Neerlandia. Jaargang 66

[p. 156]

[Het Nederlands onderwijs te Napels (vervolg)]

heeft om door middel van bloemlezingen en vertalingen de Nederlandse letteren in Italië ruimere bekendheid te verschaffen. In 1927 publiceerde hij een overzicht van de Hollandse en Vlaamse Letterkunde van 1880 tot 1924, in hetzelfde jaar verscheen zijn vertaling van Van Schendels Angiolino en de Lente, later gevolgd door vertalingen van Een Zwerver verliefd en Een Zwerver verdwaald, Der Liefde Bloesems, Jan Compagnie en Felix Timmersman's De Pastoor uit den Bloeyenden Wijngaerdt. Ook in de Friese letterkunde stelde hij belang: in 1952 verscheen zijn vertaling van een aantal Friese gedichten onder de titel Friese dichters uit Nederland, in 1957 een soortgelijk bundeltje uit het werk van Vlaamse, in 1959 van Zuid-Afrikaanse dichters. Hij was het ook, die als eerste een volledige en samenhangende geschiedenis schreef van de Vlaamse en Hollandse letterkunde als onderdeel van zijn Algemene Literatuurgeschiedenis.

Het Nederlandse boek in vertaling heeft blijkbaar in Italië zijn weg wel gevonden, omdat vrijwel alle genoemde vertalingen van voor de Tweede Wereldoorlog uitverkocht zijn. Na de oorlog zijn vooral veel boeken van Jan de Hartog in vertaling verschenen, daarnaast werk van Anna Blaman, Willy Corsari, A. Den Doolaard en Maria Dermout en, natuurlijk, het Dagboek van Anna Frank.

Het behoeft uiteraard geen betoog, dat deze vertaalactiviteit voor haar voortbestaan en verdere groei gevoed en gestimuleerd kan worden door de aanwezigheid van Nederlandse lectoren aan Italiaanse universiteiten.

Het Nederlandse onderwijs.

De oprichting van lectoraten voor Nederlandse taal en letterkunde te Rome, Florence, Bologna, Padua en, sinds 1959, ook te Napels is vooral voortgekomen uit de behoefte de studie van de Germaanse talen aan deze Universiteiten te differentiëren en te verdiepen.

In het algemeen laat het onderwijs in de moderne talen in Italië zowel aan de middelbare scholen als aan de universiteiten nogal te wensen over. Hier werkt nog een schadelijke erfenis van het fascisme na, dat twintig jaar lang culturele zelfgenoegzaamheid had gepredikt. In de jaren na de laatste wereldoorlog zijn echter de ogen opengegaan voor het belang van een behoorlijke kennis van de Europese talen bij de jongere generaties. Vooral de studie van het Engels is met kracht aangevat, zelfs enigszins ten nadele van het traditionele Frans. Behalve de leerstoelen voor moderne talen aan de meeste universiteiten bestaan er in Italië twee Hogescholen voor Talenstudie, te Venëtië en te Napels.

Het Nederlands lectoraat te Napels.

Het taleninstituut te Napels, het Istituto Universitario Orientale, is, zoals de naam reeds aangeeft, in de eerste plaats een kweekplaats van Oosterse studiën. Er zijn dan ook leerstoelen voor de belangrijkste Aziatische talen en lectoraten voor de Oosterse talen met een minder groot verspreidingsgebied. Naast de Oosterse afdeling echter is na de oorlog, onder invloed van de veranderde tijdsomstandigheden, een bloeiende afdeling