Neerlandia. Jaargang 17

Vlaanderen

Hoe lang nog?

Het gaat er plezierig toe in ons gezegend landje sedert eenigen tijd! Wanneer Vlamingen, terecht verontwaardigd over de vernederingen die hun in hun eigen stad door verfranschte landgenooten worden aangedaan, daartegen luide hun stem verheffen, dan zendt men politiehonden op hen af en mishandelt men hen. En wanneer Vlamingen, te midden van hun Waalsche broeders (?) gevestigd, bij de blijde intrede van den Koning te Bergen op 10 Sept. j.l. aan hun koningsgezinde en vaderlandsche gevoelens uiting geven in hun eigen taal door toe roepen: ‘Leve de Koning! Leve België!’, dan worden zij door die broeders mishandeld en hun vaandel in stukken gescheurd.

Ziedaar twee feiten welke kenschetsend zijn voor de toestanden die in ons land heerschen. Het is aan de Vlamingen niet toegelaten, bij straf van slagen, om zich in Vlaanderen of in Wallonië als Vlamingen te gedragen. In Vlaanderen moeten zij hun rechtmatige verontwaardiging, in Wallonië hun taal in hun zak steken. En het eenige wat hun niet ten kwade wordt geduid, is, dat zij deemoedig hun rug buigen in een slaafsche houding en zwijgen.

Goedzakkige, erger dan goedzakkige nog, laffe Vlamingen, hoe lang zult gij al die beleedigingen nog verdragen? Of vindt gij dat het nog niet genoeg geweest is? Weet gij wat Uw plicht geweest was, toen men U dien nieuwen smaad aandeed, indien gij werkelijk een volk met karakter waart? Uw plicht zou het geweest zijn, dat gij allen, zonder onderscheid van stand, geloof of denkwijze, als één man, geheel spontaan, op straat gekomen waart in alle steden en dorpen van Vlaanderen en U vereenigd hadt tot een machtige betooging, en daarboven zou weergalmd hebben de kreet van den te lang getergden slaaf, die eindelijk tot het besef van zijn menschwaardigheid zou gekomen zijn. Misschien zouden op Uw tocht door de straten en langs de pleinen Uw geluiden van verontwaardiging zoo sterk tegen de deuren en de ruiten van Uw vijanden gebeukt hebben, dat sommige zouden opengesprongen of rinkinkelend gebroken zijn. Misschien zou men nogmaals getracht hebben U met honden of met sabelslagen in bedwang te houden, maar gij zelf zoudt die honden gemuilband en die sabels terug in haar scheeden gestoken hebben. En van dat oogenblik af zoudt gij de meesters in Uw eigen land geweest zijn, in plaats van de knechten, en zoudt gij U niet meer hebben laten honen door Uw talrijke vijanden, die U voortdurend tergen en uitdagen, zonder dat gij ook maar even in verzet komt.

Ja, gij zijt een tot lafheid toe verduldig volk! Sedert dertig jaar bestaat er een wet op het gebruik van het Nederlandsch in het middelbaar onderwijs. Die wet wordt slechts heel onvolledig toegepast; en gij roert niet!

Sedert vijf en dertig jaar bestaat er een wet op het gebruik van het Nederlandsch in bestuurszaken. Die wet wordt slechts heel onvolledig toegepast; en gij roert niet!

Er bestaan wetten op het gebruik van het Nederlandsch in rechterlijke zaken. Die wetten zijn heel onvolkomen; niet toepasselijk op burgerlijke en handelsgedingen. Gij weet het, maar gij roert niet!

Te Brussel zijn in de school voor achterlijke kinderen 90% Vlamingen tegen 10% Walen, het gevolg van het onzinnige onderwijsstelsel in die stad, waardoor de echt Vlaamsche kinderen in het Fransch worden opgeleid. Gij staat toe, dat men die misdaad aan Uw kinderen pleegt, dat men jonge geesten vermoordt, dat men talrijke kleinen onbekwaam maakt om den strijd voor het bestaan te strijden zooals het behoort. En gij roert niet!

