Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 26

[p. 762]

Hoe in Vlaanderen de kinderen geboren worden

voor L.P.B.

daar kwamen ze 's morgens allemaal samen om Sinte Katriene, de schuttingpatrones van het dorp te vieren. Velen hadden een jolige mutse op de kop. Ze namen die ietwat bedeesd in de hand als ze hun intrede deden en onveranderlijk Dagsjuul! riepen. Bij het buitengaan echter, lieten ze zwalpend hun blote kont zien en kulden er Sallie! uit. 't Was zo de gewoonte! Stilaan geraakte het café helemaal volgezopen. Ze begonnen te zingen van Mie Troelala. Het bierrefrein spoot denderend door hun neusgaten. Met grote sa reutels en sa rochels werd de melodie naar buiten gesast. Eén hief de vlaamse lee aan en werd de kop ingeslagen. 't Was nog te beschaafd!

't Was 't hoge! 't Ging boven hun mutse! Ze vraten de bierglazen op en slurpten het zweet uit hun klompen. 't Was immers feest! 't Was Sinte Katriene! 't Was hoogdag! Ze trokken grote vloekdonders af en gooiden met beloken paaseieren naar elkaar. Ze gingen op hun hoofd staan. Na een poosje steeg de fieteldans hen naar de benen. Ze kregen het van langsom meer op de zenuwen. Sallie! Dagsjuul! Sallie! En ze vlogen het café uit, de processie achterna. Of naar hun vrouw om ze troelala vol te steken...

Ze waren zo arm als de straat, dikke Liza en frele Memmen. En in Vlaanderen wou dat zeggen dat ze nog geen blinde scheet konden missen. Het spreekt vanzelf dat frele Memmen voor de rijke mensen zijn klak afnam. Maar hij was gelukkig, hij werkte zich de pens van het lijf, hij stak spaken in de karrewielen. Van 't wiel zelf had hij geen verstand, maar hij misstak zich nooit. Hij deed het op zijn gevoel af. Spijtig dat er zo weinig aan verdiend was, maar ja, wat wilt ge. Hij mocht al

[p. 763]

blij zijn dat hij niet meer in de tijd van zijn grootvader zaliger leefde. Toen woonden ze nog onder de kasseistenen en moesten ze oppassen dat ze door de rijke mensen niet plat werden gelopen. Af en toe kwam meneer de paster de laatste spaarcenten van frele Memmen ophalen. Twintig jaar lang deed hij dat al, maar hij zei altijd vriendelijk ne goen dag en sloeg een babbeltje met een tut in zijn toot. 't Was een heel spektakel. Maar het gefesel volstond, daar konden ze dan weer een poosje mee voort. Hun geld was goed besteed.

De notaris zei ook ne goen dag. En de burgemeester en dokter Verstraeten, maar 't was toch hetzelfde niet. 't Was vanop afstand en ze konden er niet mee spreken gelijk met de paster. Ja, 't zat er diep in, 't geloof. Tot in de worst van frele Memmen had het zijn vertakkingen. Beschaamd was hij er echter niet voor. De natuur en onsheer hadden hem zo gemaakt. 't Was zijn schuld niet dat hij op zijn dikke Liza wou kruipen als de processie aan zijn kot voorbijkwam. Het maakte hem dol gelijk ne stier met twee paar kloten, maar de gevolgen waren voor zijn Liza. Ze moesten al die pasters een broek aandoen om in de processie te lopen, dacht het mens, anders wordt mijne Memmen er nog zot van. En telkens als de processie voorbijkwam, moest ze voor het venster gaan staan, de rokken omhooglichten en haar blote kont aan frele Memmen laten zien. Deze dacht alleen nog maar aan het langzaam voortschrijdend gedoe. Nog maar juist had hij de paster met zijn kruislievenheer herkend, of zijn broek stak al naar beneden. Dan plonsde hij in 't wilde weg in haar snee. Hij zag echter niet nauw, frele Memmen, 't was geen jong masken! Soms stuikte hij in haar korstige reet. Godverdomme, hoe is 't mogelijk! Ik zit er nevens! Zijn worst zag er gelegans blauw van. 't Was altijd hetzelfde, peinsde hij. Zie, die kont leidde hem af. En de paster was al met zijn kruislievenheer aan zijn venster gepasseerd! Straks was de processie afgelopen! Maar frele Memmen gaf zich bijlange niet gewonnen. Hij spuugde in zijn vuisten en

[p. 764]

snokte zijn worst weer naar de snee toe. Nu was 't raak! Heel haar achterwerk schoot ervan omhoog! Je kon er geen spie meer tussen krijgen. Alleen maakte het niet veel verschil uit. Het mens was vanonder poerdroog. Maar deze keer gaf het niet al moest zijn worst het vel af! Hij gaf zijn ogen de kost, hij keek naar de engeltjes in de processie. Ha, ze hebben niks tussen hun benen hangen, dacht hij reeds helemaal verwilderd, wacht maar, dikke loebassen! Ja, wacht maar tot frele Memmen u gevogeld heeft! Daar zie! Hij was een zotte Memmen geworden.

