Skiplinks

  • Tekst
  • Verantwoording en downloads
  • Doorverwijzing en noten
Logo DBNL Ga naar de homepage
Logo DBNL

Hoofdmenu

  • Literatuur & taal
    • Auteurs
    • Beschikbare titels
    • Literatuur
    • Taalkunde
    • Collectie Limburg
    • Collectie Friesland
    • Collectie Suriname
    • Collectie Zuid-Afrika
  • Selecties
    • Collectie jeugdliteratuur
    • Basisbibliotheek
    • Tijdschriften/jaarboeken
    • Naslagwerken
    • Collectie e-books
    • Collectie publiek domein
    • Calendarium
    • Atlas
  • Periode
    • Middeleeuwen
    • Periode 1550-1700
    • Achttiende eeuw
    • Negentiende eeuw
    • Twintigste eeuw
    • Eenentwintigste eeuw
De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 2 (1885-1886)

Informatie terzijde

Titelpagina van De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 2
Afbeelding van De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 2Toon afbeelding van titelpagina van De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 2

  • Verantwoording
  • Inhoudsopgave

Downloads

PDF van tekst (60.12 MB)

Scans (1363.93 MB)

ebook (52.94 MB)

XML (2.92 MB)

tekstbestand






Genre

proza
poëzie
non-fictie

Subgenre

tijdschrift / jaarboek


© zie Auteursrecht en gebruiksvoorwaarden.

De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 2

(1885-1886)– [tijdschrift] Nieuwe Belgische Illustratie, De–rechtenstatus Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende

Wetenswaardigheden.

Blauwe rozen.

Door den heer Emile Gobereau, te St. Cloud, werden ter vergadering van de Société d'Horticulture de France, helder lichtblauwe rozenbloemen aangeboden, door hem langs scheikundigen weg verkregen.

Door het ‘Journal des Roses’ zijn wij thans in staat gesteld het middel mede te deelen, hoe die verkleuring bewerkstelligd wordt. Een weinig fuchsine wordt opgelost in gedistilleerd water in dier voege dat men eene sterke oplossing verkrijgt; in een tweede glas lost men in 25 vingerhoeden gedistilleerd water eene vingergreep potasch op. Neemt daarna een witte of bleek vleeschkleurige roos die men in de potasch-oplossing dompelt, vervolgens in zuiver water afspoelt en ten slotte met de fuchsine oplossing bevochtigd en laat drogen. Op die wijze bekomt men rozen in verschillende blauwe kleurschakeeringen.

De haring.

Het verbruik van haring, gansch de wereld door, is overgroot. De Fransche, Engelsche, Zweedsche, Deensche en Nederlandsche visscherijen verzenden groote hoeveelheden naar alle streken. In eene kleine golf van Noorwegen worden in ééne visscherij meer dan 29 millioenen haringen gevangen. Men heeft berekend dat de inwoners van Gothemburg, in Zweden, eertijds meer dan 700 millioenen van die visschen per jaar vingen.

Volgens het verslag van kapitein Galawan zijn er in Japonie zooveel haringen dat men ze soms als mest gebruikt. Om zich een gedacht te maken van de wijze, waarop de haring voortteelt, zij het voldoende te weten dat elk wijfje meer dan 50,000 eieren per seizoen werpt.

Men eet slechts een tiende deel verschen haring, de overigen worden gerookt of gezouten. De gerookte haring heeft een gelen glans; welnu, de vervalschers zijn er in gelukt den haring dien glans te geven bij middel van bichromate van potasch. Over twee jaren, werden in eenige winkels van Parijs haringen, alzoo bereid, in beslag genomen.

De Nederlanders zouten en bewaren den haring op de wonderbaarste wijze. Het was Willem Beukels, die, op het einde der twaalfde eeuw, die kunst uitvond. Men verhaalt, dat keizer Karel V, vijftig jaren later, ter eere van den uitvinder, een haring ging eten op Beukels graf.

De haring is niet voedzaam. De visch bevat op 100 deelen: stikstof 2; koolstof 18; vet 7; water 70. De haring bevat dus minder voedzame bestanddeelen dan de abberdaan, de makreel, de snoek, enz.

De versche haring verteert gemakkelijk en is zeer gezond. Men verkiest met reden den homharing. De pekelharing levert eene spijs van mindere hoedanigheid, die zeer verhit. Men moet hem altijd in het water weeken. De gerookte haring verhit en past slechts aan kloeke magen; men heeft nochtans personen geweten, die er hunne zwakke, lijdende maag zeer wel aan gewenden.

De treurwilg.

Het vaderland van den treurwilg is het Oosten, in 't bijzonder Perzië en Aziatisch Turkije. De Europeesche treurwilgen, door stekken vermenigvuldigd, stammen allen af van één plantje. De beroemde Engelsche dichter Alexander Pope (geb. 1688, overl. 1744) ontving eens eenige vijgen ten geschenke, die in een korfje gepakt waren, van wilgenhout gevlochten. Toevallig bemerkte Pope aan een der takjes een nog groenen knop. Hij plant het in zijn tuin, 't slaat aan, het wordt een boom, en 't is een treurwilg, - de eerste in Europa.


Vorige Volgende

Footer navigatie

Logo DBNL Logo DBNL

Over DBNL

  • Wat is DBNL?
  • Over ons
  • Selectie- en editieverantwoording

Voor gebruikers

  • Gebruiksvoorwaarden/Terms of Use
  • Informatie voor rechthebbenden
  • Disclaimer
  • Privacy
  • Toegankelijkheid

Contact

  • Contactformulier
  • Veelgestelde vragen
  • Vacatures
Logo DBNL

Partners

Ga naar kb.nl logo KB
Ga naar taalunie.org logo TaalUnie
Ga naar vlaamse-erfgoedbibliotheken.be logo Vlaamse Erfgoedbibliotheken