Vlaanderen.
Z.E.H. Julius Bouten †
15 Februari 1859-25 Februari 1912.
En weer is een van die stille, sympathieke werkers in de Vlaamsche Beweging weggegaan. Eén, wiens naam niet weerklonk over markten of pleinen en bij de groote massa een onbekenden klank had; maar één wiens naam gegrift stond in het gemoed van al degenen, die al was het slechts één keer met hem in aanraking geweest waren. Uit zijn blikken, uit zijn stem, uit heel zijn houding, uit gansch zijn wezen sprak een goedheid, die men onbewust onderging en men voelde dat de sterke stroom die dezen eenvoudigen geestelijke doortrilde, was: de welwillendheid. Een welwillendheid, die echter geen karaktervastheid en overtuigingskracht uitsloot. En onder de schijnbare schuchterheid die zijn uiterlijk wezen kenmerkte, huisde een onwrikbare overtuiging. Op Vlaamschgezind gebied kon hij als een toonbeeld gelden. Geen redenaar, geen schrijver, maar een man van daad, Vlaamschgezind in heel zijn leven, op ieder oogenblik van den dag. De Vlaamsche Beweging was bij hem geen uiterlijke praal, hij koketteerde niet met haar; maar zij was voor hem de atmosfeer zonder welke hij niet kon ademen. Voor geen van haar trillingen bleef hij onverschillig, en het was hem aangenaam met andersdenkenden samen te werken waar het zijn Vlaamsch ideaal gold. Ook was hij een van de zeldzame priesters die het A.N.V. in België onder zijn leden telde en ons Verbond vond in hem een trouwen medewerker. Veel heeft hij gedaan om ons streven ingang te doen vinden in Congo en ook hij was weer de persoon op wiens werking men rekende om voet te vatten in Fransch-Vlaanderen.
Met weemoed herdenken wij hier den goeden mensch en den flinken Vlaming, wiens vroegtijdig verscheiden in alle opzichten als een verlies moet worden aangestipt.
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd