Neerlandia. Jaargang 16

'n Brit over Holland.

Sir Harry Johnston, de bekende Engelsche schrijver en koloniaal bewindsman van naam, heeft een reis door Nederland gemaakt en vertelt daarvan in de Westminster Gazette. Hij blaakt van groote blijmoedigheid. Alles wat hij gezien heeft, ieder die hij ontmoet heeft in ons land, is goed.

Dadelijk treft hem bij zijn komst uit Duitschland het verschil in de conducteurs. De Duitsche conducteurs zijn wel hulpvaardig, maar ze zijn zoo indrukwekkend. Maar dan komt de Hollandsche conducteur met een zonnig gelaat, zonnig haar, diep violette oogen, die glanzen van goedhartigheid, wanneer hij de komst aankondigt van de douane-beambten, waaraan hij haastig toevoegt, dat, wat den Engelschen heer en dame betreft, geen reden is, het zich moeilijk te maken, aangezien de handbagage in den trein zal nagekeken worden (hetgeen in den regel nooit gebeurt), terwijl de ingeschreven bagage even vluchtig nagekeken moet worden in een aangenaam verwarmd douanelokaal, dat gemakkelijk bij de ververschingszaal gelegen is, waar op alle uren de bewonderenswaardige koffie te krijgen is, die ze in Holland zetten.

Deze Hollandsche conducteurs op de internationale treinen lijken hem een uitgelezen corps, niet alleen om hun uiterlijk, maar ook wegens hun schranderheid en goede manieren.

Hij verwondert er zich over dat de Amerikaansche erfdochters die voor een schoon en krachtig nageslacht willen zorgen, ze niet komen trouwen.

Hij waardeert hoogelijk in hen dat zij vier talen vlot spreken.

[p. 17]

- ‘In Holland moeten wij polyglotten zijn, meneer’, zei een hunner tegen hem, toen hij iets zei over zijn uitstekend Engelsen.

Op de Hollanders van de oude schutterdoeken, groot van stuk en met grove trekken - zooals men zich in Engeland nog algemeen den Hollander voor stelt - lijken die conducteurs niets, zoomin als de Hollanders in het algemeen. Het meest voorkomende type van man of vrouw is een knap persoon met een rechten, grooten Griekschen neus groote zwartgewimperde violet-grijze oogen, een helder blank en roze gelaatskleur en vlasblond haar.

De soldaten zien er kloek en gezond uit, en zijn hoewel niet zoo lang als de Duitsche, toch niet kort Zij maken den indruk, dat zij in een oorlog kalm en vastberaden zouden zijn.

Gemiddeld zijn er veel meer mooie vrouwen in Nederland dan in Duitschland. Men ziet dat zoo niet op het tooneel in de groote sleden, waar de meeste vrouwen uit het begaafde Joodsche ras zijn volgens Sir H. Johnston, die geen bewonderaar schijnt van donkere schoonheden.

Zooals weinig vreemdelingen, die in ons land komen, heeft de schrijver ook oog voor de schoonheid van het oosten van ons land, met zijn hei en prachtige beuken. Maar over de schoonheid van vlak en waterrijk Holland is hij uitvoeriger. Van onze steden zegt hij: ‘De ontelbare grachten, met boomen beplant, en hier en daar een groot watervak, brengen een schoonheid, waardoor geen Hollandsche schoonheid alledaagsch of leelijk kan zijn.’

Hij spreekt ook met lof van onze uitmuntende tramwagens en goed uitgeruste spoorwegstations.

En dan die luchten over onze lage landen!