Zijn dikke Liza werd er ook al paars van, precies alsof ze daar vanonder met schuurpapier bezig waren. Dat kon zo niet voortgaan. Al wel dat ze zich serieus moest houden met al die hoge pieten die in de processie meetrokken. Maar haar Memmen gaf nog bijlange niet op. Hij schuurde, schroefde en boorde tot het begon te vonken! 't Kon hem echter niet meer schelen wat er met zijn worst gebeurde, 't moest eruit, hij was er toch zijn kop van kwijt. Hij deed naar een jong, godverdomme!

‘Ik ga ze een malheur vogelen!’ schuimde frele Memmen. Er zat precies iets in zijn broek, en dat wou van geen afgeven weten. Hij schoof van hier naar daar gelijk nen echte zwierbol. Zijn kloten sloegen tot tegen haar mie. 't Moest allemaal kapot! Toen voelde frele Memmen een geweldige scheut in zijn buik. 't Was daar! Dikke Liza had het ook al gevoeld. Nu zat er niets anders meer op dan aan een vaderons te beginnen. En 't was vandoen ook! Hij vloekte tegen haar dikke kont op en 't vloog allemaal recht in haar jankende mie!

Hij sprong omhoog en omlaag van de deugd.

Hij stampte een gat in haar schenen. Hij sloeg heet op haar kop. Hij scheurde haar zondags kleed in stukken vaneen. Nu begon het pas goed te schuiven en te klutsen daar vanonder. Wat? Nog ne keer! Maar zijn dikke Liza rukte zich los.

‘'t Is al wel, Memmen’, riep het mens, ‘'t Is al wel, ze zijn al weg!’. En dat hielp. Hij kwam stilaan weer bij zijn zinnen. Het kon geen kwaad meer, haar

[p. 765]

Memmen was alweer gekalmeerd. Dikke Liza pakte een propere neusdoek en begon haar mie af te kuisen want het plakte allemaal opeen.

‘Ik heb u een jong gemaakt’, zei frele Memmen en stond er serieus bij. 't Was schoon, peinsde hij, 't was een schone processie van de jaar!

En goddorie, het kwam uit ook. Hij had haar inderdaad een jong gemaakt! Haar buik begon al lelijk op te zwellen toen zij het zag. Hij had milledju de waarheid gesproken. Zij verschoot zich bijkans een misval. Zij spoedde zich bij haar Memmen, die met zijn karrewielen bezig was.

‘Kijk ne keer, Memmen’, zei zij, ‘Ik heb een jong!’. Zij stak haren buik nog wat meer vooruit.

‘Mens, ge zijt gij veel te dik, ik kan dat verschil niet zien’, zei frele Memmen, die zich weer over zijn karrewielen boog. Maar het bleef gelijk nen hamer op zijn kop slaan. 't Moest eens waar zijn!

Dan kon de kleine mee in de processie lopen als Memmen en zijn dikke Liza voor het venster stonden te zien!

Als er nu maar geen kledden uitkomt, dacht dikke Liza en wreef over haar buik. Als er een kledden uitkwam, wou dat van tien negen zeggen dat een kledden het er had ingestoken. Voor zover zij zich dat herinneren kon, had zij het alleen maar met haar Memmen geflikt. Maar wacht eens! Had ze niet horen zeggen dat kledden dat 's nachts kwam doen als iedereen sliep? En kledden kon overal binnen. Hij kroop onder de deur of door 't sleutelgat precies of 't was niets. Hij had een fluit gelijk een paard met allemaal puisten op. Dat zou ze toch moeten gevoeld hebben. Ha, maar zij peinsde op iets! 't Was voorgevallen op een nacht, enkele maanden geleden al. Toen deed het verschrikkelijk zeer tussen haar dikke billen. Ze wist niet goed wat het was, maar het begon allegelijk overal te kriebelen rond haar mie en tussen haar snee. Haar Memmen wist vaneigens weer van niets. Die lag zwaar naast haar te asemen en te ronken gelijk nen echte kater. Heel hun kot

