkert als een gepolijste koperen pan of een frisch gewasschen bord en ruikt naar frissche melk en boter. Ge kunt alle dagen denken dat het Zaterdag is. Maar in Marken schijnt die zorgvolle preciesheid en zindelijkheid een graad van overdrevenheid te hebben bereikt. In Broek bij Amsterdam, zegt men, is het rooken op zekere dagen verboden in de straten, evenals het wegwerpen van asch. Op Marken schijnt het dat zulke regelingen sedert langen tijd van kracht zijn, zoo keurig is alles geschikt en geordend voor het schoonmaken en oppoetsen van alle dingen.
Marken kan men in den zomer van Amsterdam uit bezoeken door een boot, die elken Zondagmorgen geregeld vertrekt. De beste manier is echter een boot voor eigen rekening in Moniken (Monnikendam) te huren, waar er altijd scheepslui zijn, bereid om u daarheen te roeien.
Dit was zoo het plan, dat wij vijf jaar geleden volgden, toen mijn vriend en ik op de kust van Marken landden. De Zuiderzee was buitengewoon helder en blauw; lente was in de lucht, ofschoon het nog pas Februari was. Wij herinneren ons nog goed onze aankomst in de kleine haven; de jongens der stad stonden voor ons op de wacht en wij werden op onzen tocht door het eiland onophoudelijk gevolgd door een steeds aangroeiende menigte. Een herberg bij een kromming van den weg ziende, traden wij er in, en terwijl wij een glas van den traditioneelen Schiedammer dronken, wijdde een oud zeeman ons in de zeden en gewoonten van het eiland Marken, sedert eeuwen onveranderd. Marken
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd
