Liter. Jaargang 2

Christelijk literair tijdschrift

[p. I]

[Nummer 10]

Mijn zoon, april 1999

Hij ziet de dagen van opzij: pleinen met mensen
die groeten en elkaar passeren; vijvers met vaders
die turen en vissen; moeders met zware tassen aan
het stuur; met kinderen; huizen die vlam vatten
- nog geen rook; bruggen die breken maar blijven
in de lucht; rivieren gaan en komen, maar mannen
slaan overboord van sloepen, en vrouwen met
hun wijde jurken; treinen rijden tot in het eindige.
Hij hoort het land stromen over de einder, hij valt
de wolken bij en lacht en roept het leven bij zich uit.

Roerloos ligt hij: handen gebonden, zijn lichaam
en bloed verband en slangen. Hij heeft pijn
als geduld gekregen, verdriet van waakzaamheid.
Drains, infusen, monitoren, getallen, een alarm.
Het trekken van de oogleden, dan ineens een geboorte-
schreeuw van zijn ogen: hij kijkt, komt vanuit de verte nader.

Zo gaan wij beiden tezamen, maar ook elkaar voorbij.

Marnix Niemeijer