Links Richten

leve de b.v.l.
door levien de bree

Provinsiaal dagblad meldt: Zaterdag hield de Bijz. Vrijw. Landstorm alhier haar jaarlijksche schietwedstrijd. Toen om twee uur met schieten begonnen werd, bleek de opkomst verrassend groot. Er werd met veel animo geschoten en herhaalde malen moest worden gekampt alvorens......... enz.

In het slotwoord wees de voorzitter er op, dat de B.V.L. gelukkig steeds weer paraat blijkt, om, als 't moet het revolutiegevaar te keeren. Na een driewerf hoera voor de Bijzonder Vrijwillige Landstorm werd de bijeenkomst voor heden onder dankzegging gesloten.

Zaterdagmiddag. Terwijl metaalbewerkers en kerels-van-onder-de-zak in een benepen kuipje het stof en de zorgen van hun achtenveertigurige werkweek weg spoelen, komen burgerbaasjes en een verwaaid gezel - uit de kristelike vakbeweging - op de banen der MILITIE schietoefening houden.

En vanmiddag is het feest, vanmiddag is het prijsschieten. Daarom zijn er nu niet zéven, maar wel twintig leden.

Op een schraag-tafel staan uitgestald: een klokstel, een servies, een bloemvaas, een doos postpapier; een kisje Karel I, een kleiner kisje siegaren, een doosje Petitos en verschillende dozen siegaretten.

Het klokstel is van marmer en rood en blauw geaderd, op de doos van het postpapier is een portret van de Koninklike famielie, verder geen bijzonderheden.

Meneer Schrielers leverde de prijzen. Schielers doèt in gelanterieën en hij is bovendien al jaren lid. De siegaren en siegaretten zijn van Stomp. óók lid.

Het eerste schot is gevallen: een acht.

Ze schieten op een schijf van tien, met vijf patronen; desgewenst twee proefschoten.

Roodharige agent schiet vierenveertig. Een boerige bakker haalt nog twee erbij.

Als er één ‘roos’ schiet is het steevast: wéér een kommunist, en de man van de admieniestratie schrijft: tien.

Ze schieten goed: acht, tien, zeven, negen, negen, tien......

Een werkloos schoenmakersknechtje blijft beneden dertig. Net als de anderen, komt ie om een prijs, maar hij kàn niet schieten. Dan maar de poedel!

[p. 272]

De zoon van Schrielers is an schot. Wéér een kommunist. Negen. Wéér een kommunist. De zoon van Schrielers is een goed schutter: zevenenveertig punten.

Een dikke kolenhandelaar (kolenmeneer zeggen ze bij ons.) smeert gewiekst ieder een lootje voor Pro Rege aan. Wie zou het ook weigeren, 't is voor een goed doel!

Wéér een kommunist. Ja ja, er wordt om gestreden!

Vijfenveertig,

vierenveertig.

zesenveertig.

Die geschoten hebben, roken en praten, en monsteren de prijzen.

Dan begint er een over het schandelik geval in die jute-fabriek. Daar heeft een opruier zijn sjef neergeslagen. Gedrieën hadden ze aanzegging gekregen, moesten ruimen voor goedkopere halfwasjes. Ja, beroerd genoeg, maar geen reden om je superieeur bijna de hersens in te slaan. Waar blijft op zoo'n manier het recht?

Maar 't was vanzelf weer zo'n fanatieke roje. Bah, schorremorrie.

‘Hebben we allemaal een beurt gehad?’ roept de man van de admieniestratie. Allemaaaal?

Ik moet nog, grapjast de slagerspatroon, die maar veertig punten gehaald heeft.

Hà-ha, zou je wel willen hè. Nee man, die siegaren gaan je neus voorbij. En nou had ie waarachtig nog al op dat spulletje gerekend, spot een groenteboertje, wijzend op het klokstel.

Rekening wordt opgemaakt. Hij nummer een, meneer Dinges de tweede, diè de derde; bij elke toekenning een hoeratje.

En als de voorzitter met zijn driewerf hoera besluit, schreeuwen Schrielers en zoon, plus het schoenmakersknechtje het hardst. De laatste heeft een bon, om drie pond worst te halen, de eerste hebben weer het klokstel en de bloemvaas ingepalmd.

Vanavond zie je ze weer bij de winkelvoorraden staan, dat wil zeggen: de artiekelen. Schrielers en zijn zoon staan achter de toonbank, tot de revolutie uitbreekt!