Liter. Jaargang 7

[p. 42]

Henk Knol
Gedichten

Hoe dood gaat aan een kind verklaard

Hij heeft het aan zijn hart en overal vanbinnen vocht staat op de foto's
en dat heeft een smak gekost maar weten we nu ook waarom
hij niet meer in de zon achter het raam komt, met van die wijde benen
gaat van al dat water in zijn bastje: dat hijgt de lucht als bij het zwemmen

er weer uit en daarom gaat hij langzaam en kortademig
betekent niet dat hij maar heel kort heeft; oud kun je worden
met zoveel en je hebt zelf van dat konijn verteld dat in zijn hoofd
het propje kreeg en toen ging het vanbuiten helemaal scheef

maar na een week kon hij toch mooi over zijn eigen water springen dus
zie je maar vanzelf hoe dingen overgaan. En als hij toch moet weet je
niet waar hij naar toe gaat zoals wij maar ergens boven kan het nog

alleen niet zijn, heb je zo'n beest voor al die knuffels nodig en God zeker
weten ook. Zo gaat het in het echt nog lang niet; pas als het later moet maakt hij
een plekje buiten, voelt hoe of je het doet vanzelf en dan gaat het gewoon.

[p. 43]

Firmament

Het zwerk is vol gestipt en jij vervoegt twee rijtjes woorden
om er bij te kunnen: tot kralen in het ooit geweven
mutsje dat de aarde draagt, wormgaatjes in de
houtvloer van een uitgelichte zolder. Een eerder

melkwegstelsel liegt zijn dagvers doodlicht op
dit houtskooldal vol hels kabaal van krekels, waar jij
hoe lang niet langer ademloos voorbij gaat; jij
die nog nauwelijks woorden voor jezelf hebt, je ophoudt

bij zo'n uitzicht dat vergeven blijft van stokoud aangevreten licht.

[p. 44]

Foto: anp.

[p. 45]

Groot ceremonieel

Bijzetting van Claus, vrijheer van Amsberg, op 15 oktober 2002 te Delft

Dag, dode prins, wij mochten u zo graag als wuivend plaatje
dat - steeds naakter - nauwelijks nog zelf bewoog en toen
ook nog eens dood: de herfst werd voor een dag van straat
gehaald en de bourdon van Delft ging je door ziel en donder
toen uw afgesneden beeld, gebalsemd in gebroken wit en
paars, vertraagd en eindeloos herhaald in ons werd bijgezet.

Wat greep dan toch weer aan bij dit bederf van haast liturgisch
vastgelegde plaatjes, slikte je bij dat hemelkoeren van de oude Bach
vanzelf omhoog aan ingewreven troost: God op de blanke top der duinen
van oranje, wat ooit hetzelfde was als nu meer blauw op straat? Zo was
dit ritueel een vuiltje in ons glazig oog: wij, waterlanders, hebben u
een dag zo lang gekend. Betekent dona nobis pacem niet dat alles went?