Liter. Jaargang 11

[p. 17]

Chava Pinchas-Cohen
Gedichten

Angst

Ieder kind kwam tevoorschijn, met een mandje vruchten,
vruchten voortgebracht door het land en door de man
en hij zegende. De zonnestralen
en het maanlicht en alle mineralen van de aarde
gingen door het kind heen,
en terwijl Sultanina-rozijnen, doorzichtig
als citrushoning, walnoten, met de vouwen
van een menselijke puzzel, amandelen, ingepakt
in een tweede huid, en een gedroogde vijg waarvan de zaden
gouden munten lijken - suikerzoete schat -
in een palm die een kindervuist werd verdwenen -
botsten de tektonische platen in mij,
grote gaten en grotten
stalactieten en stalagmieten ontstonden
om elkaar van onder en boven tegen te komen
zulke ongelooflijke kleuren, ik zweer het,
alles stortte donderend in,
als ridders met kletterende wapens
en het dak van de grot kwam met hen naar beneden.

En toen de deur dichtging en de laatste voetstap wegstierf
braakte ik angsten uit
in een wit porseleinen babybadje.

Oorspronkelijke titel: ‘Fachad’, 15e Shevat, 5753 (1993).

Deze gedichten zijn uit het Hebreeuws vertaald door de hebraïci Yaniv Hagbi, Yael Moshe, Daan Visser en de Liter-dichters Menno van der Beek (‘Angst’ en ‘De naam heeft’) en Liesbeth Goedbloed (‘Aan de vooravond van het feest’).

[p. 18]

De naam heeft

Iedereen is al naar de berg, om te wachten,
af te wachten, heel stil te wachten,
zelfs de ezels en kamelen zijn opvallend rustig,
en in de stilte piepte geen vogel
en geen kind op de schouder van haar vader,
in dezelfde ondragelijke stilte als eerst
een groot en verschrikkelijk ding
en toch wilde ik nog
de was ophangen,
tijd nemen om me op te frissen,
en ik warmde de babymelk op, dat ze niet verhongert,
of, in godsnaam, begint te huilen op het verkeerde moment,
hoe lang duurt het nog, wachten
tot de was droog is en de baby ook.
Niemand wist het.
En ik zag dat een briesje
als de adem van een slapende man
door de was ging,
en de buik van mijn nachtpon bolde op
en het tafelkleed voor de sjabbat
werd een zeil in de woestijn
en vandaar gingen we de lucht in,
ver weg naar een plek

waar we granaatappels plukten en dropen van het sap,
naar een plek waar de liefde
de naam heeft.

Oorspronkelijke titel: ‘Sjem meforasj’.

[p. 19]

Aan de vooravond van het feest

De botten krakend van haar scheve, spitse nek
en langs haar ruggengraat omlaag -
ik plantte een scherp, zwart mes
in de vochtige, meegaande huid
tussen haar dijen. (Heel goed gedaan.)
Ik trok haar poten uit elkaar
en toen haar opgevouwen vleugels
(tegen haar witte lichaam, dat bleker was dan ooit)
en daarna waste ik mijn handen schoon
van de soepkip van mijn zonden
voor het feest van morgen.
En de gewijde geur van wortels, uien, selderij,
aardappels, dille, specerijen en kippenpoten steeg op
en vulde de kamers.

Zes granaatappels in een Armeense, porseleinen schaal,
die versierd is met kobalt en kabbalistisch blauw.
Zes roodwangige granaatappels troosten mijn ogen,
mijn ziel. Mijn handen zijn scharlakenrood van granaatappelsap,
mijn handen zijn schoon. Ik zweer het.
In de achtertuin bindt iemand boomstammetjes aan elkaar
om een tijdelijk schaduwplekje te creëren
en iemand anders doet een aanslag op de fundamenten van mijn huis.

Want 's nachts tussen de aftakelende muren,
klinkt de aanklacht van colonnes bruine mieren
die de kasten binnendringen.
In de hoeken bouwen bleekpotige spinnen
hun huizen, leggen harige eieren
alsof wij al gegaan zijn, lege kamers hebben achtergelaten.

Oorspronkelijke titel: ‘Erev chag’.