De Nieuwe Stem. Jaargang 6

[p. 377]

Kort bestek

Het gegeven paard toch in de bek gekeken

Er verscheen: ‘Er verscheen’, d.w.z. een boekje van ruim honderd bladzijden, met register en inhoud, keurige uitvoering, ons en veel anderen toegezonden. Veel dank!

Maar!? Blijkens het voorbericht zou deze publicatie een vervolg leveren op de tijdens de oorlog gestaakte, nog altoos betreurde uitgave ‘Het Nederlandsche Boek’, althans een catalogus bevatten van wat hier te lande op niet-belletristisch gebied aan de markt is gebracht. De commissie van samenstelling ‘heeft zich bij haar arbeid beperkt tot die uitgaven, die in de afgelopen vijf jaar zijn verschenen, terwijl aan de uitgevers zelf de keuze werd gelaten van de titels die zij geschikt achtten voor deze catalogus’. Een en ander ondertekend door het Bestuur van de Nederlandsche Uitgeversbond. Dit suggereert o.i., dat hierin nu de werkelijk waardevolle Nederlandse uitgaven van de laatste vijf jaren te vinden zijn. Helaas het lijkt er niet op; in het gebit van het beestje blijkt menige kies te ontbreken. Op het toch nog vrij beperkte gebied, waarop de redactie van ‘De Nieuwe Stem’ zich enige bevoegdheid toekent, constateerde zij even pijnlijke als verbazingwekkende omissies, er mankeren zelfs boeken aan, die bij duizenden exemplaren verkocht, die herdrukt en met een prijs bekroond zijn.

Hoe dat zo komt? Het blijkt niet de schuld van de heer Sötemann, die als redacteur vermeld staat, maar wel van de Uitgeversbond zelf. Deze immers liet zijn leden voor elke boektitel betalen. Dat er uitgevers zijn die daarvoor bedankten bewijst uiteraard nog niet dat zij in hun fonds geen boeken hadden die in een algemene catalogus vermeld hadden moeten worden.

Conclusie: de N.U.B. is vrij catalogi te maken zoveel en zoals hij wil: betaald, onbetaald, volledig, onvolledig. Maar, hij verzuime dan in het vervolg niet voorin te vermelden hoe de vork precies in de steel zit. Ter voorkoming van misverstand, ergernis en - onwillekeurige - misleiding.

Wat is nu waanzinnig?

Enkele weken geleden heeft Jules Moch, Frankrijks minister van defensie en in zijn vrije tijd socialist [what's in a word?], een rede gehouden. Daarin heeft hij onthuld dat de Franse spoorwegen bijna evenveel gepensionneerden als personeel tellen en dat het leger zelfs meer pensioenen dan salarissen uitbetaalt.

Op zichzelf niets bizonders. Veeleer een te verwachten gevolg, wanneer door

[p. 378]

betere verzorging de gemiddelde levensduur toeneemt en door vervroegde pensionnering het personeel sneller wisselt. We zouden Moch's uitspraak hier dan ook niet hebben overgenomen, als hij dit verschijnsel enkel maar vastgesteld had. Maar hij heeft aan zijn mededeling een kwalificatie toegevoegd; hij noemde het: waanzinnig.

Wat wij waanzinnig noemen is dat iemand die zich een aanhanger noemt van een beweging die nu zowat honderd jaar voor verbetering van de levensomstandigheden van het werkende volk gestreden heeft, terugschrikt voor het eigen ideaal, zodra het gedeeltelijk, en lang vóór dat het integraal bereikt is.

Wat wij waanzinnig noemen is dat we in een maatschappij leven waarin de overheid waarschuwt voor vooruitgang en achteruitgang predikt, waarin het gezonde ziek, het zieke gezond, het waanzinnige natuurlijk en het natuurlijke waanzinnig heet.