[p. 766]

daverde ervan. En zij dierf hem niet wakker maken, hij zou malheuren hebben gedaan want hij droomde heel 't jaar door van de processie. 't Was bijkanst niet meer om uit te houden, zo zeer deed haar mie! Ze begon eraan te scharten, maar het hielp niet veel, het kriebelde vanbinnen gelijk vanbuiten. Ze was verplicht heel haar hand in haar mie te steken. Nog een geluk dat ze nooit naar school was geweest, anders zouden de masseurkens haar zeker wijsgemaakt hebben dat ze daar met haar poten moest afblijven. 't Was voorbehouden aan onze lieven Heer! Maar nu ging het toch al wat beter, het deed zelfs deugd. Maar oei, oei, wat was dat? Haar mie was zo nat als nen dweil en ze had nog maar pas haar regels gehad. Maar toch, er konden soms rare dingen voorvallen. Gauw ne keer zien, misschien lag ze daar wel als een varken dood te bloeden. Ze stak haar kop boven 't laken, maar het was te donker om iets te zien. 't Was nog waar ook, ze had de gordijnen toe gedaan. Ze trok haar hand uit haar mie en stak ne vinger in haar neusgat. Bloed was 't in geen geval. Haar vinger rook naar pis, afwaswater en iets dat ze niet kon zeggen. Ochot, 't was zeker onze lieven Heer, die haar met de vuil ziekte strafte omdat ze haar hand in haar mie had gestoken. Van de danige schrik greep ze haar paternoster onder haar hoofdkussen: Lieve Heer, ik heb het niet expres gedaan, prevelde zij, ik kon er niets aan doen! En al lezend en al kwezelend viel ze in 't slaap. Maar daarmee was 't nog niet gedaan, het schoonste moest nog komen! Die nacht droomde zij dat kledden bij haar in 't bed was gekropen.

Zijn gat zag gelegans zwart en zijn stijve fluit vol puisten zat gereed om in haar gerre te springen. Rap als de weerlicht schoot zij wakker, maar 't was te laat, kledden was al weg en haar mie was nog veel natter geworden. Pas tegen de morgen begon het weg te trekken en zag haar mie weer droog. Ze had zich weer eens van alles liggen voorstellen.

Maar nu, nu was 't een ander geval. Ze zat daar

[p. 767]

met dat jong in haar buik en geen mens die nog kon zeggen of kledden het er niet in had gestoken voor zij wakker was geworden. Wanneer zij aan haar buik dacht, werd zij er haast ziek van. De laatste tijd deed zij niets anders meer als heelder nachten naar haar bredden liggen luisteren. Af en toe hoorde zij hem grollen en dan sloeg er de schrik in.

En haar darmen grolden mee, 't was effenaf geen doen meer. Ze had onze lieven Heer maar laag op. En 't werd van langsom slechter, nu begon het nog te krawietelen ook. 't Sloeg van hier naar daar, echt om er kirrebiesj van te worden. Als hier geen kledden uitkwam, dan wou ze gerust te voet naar Sjampoenen of naar de paus van Rome trekken.

Maar 't was al boter aan de galg. Gelijk vandaag, zie, het was weer eens bezig, het sloeg weer in haar darmen. Gauw naar 't kakhuis, buiten op de koer langs haar Memmen. Haar dikke billen pletsten juist op tijd tegen de bril om nen donder van een scheet te laten. 't Vloog eruit gelijk bij een echte kakkemie, 't was precies of ze haar darmen uit haar lijf scheet. Met haar vinger kuiste zij haar gat af, want zij waren veel te arm om daarvoor papier te bezigen. Ze was precies tien kilo lichter geworden toen ze weer buitenstond. Het grollen was begot opgehouden. Ze wreef over haar buik en wist niet meer waar ze het had. Haar buik was weg! Ze had haren dikken buik verloren! Amaai, nu moest ze te voet naar Sjampoenen trekken.

‘Memmen’, schreeuwde zij, ‘ik ben mijnen dikken buik kwijt!’. Memmen keek halvelings omhoog naar haren buik en sprong zich bijkanst een ongeluk van 't verschieten.

‘Waar is uw jong naartoe?’, sakkerde hij.

‘Ik heb geen jong, Memmen, 't was de vuil ziekte die mij dat gelapt heeft’, zei dikke Liza. Ze kon het bijkanst zelf niet geloven. Maar haar Memmen geloofde het ook niet. Hij zag de deur van 't kakhuis nog vers openstaan.

‘Godverdomme, 't ligt in den beerput, 't is dood!’, riep frele Memmen en hij sprong gelijk ne schicht

[p. 768]

in 't kakhuis. Maar 't was niet waar, het jong was met zijn kop in de pot blijven steken, vlak boven den beer. 't Zat een beetje benepen met zijn kop, 't had een buil en een bluts, maar voor de rest was er niets aan. En wat een jong, 't moest er godomme nog om lachen ook! Memmen trok het er bij zijn poten uit en gaf het aan zijn dikke Liza.

‘Hier zie, leg hem aan uw mem en pas op dat het niet meer voorvalt!’.

C.C. KRIJGELMANS