Leesidee. Jaargang 4

[p. 502]

Strips

Strips. Strips? Strips!

Blitz Fantasy
Foligatto
Scen. Alexios Tjoyas, tek. Nicolas de Crecy

Het gebeurt niet vaak dat een ongewoon prachtig album als dit uitgegeven wordt door een grote uitgeverij, en zeker niet dat het vertaald wordt in het Nederlands. In een markt waar het stripverhaal nog altijd voor 95 procent bekeken wordt als gemakkelijke ontspanning, zou het me wel verwonderen dat deze Foligatto een commercieel succes wordt. Daarvoor zijn de tekeningen en decors te ongewoon en het scenario te complex.

Foligatto speelt zich af in de fictieve stad Eccenhilo, die geplaagd wordt door een groeiende vorm van geweld onder de bewoners. Om de aandacht van de bevolking af te leiden, besluit de plaatselijke orde- en wetsverantwoordelijke een grootschalig carnavalsfeest te organiseren. Als hoogtepunt van het feest wordt Foligatto uitgenodigd, de wereldberoemde castraat. Hij is in Eccenhilo geboren, maar verliet de stad op jonge leeftijd om in de grote hoofdsteden te kunnen zingen. Wanneer de bevolking zich op een uitzinnige manier aan het uitleven is, wordt Foligatto geconfronteerd met z'n familie en z'n verleden. Pijnlijke herinneringen komen bovendrijven en zorgen ervoor dat hij z'n stem letterlijk kwijtraakt aan de straten van Eccenhilo.

Naast het ongewone scenario zijn het vooral de prenten die dit beeldverhaal zo origineel maken. Nicolas de Crecy is een buitengewoon illustrator, die al op verschillende stripfestivals geprezen werd. Elke prent in dit album is als het ware een klein schilderij waar je uren kan naar kijken. Nicolas blijkt dan ook sterk geïnspireerd te zijn door de Duitse expressionisten, Emile Nolde in het bijzonder. Bovendien tonen de massa carnavalvierders sterke gelijkenissen met ‘De maskers’ van Ensor. Dit is een album dat telkens opnieuw kan worden opengeslagen om te genieten van de prenten.

[Tom Domen]

Blitz, 68 p., ill.

ISBN 90-57750-08-2

Getekend
Het pension van de dokter Eon (deel 1)
Scen. Patrick Cothias, ill. Griffo

Het verhaal van deze bizarre, maar vrij intrigerende strip speelt zich af in een psychiatrische inrichting, ergens ver weg in de Schotse Hooglanden, waarin zich nogal wat prominente patiënten bevinden. De jonge verwaande journaliste Gabrielle Large is vastbesloten om hier een spraakmakende reportage over te maken. Wanneer ze samen met haar assistent Mathieu White in de inrichting aankomt, maken ze onmiddellijk kennis met z'n zeer bizarre bewoners en hun gewoontes. Zo blijkt dat de patiënten in het verleden stuk voor stuk een vooraanstaande rol in de samenleving speelden. Michelle Lamour is een voormalige Hollywoodster en het sekssymbool van het gezelschap; Gulverburry, voormalig financieel topman en nu geobsedeerde veelvraat; Lord Wellington, voormalig minister die ondanks z'n stilzwijgendheid een zeer belangrijke rol in de gemeenschap speelt. Het meest opmerkelijke personage is Jimmy Cricket, een mongool die als een geest op de meest opmerkelijke plaatsen verschijnt.

In dit bizar verhaal, met een surrealistische ondertoon, vloeien verbeelding en werkelijkheid door mekaar. Er wordt een zeer eigen kijk gegeven op de ‘gekken’ uit onze maatschappij. Zo wordt het gek zijn meer bekeken als een gave dan als een handicap. De gekken proberen hun waanzin te gebruiken om een andere werkelijkheid te scheppen. Een werkelijkheid waar ze zich goed in voelen. Het verhaal is spannend en leest vlot als mysterieverhaal, maar het is duidelijk dat deze strip daarnaast nog veel meer te bieden heeft.

[Tom Domen]

Lombard, 71 p., ill., 425 F

90-5581-186-6

Luka 3
En ik haat
Mezzomo, Lapiere

Dit derde album in de reeks is alvast weer een voltreffer van formaat, alhoewel het verhaal en de opbouw van de strip niet op een ‘normale’ manier verlopen. We kennen Luka (spreek uit als Loeka) als een onderzoekende laatstejaarsstudent die zich in moeilijkheden werkt. In de twee vorige afleveringen, Alles is een vrouwengeschiedenis en Angst is de kleur van de dood, maakten we kennis met deze jonge sportieve excentriekeling van Russische afkomst. In zijn nieuwste avontuur draait alles om dat laatste woordje in de titel: HAAT. Het verhaal speelt zich grotendeels af in een ziekenhuis in Marseille waar blijkbaar enkele duistere zaakjes het licht niet mogen zien. Moord, chantage, manipulatie, steekpenningen en nog meer van dat fraais, je vindt het allemaal in En ik haat. De rol van Luka in dit verhaal, en dat maakt deze stripreeks zo sterk, begint opnieuw als observator. Sta vooral niet versteld als Luka enkele pagina's gewoon van het toneel verdwijnt. Langzaamaan echter raakt Luka meer en meer verwikkeld in een mallemolen van duistere zaken en gevaarlijke personages. Het zou me niet verbazen als de scenarist nog enkele verrassingen voor zijn lezers in petto houdt. Is het bv. toeval dat de nieuwe vriendin van Luka inspecteur bij de politie is? Zoiets vraagt om moeilijkheden natuurlijk.

Wat ‘Luka’ als stripreeks interessant maakt, is de inspanning die van de lezer gevraagd wordt. Zo zijn enkele relaties en gebeurtenissen in het verhaal op het eerste zicht verwarrend en onduidelijk. Is Luka nog steeds student? Wie is Ingrid en wat is haar relatie met Luka? In deze optiek zou het me niet verbazen dat je de eerste paar bladzijden enkele keren opnieuw zal doorbladeren. Het is een verdienste van deze strip dat hij geconcentreerd gelezen dient te worden. Het maakt de reeks onderhoudend, interessant, spannend en de moeite waard tegelijkertijd. Van de vele verhaallijnen die worden gestart in En ik haat, komt er slechts eentje min of meer ten einde. Een vervolgstrip m.a.w. waarvan je de - hopelijk - goede afloop zal kunnen lezen in Verknalde levens, verloren ziektes. Ik wacht alvast in spanning af.

[Koen Cuypers]

Dupuis, 48 p., ill., 180 F

ISBN 90-314-2047-6