Links Richten

resolutie
van het kongres van links richten

1.

Het Congres van de Nederlandsche Sektie van de I.V.R.S. komt bijeen op een oogenblik, waarop de toestand van de wereld en van Nederland niemand meer toestaat zich afzijdig te houden van de vragen van den dag. De vestiging van de fascistische dictatuur in Duitschland toont in alle klaarheid, dat een beslissende wortelling om de toekomst van het menschelijk geslacht op handen is: aan

[p. 252]

	den eenen kant staan al de krachten van de reactie, het bankkapitalisme, het militarisme, de kerk, die nog slechts hun redding zien in het bouwen van brandstapels voor de voortbrengselen van de literaire en artistieke scheppingskracht van vele geslachten, - aan den anderen kant de proletarische massa's, wier onophoudelijk omhoogstreven naar macht, wordt belet door het fascisme, dat zich als het laatste bolwerk van het kapitalisme tegenover de kracht van het proletariaat stelt.
2.	Met het oog op de vernieling van de machtigste proletarische en cultureele organisaties, die de geschiedenis van de kapitalistische landen kent, door de fascistische dictatuur in Duitschland, hebben alle schrijvers en kunstenaar tot plicht zich aaneen te sluiten voor den strijd om de vrijheid van den scheppenden arbeid op cultureel gebied.
3.	Deze vrijheid heeft slechts één land ter wereld weten te waarborgen: - de Sowjet-Unie, die in vijftien jaren van onvermoeibaren arbeid de fundamenten voor het socialisme heeft gelegd en tegelijkertijd een land, dat vroeger aan achterlijkheid en analfabetisme ten prooi was, tot een overgelijkelijke, cultureele hoogte heeft verheven. De revolutionaire schrijvers aanvaarden als hun levenstaak dit opbouwende werk, waarvan de verbreiding onder de volksmassa's in het middelpunt van hun artistiek werk behoort te staan. Juist nu, nu de cultureele reactie in alle landen, aangemoedigd door de gebeurtenissen in Duitschland, toeneemt en men zelfs in het ‘democratische’ Nederland vrijheid van drukpers en van meeningsuiting beperkt en tracht de radio tot een reactionair monopolie te maken, moet de sociale beteekenis van den opbouw in de Sowjet-Unie in het bijzonder op den voorgrond worden gesteld, daar zij de eenige staat is, waar het kapitalisme is overwonnen.
4.	Het gevaar voor een nieuwen wereldoorlog is grooter dan ooit te voren. De revolutionaire kunstenaars weigeren pacifistische klaagliederen over de verschrikkingen van den oorlog aan te heffen, daar zij beseffen, dat alleen de gesloten afweer van het arbeidende volk en de omverwerping van de kapitalistische heerschappij in staat zijn het oorlogsgevaar af te wenden. Daarom nemen zij hun plaats in het revolutionaire strijdfront tegen den oorlog in.
5.	Doordat de revolutionaire kunstenaars den strijd tegen kapitalisme en fascisme, de verdediging van de Sowjet-Unie en den strijd tegen het oorlogsgevaar tot het middelpunt van hun artistiek werken maken, sluiten zij zich aan bij het front van de proletarische massabeweging. De kunstenaars erkennen, dat hun plaats in 't midden van het proletariaat is, dat zij temidden van het proletariaat hun scheppende arbeid hebben te verrichten en dat zij op deze wijze de gemeenschap met het proletariaat hebben aan te gaan.
6.	Daarbij spreken zij met alle duidelijkheid uit, dat zij in het geschil tusschen reformisme en revolutie onvoorwaardelijk aan den kant van de revolutie staan. De overwinning van het fascisme in Duitschland heeft onweerlegbaar aangetoond, in welken toestand een land geraakt, waarin de meerderheid van het proletariaat door sociaal-democratische- en reformistische leiders, op een dwaalspoor wordt gebracht. Niets heeft dit zoo duidelijk in het licht gesteld, als de houding van de soc. dem. Rijksdagleden, die - na het dulden van Brüning, Von Papen en Schleicher - nu zelfs aan Hitler hun vertrouwen hebben geschonken. In Nederland, waar bijzondere omstandigheden, vooral de aanwezigheid van koloniale rijkdommen, een gunstige voedingsbodem voor het reformisme hebben gegeven, zijn de sociaal-democratische illusies ook thans zeer groot. De taak ook van de proletarische kunstenaars is de massa's met onverbiddelijke duidelijkheid in te lichten en dan ook alles af te wijzen, wat zou kunnen leiden tot een versterking van deze reformistische begoocheling.
7.	Wij moeten speciaal den nadruk leggen op den strijd tegen het eigen imperialisme, d.w.z. voor de bevrijding van de koloniën, voor de vernietiging van den rassenhaat en voor de nauwste broederschap met die massa's in de koloniën, die zich in opstand bevinden.
8.	Aan het vraagstuk van de onderdrukte nationale groepen, moet bijzondere aandacht worden gewijd.
9.	De belangrijkste plicht van de schrijvers is het nieuwe type van de revolutionaire litteratuur te scheppen. De tijd van het beschrijvende naturalisme is definitief voorbij. De met het proletariaat symphatiseerende Nederlandsche kunstenaars, die tot de generatie van voor den oorlog behooren, hebben tot taak, door rijke voortbrenging van kunstwerken, vooral die kunstelementen te versterken, die de basis vormen voor verderen scheppenden arbeid op artistiek gebied. Slechts dat werk kan proletarisch zijn, dat zich niet tevreden stelt met de beschrijving van den toestand van de arbeidersklasse of van een onderdeel daarvan, doch

