Leerrijke avonduren voor de jeugd

[p. 33]

Kinderen kennen hun gevaar niet.

Is dat niet waar, Vader? Ja, dat is zeker waar, en dit bevestigt het gedrag van het zoontje van onze schoonmaakster. Die goede vrouw is over dag dan bij den een, en dan bij den anderen om te werken. Daarmede moet zij den kost winnen voor hare moeder en drie kinderen, welke laatstgemelden zij dus aan de zorg van hare oude moeder moet overlaten. Dit geeft aanleiding dat deze, uit de school komende, altoos de oude vrouw vleijen, om op de stoep te speelen, die dan ook menigwerf vrijheid daartoe geeft met te zeggen: ‘Ja, maar loop niet van de deur.’ Nu gebeurde het eens, toen de kinderen weder op de straat waren, dat jan, in gezelschap gerakende van andere jongens, spoedig overgehaald was, om eens op de scheepmakers werf te gaan speelen, waar men elkander achter naliep, zoo als kinderen dan doen, en zij eindelijk van de werf op de vlotten kwamen, die daar altoos in het water voor

[p. 34]

den opbouw der schepen gereed liggen. De timmerlieden riepen wel een en andermaal. ‘Jongens, wilt gij wel van die vlotten gaan?’ doch zij waren voer dezen goeden raad doof, tot zoo lang er één van hun aftuimelde en plotslings in het water viel. Gelukkig, dat hij zich met de val aan het vlot greep, en daaraan hangen bleef: want had hij er onder geschoten, dan was hij weg geweest. Nu was het: Help! help! help! Eindelijk komt er een van de timmerlieden en hielp hem er uit; doch toen kreeg hij braaf met een end lat voer zijn natte broek. Inmiddels hadden de andere jongens al aan zijn huis komen boodschappen: ‘Buurvrouw! jan ligt in het water!’ en begrijp eens, hoe die goede vrouw schrikte! en welke zorg het baarde bij zulke arme lieden, om hem weder droog goed aantegeven. Daar kwam hij nu aan, vol schrik en vrees, en bespot van de jongens, die hem nariepen: ‘kijk! hij heeft een snoek gevangen.’ Grootmoeder! hoe ontsteld ook, bragt hem het verkeerde van zijn gedrag onder het oog, en verschoonde hem; dit gedaan zijnde, bragt zij hem naar de school, en verhaalde zulks aan den meester.

[p. 35]

Deze stelde hem dadelijk een half vel papier ter hand, en daar moest hij, met de grootste letters die hij maar schrijven kon, opzetten: DE ONGEHOORZAME ZOON. Dit spelde nu een ander kind hem op de borst, en daar moest hij den ganschen dag mede te pronk staan, op een hooge stoel; en toen hij 's avonds thuis kwam, moest hij zonder eten en drinken naar bed; zoodat die ongehoorzaamheid hem lang in het geheugen bleef, en hem in het vervolg tot eene goede les is geworden.