Neerlandia. Jaargang 55

De jeugd en het A.N.V.

Van verschillende zijden wordt op de noodzakelijkheid gewezen jeugdige personen - hiertoe rekenen wij hen beneden de dertig jaar tot - het A.N.V. te trekken.

Inderdaad op hen steunt ons volksbestaan. Zij maken 40% van de bevolking uit. Hun aantal bedraagt ongeveer vier millioen en toch zijn maar weinigen van hen lid.

Hoe komt het, dat de jongeren zich afzijdig houden? Met welke gedachten zijn zij bezield?

Zij zijn geboren na 1920. Nog zeer jong zijnde, maakten zij kennis met de hevige crisis, die omstreeks 1930 in Amerika begon. Het internationale handelsverkeer werd in ernstige mate verstoord; de tolgrenzen werden steeds hoger.

Ook in Nederland maakte men al spoedig een crisis door. Ook hier werden de economische moeilijkheden groot. In 1931 bedroeg het aantal werklozen hier te lande meer dan 300.000. Enige honderd duizenden kinderen werden groot gebracht in gezinnen met werkloze vaders. Overal hoorde de toenmalige jeugd spreken over de ellendige toestand. Kommer en gebrek heersten alom.

[p. 4]

In 1939 kwam de oorlogsdreiging. Duizenden vaders werden gemobiliseerd; oudere broers moesten onder de wapenen komen; het militaire uniform overheerste alles. Het normale leven was ver te zoeken.

Daarna kwam de bezetting. Wat heeft de jeugd in die tijd niet doorgemaakt! Het eigen-ik vierde hoogtij. Orde en regel bestonden niet meer. Van studie kwam niets.

Neen, die jeugdige personen hebben een verre van gelukkige tijd gekend. Van vrede hebben zij althans weinig of geen begrip. Zij zien voor zich een maatschappij vol onzekerheden, vol angsten. De wolken worden steeds dreigender. Een zonnestraaltje komt nauwelijks door.

Hierbij kont de jeugd, die haar vaderland als militair in Indië heeft gediend. Het doel, waarvoor de jongens daarheen gingen, is niet bereikt en nadat zij waren teruggekeerd, was het voor hen moeilijk een passende betrekking te vinden; in hun oude omgeving konden zij niet meer wennen.

Al deze jeugdige mensen zijn onrustig. Zij zien de toekomst somber in, althans zij zien geen toekomst, die hun zekerheid biedt.

Vinden die jongeren zelf, dat zij voor een ideaal kunnen werken, dat zij voor het doel van het A.N.V. kunnen voelen? Het is moeilijk de vraag bevestigend te beantwoorden. Zouden die jongeren zo afzijdig tegenover hun Nederlanderschap staan en menen, dit dit hun geen waarborg meer biedt voor de toekomst? Zijn zij hier het leven zo moe, dat zij vinden, dat alleen emigratie met een onzekere toekomst hun redding kan brengen? Dit alles is toch moeilijk aan te nemen.

Het is wel in het oog vallend, dat meest ouderen lid van het Verbond zijn of worden. Waar blijven de volwassen zoons en dochters van de leden? Het is mogelijk, dat de ouders weten, waarom zij zich afzijdig houden. Wij zouden die redenen gaarne willen vernemen. Wij zien mededeling daarvan met belangstelling tegemoet, waarvoor wij gaarne plaats in Neerlandia inruimen.