Leven van Sinte Clara

¶ Hoe die vrienden ende maghen van die heilige maget Clara, mistroestich wesende, quamen om Agnieten van haer goede opset te trecken. Dat XIIII capittel

Doen die vrienden hoerden dat Agnes oec gelopen was tot haer

[fol. 9vb]

suster Clara, soe quamen des anderen daechs daer gegaen twaelf mannen van haer naesten vrienden, met toernicheit ontsteken, ende bewijsden haer toernicheit; ende quamen vreedsamelijc in, dat sij nochtans niet en meynden. Ende ghingen ter stont tot Agneeten, want sij wisten wel dat sij aen die heilige maget Clara niet en hadden, ende spraken:

- "Waerom soe bestu tot deser steden gecomen? Haestu gheringe ende gaet met ons weder om te huys. Waer omme soe volchdij u dwase suster ende laet u stricken overmits haer boesheit? Laetse gaen, want sij en is haer selfs niet; want dat gene dat ghij doet en is nyemant van ons ter wille. Mer wij en sullen dit noch niet qualijck achten, want dat noch verholen is, eest dat ghij op wilt staen ende gaen met ons weder om thuys?"

Ende een van hem allen sprac met opgeblasender herten ende sprac:

- "Wat menstu? Staet gering op ende gaet met ons, oft ic help u daer toe!"

Sij antwoerde weder

[fol. 10ra]

:

- "Gaet alle ledich van my weder om, ghi die sijt werckers der boesheit ende dienaers der quaetheit. Want ghi en smaect niet dat godlic es, noch oec en sijt ghij Gods dieners niet, mer des duvels. Want hi en dwaelt niet als ghi segt dat ic doe die om titelike ende aertsche dingen coopt eewighe ende onverganckelike dinghen. Mijn lieve suster die wort overmits die godlike wijsheit gheleert Wiens discipulinne ic begheer met alre herten te worden. Daer omme gaet ydel van my, want ic heb mijn begherde woenstadt ghevonden!"

Doe worden si alle vervult met verwoetheit ende boesheit, als si sagen dese onverwinlike stantachticheit der joncfrouwen. Soe was daer een ridder van hem allen, die Agneten oem was, die meest wonderlic van hoofde was, ende en mocht

[fol. 10rb]

dese woerden der maghet niet verdraghen. Dese als een verwoede hont ende als een wolf onder die scaepkens ende als een winthont met eenen hase soe viel hi op deser joncfrouwen ende sloech se dicwil met vyusten, ende stietse onwerdelic met sinen voeten, ende ten laesten als een brijsschende leu nam hise biden haer ende sleptese so uten huyse. Ende die ander spraken haer toe met lasterlike woerden, ende hievense op ende brochtense met crachte uten huyse. Ende als jonghe maechdeken aldus van dese leuwen ende gripende wolven ghevanghen was van die hant des Heeren, soe riep si claghelic met luyder stemmen ende seide:

- "O, mijn alre liefste suster, hulpt mi ende en wilt niet ghehinghen dat ic dus ghenomen worde van mijnen Heere, mijnen God, want ghi sijt doch die oersake mijnre salicheit!"