Neerlandia. Jaargang 72

[p. 369]

Stichting voor de Culturele Integratie van Noord en Zuid

Er zit nog weinig schot in de Stichting voor de Culturele Integratie van Noord en Zuid. Dat is niet te wijten aan onwil of aan gebrek aan inzicht bij de deelgenoten in de Stichting. Het is ook niet zo, dat de stichting te weinig ‘representatief’ zou zijn.

De verenigingen en instellingen, die de stichting in het leven hebben geroepen, bestrijken, zowel in Noord als in Zuid, belangrijke sectoren van het culturele organisatie-leven, met name op het brede terrein van het volksontwikkelingswerk. Het is in het bijzonder in het volksontwikkelingswerk, dat tal van initiatieven zijn genomen om te komen tot een integratie van het werk in Noord en Zuid.

Het schort de stichting evenwel nog steeds aan voldoende middelen om werkelijk goed van wal te steken, met name om het dienstverlenende bureau in te richten waaraan voor de culturele integratie van Noord en Zuid op het particuliere vlak wel in de eerste plaats behoefte is. Op het geslaagde werkcongres, dat de stichting op 15 en 16 november inrichtte en waarvan elders in dit nummer verslag gedaan wordt, is dit duidelijk naar voren gekomen. Het ontbreekt waarlijk niet aan goede ideëen en plannen. Maar om die te kunnen verwezenlijken is mede een behoorlijk apparaat nodig. De culturele integratie van Noord en Zuid kan op het particuliere vlak niet alleen stoelen op de vrijetijdsbesteding van een aantal enthousiaste amateurs. De middelen om het werk te professionaliseren dienen voor een belangrijk

[p. 370]

deel door de overheid ter beschikking gesteld te worden. Het is te hopen, dat dit nu eindelijk eens zal geschieden.

Het is de normale praktijk in het binnenlandse cultuurbeleid, dat taken door de overheid overgelaten of gedelegeerd worden aan privaatrechtelijke instellingen, die hiervoor gesubsidieerd worden. Het is wenselijk, dat eenzelfde gedragslijn gevolgd wordt, waar het gaat om de culturele integratie van Noord- en Zuid-Nederland, m.a.w., dat de bevordering van deze integratie niet meer behandeld wordt als ‘buitenlands’ beleid, waarbij de regeringen volledig de touwtjes van het beleid in handen houden. Is men van overheidszijde hiertoe bereid, dan zal het ook gemakkelijker zijn om op het particuliere vlak de middelen voor de vestiging van een infrastructuur voor de culturele integratie ter beschikking te stellen.

Er zijn sectoren, waar de Noord-Zuid-integratie en het beleid voor deze integratie het beste door de regeringen aan anderen gedelegeerd kunnen worden. De overheid dient dan in belangrijke mate de middelen ter beschikking te stellen, met controle achteraf uiteraard op de besteding van deze middelen. Nogmaals, het is wenselijk, dat deze praktijk voor het binnenlandse beleid uitgebreid wordt tot het beleid inzake de Noord-Zuid-integratie. De sector volksontwikkelingswerk met name leent zich bij uitstek tot een dergelijke delegatie. Voor een belangrijk deel steunt de Stichting voor de Culturele Integratie van Noord en Zuid op deze sector.

Op andere terreinen, zoals het onderwijs - denken we b.v. aan de kwestie van de effectus civilis van diploma's - behoort de bevordering van de integratie rechtstreeks tot het domein van de overheid.

Ook voor deze sectoren dienen integratie-organen geschapen te worden, dienen althans bestaande organen aangepast en beter uitgerust te worden. Hierover echter handelt deze beschouwing niet. Ons gaat het hier om de particuliere sector. In de Stichting voor de Culturele Integratie van Noord en Zuid, waarin meer dan 30 grote verenigingen en instellingen op sociaalcultureel gebied uit Noord en Zuid participeren is er een goede mogelijkheid gegeven tot het scheppen van een belangrijk stuk infrastructuur voor de culturele integratie van Noord en Zuid. De wil is er, de mogelijkheden liggen er. Het woord is thans eerst aan de regeringen.