[p. 253]

	dat de levens- en strijdvraagstukken, die het proletariaat bezighouden, op den voorgrond stelt. Het schijnbaar revolutionaire formalisme en de propaganda voor het reformisme, moeten beide scherp bestreden worden.
10.	Wat het overige gebied van kunst en wetenschap betreft, zal de verdere ontwikkelingsgang ons in staat stellen, overeenkomstige richtlijnen te formuleeren.
11.	Wij zijn slechts zeer onvolkomen geslaagd in het tot stand brengen eener vruchtbare Vlaamsch-Hollandsche samenwerking. Wij zijn volkomen tekortgeschoten in het leggen van contact tusschen de rev. kunstenaars van Nederland en Indonesië. Wij hebben juist in het zich snel radicaliseerende industrieele Katholieke Zuiden tot nog toe geen krachtige actief werkende afdeelingen weten te vormen. Wij zijn er niet in geslaagd groote groepen der zich radicaliseerende burgerlijke intellectueelen en jongeren tot ons te trekken. Wij moeten trachten de lijn der massale protestacties, welke door onze organisatie in de Morgenrood-actie voor het eerst met succes werd gevolgd, steeds beslister door te trekken. Het schitterende voorbeeld van de arbeiders- en kunstenaarsorganisaties der Sowjet-Unie in hun strijd voor het socialisme moet ons voorbeeld zijn bij den strijd om de bevrijding van de menschheid. Wij ondersteunen met alle kracht den strijd van de revolutionaire voorhoede der arbeidersklasse.

Het kongres protesteert eenstemmig tegen het bloedregime der benden van Hitler, tegen de onderdrukking der arbeiders in Polen, Hongarije, Italië en alle imperialistische staten, tegen de koloniale terreur en uitbuiting, tegen klasse- en rassejustitie.

Wij verachten de lauwen en halven, die niets dan de steun der bourgeoisie zijn, wij verachten de zwetsers, die zich niet ten volle in den strijd willen storten, wij begroeten met geestdrift de bewuste klassestrijders der geheele wereld, der gevangenen in kerkers en koncentratiekampen, de voorvechters van kunst en wetenschap, die ondanks elke terreur, de vaan van het kommunisme trouw blijven.

Meer dan ooit heeft in dezen tijd de kunstenaar de taak, het geweten der menschheid te zijn, ondanks terreur, ondanks dreiging met oorlog en fascisme zal onze organisatie blijven strijden voor het socialisme, voor de toekomst eener vrije menschheid.