Te Brussel ook heeft een vreemdeling, een Engelschman, voor eenige jaren bevonden, dat de werkman uit de hoofdstad de slechtste is van heel België, wat vakkennis en bekwaamheid betreft; het gevolg van het eentalig Fransche vakonderwijs, dat hem verstrekt wordt. Gij weet het en gij roert niet!

Bijna al de meisjesscholen, zoowel de openbare als de vrije, op weinige uitzonderingen na, zijn op Fransche leest geschoeid. Gij weet dat daar de geesten gevormd worden van haar, die de toekomstige moeders van Uw kinderen zullen zijn, die zoo een groote macht op de voel- en denkwijze van die kinderen zullen uitoefenen; die geroepen zullen zijn om onwillekeurig liefde voor een volk, voor de taal van dat volk, voor de beschaving van dat volk in te boezemen. Gij weet dat in de meeste gevallen noch Vlaanderen, noch zijn bevolking, noch zijn taal, noch zijn beschaving door die moeders onder de aandacht van haar kinderen zullen gebracht worden; gij weet dat aldus geslacht op geslacht voor Vlaanderen verloren gaat. En gij roert niet!

[p. 252]

Een van Uw Waalsche broeders, Professor Wilmotte, ontkent U het recht om vaderlandslievende Belgen te zijn, en beschouwt het geven van een Fransche opvoeding aan jonge Vlamingen als een soort reinigingsmethode; hij zegt dat in het Vlaamsche Gent, en gij jaagt hem de stad van Artevelde niet uit.

Vooruitziende geesten hadden, bij de nieuwe legerwet, gezegd dat het eenige middel om den Vlamingen recht te laten wedervaren, de splitsing in Vlaamsche en Waalsche regimenten zou zijn. Die bepaling werd niet aangenomen; een veel minder radicale maatregel vond evenmin genade in de oogen van 's lands regeering. Gij werdt in den steek gelaten door Uw eigen zoogezegde vertegenwoordigers; zij deinsden er voor terug, omdat de Kabinetsquaestie gesteld werd. En gij hadt den moed niet om te zeggen: dat men de Kabinetsquaestie stelle, maar gij zult voor de Vlaamsche en Waalsche regimenten stemmen. Indien dit gebeurd was, dan zou de Vlaamsche zaak in eens vijftig jaar vooruitgekomen zijn. Het is niet geschied en in het leger worden de Vlamingen behandeld zooals voorheen en, ondanks de wet op het gebruik van het Nederlandsch, die werd aangenomen, zal men voortgaan de Vlaamsche soldaten als vreemdelingen te behandelen. En nogmaals roert gij niet!

In den laatsten tijd hebben Uw vijanden de theorie verkondigd, dat er in ons land geen taalgelijkheid, maar wel taalvrijheid moet bestaan, wat in de practijk wil zeggen: vrijheid voor het Fransch om in heel België te heerschen, terwijl het Nederlandsch slechts geduld zou worden, waar het niet anders kan, maar liefst zoo min mogelijk. Dat was tot nog toe wel feitelijk zoo; doch nu wil men er een theorie van maken, om toe te laten dat Vlaanderen in handen blijft van de Franschgezinden.

Al te tragisch zullen wij het niet opvatten, want wij hopen wel, dat gij toch eenmaal zooveel besef zult krijgen, om het zoover te brengen, dat de toestanden in Vlaanderen van dien aard zullen worden, dat niemand in staat zal zijn er zich te vestigen, wanneer hij niet uitstekend onze taal kent.

Alvorens daartoe te kunnen komen, moet gij zelf eerbied voor Uw taal hebben; moet gij zelf eischen, dat zij overal gebruikt wordt in het openbaar zoowel als in het dagelijksch leven. En dat doet gij niet, neen, waarlijk dat doet gij niet. Gij zijt te onverschillig en gij zoudt goed doen U aan de Waalsche broeders te spiegelen.

Hoe lang nog?