Neerlandia. Jaargang 73

[p. 12]

Spiegel Vlaamse beweging

Het B.S.P.-kongres

Zaterdag 13 en zondag 14 december hield de Belgische Socialistische Partij haar kongres in een sporthalle te Molenbeek (Brussel). Hoofdschotel van de bijeenkomst was de oproep van partijvoorzitter Leo Collard tot ‘progressieve frontvorming’. Collard stelt dat er fundamenteel niets veranderd is in de ekonomische strukturen van de kapitalistische maatschappij, die het socialisme sedert de vorige eeuw bestrijdt. (‘Weliswaar is de koek groter geworden, en dus ook het deel van de koek dat de arbeider krijgt’, formuleerde een kongresdeelnemer kernachtig.) Ook vandaag nog kontroleert een groep van tweehonderd mensen het hele raderwerk. Om daarin verandering te brengen doet de socialistische beweging een beroep op groepen en personen die, buiten haar organisaties, ook socialistisch denken.

Collard meent dat het gevaarlijk is met de progressieve frontvorming te wachten totdat eventueel een oplossing gereed is voor de communautaire problemen, want ook in de rechterzijde denkt men aan een bundeling van de krachten, die zou kunnen leiden tot een ‘regime van de sterke man’.

Uit de berichtgeving - de pers heeft op een paar uitzonderingen na eerder weinig aandacht aan het kongres geschonken - meen ik te kunnen vaststellen dat de grote meerderheid van de kongresdeelnemers de progressieve frontvorming als een operatie ter versterking van de eigen (verzwakte) partij bekijkt. Een kleine minderheid van travaillisten (o.w. Lode Hancké, auteur van de merkwaardige interviewbundel: ‘Travaillisme in België?’) hopen de kristelijke en socialistische organisaties door een parallelle evolutie tot elkaar te brengen, wat ook het standpunt van de radikale C.V.P.-jongeren is.

Niet ten onrechte stelt Collard dat met deze progressieve frontvorming niet moet gewacht worden tot er een oplossing is voor de gemeenschapsproblemen. Van een ‘regime van de sterke man’ heeft Vlaanderen weinig goeds te verwachten. Naar mijn gevoel is het echter even verkeerd deze gemeenschapsproblemen te negeren, een neiging waaraan heel wat Vlaamse progressisten zich herhaaldelijk bezondigen; hun Franstalige geestesgenoten hebben daarentegen tot hiertoe nog nooit afstand genomen van de eisen van de meest conservatieve Franstaligen: de beruchte grendel en de annexatie van Vlaams gebied ten behoeve van de Brusselse grondspekulanten worden door de Waalse socialisten en de Waalse Jeunes Démocrates onderschreven! Deze vaststelling verwekt dan ook scepticisme bij een groeiend aantal Vlamingen die een progressieve frontvorming hoegenaamd niet ongenegen zijn. Dat scepticisme vindt o.a. een spreekbuis in het weekblad ‘De Nieuwe’.

[p. 13]

Ook de zaak-Simonet kwam op het B.S.P.-kongres ter sprake. Deze intelligente leider van de Franstalige Brusselse socialisten, voorzitter van de Beheerraad van de Franstalige Brusselse universiteit en rivaal van de voormalige minister-president Vanden Boeynants heeft in Vlaanderen geen al te beste faam, sinds hij de verfransing van Brussel als een onomkeerbaar proces voorstelde en met conservatieve en andere Franstaligen te Brussel een anti-Vlaams front vormde. Toen onlangs bleek dat Simonet, in strijd met de partijstatuten, lid was geworden van de beheerraad van een kapitalistische onderneming, wekte zulks scherpe reakties bij de socialistische jongeren en vooral in de Vlaamse partijfederaties. Simonet werd door de partijleiding verplicht zich aan de statuten te houden. Luidens persberichten zou hij als beheerder ontslag genomen hebben en in dezelfde onderneming een funktie hebben aanvaard als adviseur, met gelijke bezoldiging... Een en ander moet overigens gezien worden in het licht van de door Simonet verdedigde stelling dat de partij haar doctrine moet wijzigen en de socialistische beweging zich moet inschakelen in de neo-kapitalistische maatschappij. Wellicht daarom kreeg de Franstalige socialistenleider applaus en steun van de (rechtse) flamingantenkrant De Standaard!

Eindejaarsstemming

Weinig nieuws overigens op het Vlaamse front in december. Tijdens de laatste bijeenkomst van de Werkgroep der 24 deed de liberale oud-minister Van der Poorten een voorstel tot regeling van het probleem-Brussel, dat naar verluidt de instemming van de andere Vlamingen uit de Werkgroep zou gekregen hebben. Maar het lijkt wel of ook dit voorstel weinig kans heeft, nadat Vlaamse kranten en pressiegroepen vaststelden dat er toch weer Vlaams grondgebied zou afgenomen worden en dat het beginsel ‘Moedertaal = onderwijstaal’ te Brussel zou opgegeven worden, zij het dan nadat aan een aantal voorwaarden zou voldaan zijn. Tegen 15 januari zullen de ministers voor Gemeenschapsbetrekkingen een synthese van de besprekingen aan de Werkgroep voorleggen.

Ook de amnestie kwam weer ter sprake. In de Kamer van Volksvertegenwoordigers kon een wetsvoorstel van de heer Coppieters (V.U.), niet in overweging worden genomen, hoewel deze inoverwegingneming gesteund werd door de (Vlaamse) C.V.P., de V.U., leden van de B.S.P. en 1 lid van de P.V.V.. Te Antwerpen hielden leden van Were Di een hongerstaking en op een bijeenkomst verklaarde professor Derine dat de Belgische bisschoppen eveneens voor amnestie gewonnen zijn.

Koning Boudewijn pleitte in zijn Kerstboodschap nog maar eens voor de samenhorigheid onder de Belgen. Maar in de Beursschouwburg klopte de Brusselse politie wellustig op Vlaamse en Nederlandse toneelamateurs en akteurs.

J.d.D.