Roman van Lancelot

naar het (eenig-bekende) handschrift der Koninklijke Bibliotheek

XXXI. Vanden roden riddere enter joncfrouwen.

Daventure seget nu ter stede

Vanden riddere ende der joncfrouwen mede,
Die te Kardole ward reden nu.
Hi bat haer sere, dat secgic u,
Dat si over heme bade
Der coninginnen, dor grote genade.
Hi lach haer sere ane met beden.
Binnen dien quamense gereden
Vore die borch te Kardoel binnen,
Daer si vonden der coninginnen,
Die scire ut harre cameren quam
Doen si vanden riddere vernam.
Die riddere entie joncfrouwe met
Waren beide gebeet, dat wet;
Entie coninginne ontfincse wale.
Die joncfrouwe begonste doe dese tale:
‘Vrouwe, gi saget mi heden wel,
Dat mi dese riddere fel
Dede harden groten rouwe.
Gi ontfarmet mins, edel vrouwe,
Ende sindet enen swerten riddere na mi,
Dine soe dwanc, vrouwe, dat hi
Van algader sinen mesdaden,
Die hi mi dede, u comt te genaden.
Nu hord mine clage, edel vrouwe:
Hi heeft mi gedaen groten rouwe:
Hi sloech heden minen broder doet,
Die hem mesdede clein no groet;
Hine hadden noit gesien te voren.
Mi heeft hi gedaen groten toren,
Vrouwe, ende dat staet al an u
Hoe hijt mi sal beteren nu.
Vrouw, oec secgic u noch mere:
Die swerte riddere groet u sere,
Ende alle die horen tuwen hove.
Leeft hi iet lange hi comt te boven
Allen den genen die ic kinne.
Bi Gode, vrouwe, waric coninginne,
Ic soudene minnen voer alle man.’
Die coninginne loech ende sprac doe an
Den roden riddere, ende seide: ‘Keytijf,
Hoe temedi dit scone wijf
Dus te mesvoerne, ende om niet?’
- ‘Vrouwe,’ seithi, ‘oft gijt gebiet,
Ic come hier in uwer genaden
Ende wille beteren al mine mesdaden.’

Die coninginne dede hem geloven daer,

Dat hi nembermeer daernaer,
Bi ridderscape ende bi trouwen,
En mesdade vrowen no joncfrouwen.
Dit swoer hi daer. Doe seide hi:
‘Vrowe, die riddere beval mi
Ene boetscap te doene oppenbare
Ane Keyen, wistic waer hi ware.’
Die coninginne leitene daer;
Doe sprac hi te Keyen daer naer:
‘Her Keye, met mi u ontboden heeft
Een die beste riddere die leeft,
Een swerd met ere mouwen wit:
Nembermeer comt hi na dit
In Arturs hof, eer comt die dach
Dat hi den lachter wreken mach,
Dien gi hem seit onverdient.
In wils te wers niet sijn u vrient,’
Seide die rode, ‘bolgedi te miwaerd.’
- ‘Nenic,’ sprac Keye, ‘maer opten musaerd
Belgic mi ende saels mi wreken.
Ic salne noch soe lachterlijc steken
Van sinen perde ende thoeft afslaen,
Magickene enechsins begaen.’
- ‘U quade tonge,’ sprac die coninginne,
‘Sal u vele quaets nog bringen inne;
Gi segter selden hovescheit mede.’
Die rode riddere nam orlof ter stede
Ende voer en wech, in weet waer;
Maer die joncfrouwe si bleef daer
Met Arturs wijf der coninginnen.
Oec deetsi hierna wel bekinnen
Claretten van des ridders minne,
Ende brachse oec in selken sinne,
Dat sine minde, sonder waen.
Hier af latic die redene staen,
Ende secge vanden riddere u
Metter mouwen vorwerd nu.