De koningin der poppen

[p. 20]

[p. 21]

De poppen zijn ziek.

Eenige maanden daarna kwam Klaartje in het magazijn terug. Haar regterarm was in een' doek gewikkeld.

‘Wel, kindlief!’ zeide de koningin tot haar, ‘vertel mij eens!... zijt gij tevreden in uwe nieuwe betrekking?’

‘Dat gaat nog al. Mevrouw de koningin!’ zeide Klaartje, ‘hoewel jufvrouw Louise niet zeer gemakkelijk is. Men moet in de zaal komen, als het tijd is om in de keuken te zijn. Telkens roept en beknort zij mij, waar iedereen bij is. Voor de kleinste onachtzaamheid zet zij mij de kamer uit. Daardoor is mijn arm nu ook gekneusd! Indien de wezenlijke meiden zulk een lot moeten ondergaan, o! dan ben ik blijde, dat ik maar eene pop ben!’

De koningin keek ernstig voor zich, terwijl Klaartje vervolgde: ‘Jufvrouw Marie is een allerliefst meisje. Iedereen is blijde, als zij mede speelt. Zij beveelt met zulk een bedaard en zacht gezigtje,

[p. 22]

zoo als iedereen het zeker doet, die waarlijk welopgevoed is. Gisteren had men ons allen te bed gelegd; want wij waren verkouden. De poppen kregen gerstewater te drinken. Zij mogten mooije platen zien, en de meisjes lazen haar verhaaltjes uit prenteboekjes voor, opdat zij zich niet zouden vervelen; doch niemand dacht aan mij, omdat ik maar eene meid ben! Maar jufvrouw Marie, die altijd even lief is, kwam bij mij zitten en zeide tot mij: Arme Klaartje! ik zal u een poosje gezelschap houden; want gij hebt geene moeder en geene vriendinnetjes, die voor u zorgen!’