Roman van Lancelot

naar het (eenig-bekende) handschrift der Koninklijke Bibliotheek

XXVIII. Hoe Lanceloet vacht jegen Ydire.

Daventure vertelt nu hier,

Doe dus te hove quam Ydier,
Dat hi wel was ontfaen;
Ende daerna ward hi, sonder waen,
Geselle vander tavelronden,
Dies heren Waleweins, daer tien stonden
Dat hi int geselscap quam.
Saen daerna hi orlof nam,
Ende soude varen te Scollant ward;
Hi ende die vrowe met snelre vard
Sijn daer nu te scepe comen.
Si hebben daer den wint vernomen
Jegen hen, dat si tier uren
Wachten moesten der aventuren
Tote dat die wint bat omme geet.
Dus moesten si bliven daer Godweet
Tote sanderdages harde vroe.
Ende rechte des margens quam alsoe
Mijn her Lanceloet daer gereden,
Ende wilde weten daer ter steden
Wanen dat hier Ydier quam;
Want Lanceloet was utermaten gram
Vanden mantele hier te voren,
Die te hove dede menegen toren
Den vrowen ende den joncfrouwen met.
Hem was geseit oec, dat wet,
Dat hi der coninginnen ontcramp sere,
Ende dat sijs scande hadde mere
Dan ieman, sonder Keys vrindinne:
Dit deerden soe in sinen sinne,
Dat hi nigerent sint ne quam
Daer hi mantele dragende vernam,
Hine wilder om vechten, seegic u;
Ende om dat dese vrowe nu
Enen mantel droech oec mede.
Soe wildi nu alhier ter stede
Jegen Ydire vechten ter vard.
Ende nu had oec sere on ward
Ydire dat hine berechten soude
Soe met haesten ende met gewoude,
Ende sprac: ‘Wal eest, wildi mi dwingen
Te berechtene van enegen dingen,
Dies ic u niet berechten wille?
Ic soude eer vechten lude ende stille
Eer ic u berechte een word
Met bedwange.’ Doe trac vord
Mijn her Lanceloet spere ende scilt:
- ‘Nu weert u, oft gi vechten wilt.’
Doen nam Ydier scilt ende spere
Ende sette hem saen daer ter were.
Ende elc herhaelde sinen loep,
Ende quamen gereden over hoep
Soe vresselijc, ende so met crachte,
Dat si braken beide haer scachte
In clenen sticken toter hant.
Elc daer doe sijn swaerd geprant,
Ende gingen houwen ende slaen
Vanden scilden menech spaen.
Ydier was sire slagen milde,
Want hi was goet riddere ten scilde.
Hi dede Lancelote perssen gnoech;
Ende Lanceloet Ydiere weder sloech
Grote slage ende sware,
Die hem Ydier gout daer nare.
Si vochten daer so lange wile,
Datmen gegaen hadde ene mile,
Soe dat si beide begonden tragen
An haer steken, an haer slagen.
Ende Lancelote, dies sere verdochte,

[p. 97]

 

Dattie gene geduren mochte

 

Vor hem so lange haddem wonder;

 

Ende min her Ydire oec besonder

 

Hadde wonder groet om di dinge

14210

Dat hi gestaen mochte sonderlinge

 

Vor sine slage die hi sloech:

 

Dit dochte hen beiden ongevoech.

 

Om dese sake, om dese dinc

 

Elc daer anderen van irst ane ginc

14215

Alse oft si versc hadden gewesen.

 

Ende recht nu binnen desen

 

Quamer Bohord toe gereden,

 

Die Lancelote sochte nu ter steden,

 

Die hem daer ontekent was;

14220

Want hine kinnes niet, sijt seker das,

 

Om dat hi was bebloet alsoe,

 

Ende sine wapene waren oec daertoe

 

Sere dorhouwen ende ontwee;

 

Ende Ydiers wapine min no mee

14225

Waren oec tsticken gehouwen.

 

Doe quam Bohort toter vrowen

 

Ende vrachde wie die ridders waren?

 

Si antwerde ende seide: ‘Twaren,

 

Dit es Ydier, daermen af sprac,

14230

Die met Waleweine den doden wrac,

 

Daer dat trinsoen in was comen,

 

Ende die de vingerline badde genomen

 

Vanden doden ut sire hant;

 

Ende comt nu gereden thant

14235

Van des conincs Arturs hove,

 

Ende es daer worden met groten love

 

Geselle vander tavelronde.’

 

Doe vrachde Bohort ter selver stonde

 

Wie die andere riddere es?

14240

- ‘Here, ic ne weet niet des;

 

Maer ic bidde u harde sere

 

Op u ridderscap, live here,

 

Dat gise sceed nu ter slont,

 

Want si sijn beide sere gewont.’

14245

- ‘Vrouwe,’ antwerde doe Bohort,

 

‘Ic saels mi pinen.’ Do reet vort

 

Bohort ende seide: ‘Bi Gode, gi heren,

 

Dit vechten soudic anders keren,

 

Woudijs beide gaen ane mi

14250

Gelijc twee ridders goet ende vri.

 

Het ware scade bleefdi doet.’

 

- ‘Wies onderwindi u,’ sprac Lanceloet,

 

‘Ons gevechts ter stede nu?’

 

- ‘Bi Gode, her riddere, ic segt u,

14255

Dese riddere, die vecht nu hier,

 

Es van Scollant her Ydier;

 

Ende es worden nu ten stonden

 

Geselle vander tavelronden:

 

En wildi u vechten laten niet,

14260

Ic sal hem hulpen, wats gesciet;

 

Hi es min geselle ende ic de sine.

 

Gi moget hier vallen in grote pine

 

En wildi niet doen minen raet,

 

Want jegen ons beiden haddijt quaet.’

14265

Lanceloet sprac: ‘Nu segt mi dan

 

Hoe gi heet.’ - ‘Bi Sente Jan,’

 

Sprac Bohord, ‘dat doe ic gerne:

 

Mijns namen plegic niet te verwerne

 

Alsmen mi goetlijc daer omme vraget;

14270

Ende in werd oec noit also versaget,

 

Dat icken wilde secgen iet

 

Met bedwange, wats gesciet.

 

Bohort es die name mijn.’

 

Doe sweech Lanceloet al lettelkijn,

14275

Want hi hem scaemde, dat secgic u,

 

Dat hi badde gevochten nu

 

Jegen sinen geselle aldaer.

 

Hi riep Bohorde saen daernaer

 

Ende voer besiden, dat verstaet:

14280

- ‘Bohort, neve, nu gevet mi raet;

 

Ic ben Lanceloet, live here,

 

Ende ic scame mi nu so sere

 

Dat ic gevochten hebbe nu

 

Jegen minen geselle, dat secgic u.

14285

Gaet ende segt den riddere melde

 

Dat icken gerne quite scelde,

 

Ende dat ic mi verwonnen geve.

 

Ende bid hem oec, live neve,

 

Dat hi hem ne belge niet

14290

Dat mi dese dinc es gesciet;

 

Ende nemt die sake op u daer nu;

 

Ende ember en liet niet des, biddic u,

 

Wie ic ben oft hoe ic hete.’

 

Dus versoende Bohort die vete

14295

Tuscen hen beden daer ter stat.

 

Ende Ydier entie vrowe nadat

 

Sceepten ende voren te lande saen,

 

Daer si wel waren ontfaen,

 

Nu salic swigen hier van desen,

14300

Ende sal van Lancelote vord lesen

 

Ende van Bohorde mede, twaren,

 

Die nu te gadere en wech varen.