Het Liegend Konijn. Jaargang 2

[p. 37]

2.

Zeg mij wat is de kleur van een vrouw.
Ze is niet aan mijn lichaam te zien,
zegt hij. En hij schildert mij
bont en blauw
tot mijn vlees niet meer bestaat.

Hij schildert. Schilderend voert hij het bevel.
Ik moet het licht ophouden en zwijgen.
Soms mag ik zingen. Dan danst zijn penseel.
Word ik op doorzichtige hakken
een naakt van transparant vlees
in een draaiende, blauwzieke badkamer.

Zeg mij wat is mijn kleur.
Hij schildert mij zo geel
als een kanarie in een kooi.
Als een lokvogel heeft hij mij lief.
Er zit verf aan zijn klauw.
Hij kijkt mij dood als een prooi.

Geel, zeg ik, is de blos van zijn rouw.
Hij feest en treurt om het licht
op mijn levende, wentelende lichaam.
Hij schildert mijn kleurrijke lijk al.
Zeg mij zeg mij
waarom lust mijn schilder mij zo rauw.