De Nieuwe Stem. Jaargang 14

[p. 661]

Ellen Warmond
Zonsondergang

Op brandende takken slapen
de vogels
achter brandende ramen waken
de mensen
een glimlach als een spandoek
voor hun lippen
een moeheid als een treurmars
in hun ogen

zij buigen zich over de avond blazen
een laatste vonk van hoop nieuw leven in
luisteren met één oor naar
de mogelijkheden van morgen

voorbijgangers op hun schaduw
geleund vertragen hun pas
en wachten wachten vergeefs
niemand
verrijst uit zijn as.