De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 8

Bij de Platen.

De zegen voor den strijd. -

Een aangrijpend tooneel uit het veelbewogen verleden van zijn ongelukkig vaderland roept de Poolsche meester ons hier voor oogen. Het is gegrepen uit het heldentijdvak van het roemrijke volk, dat zoo menigmaal te wapen vloog ter verd[e]dig[i]ng van haardsteden en altaren en altijd onder de eersten was, waar er gestreden moest worden voor het kruis tegen de ongeloovigen. Dan gordden niet enkel de edelen en krijgers moedig het zwaard aan, maar ook de eenvoudige boeren grepen hun zeisen en trokken, door de kruisvaan voorafgegaan, moedig ten oorlog.

De schilder heeft ons zulk een bende gewapende boeren voorgesteld op het oogenblik dat zij vóór den aftocht den laatsten zegen ontvangen van hun grijzen dorpsherder. Eerbiedig liggen zij rondom hem neergeknield op het Heine kerkhof, dat de nederige dorpskerk omringt, en kloppen rouwmoedig op de borst, als hij het Allerheiligste opheft om hen te zegenen voor den strijd. Niet vertrouwende op de scherpte hunner wapenen noch op de kracht van hun arm, maar alleen hun hoop stellende op de hulp des Heeren, zullen die mannen, hier zoo vredig neergeknield, zich weldra met hun vervaarlijke zeisen in de gelederen der ongeloovigen storten als echte maaiers van den dood.

Een Italiaansche bruiloft. -

Afwisseling behaagt: na de beschouwing van het schrikkelijk tafereel onzer eerste bladzijde rust het oog met des te grooter genoegen op de vroolijke schilderij, die de beide binnenpagina's van dit nummer beslaat: een Italiaansche bruiloft. Wie zou trouwens zonder een glimlach van innige voldoening die lachende groep kunnen aanzien? Zelfs de oude luitjes worden door de algemeene pret aangestoken; het goedige moedertje lacht dat haar tandelooze mond er wijd van opengaat; de eerwaardige, grijze dorpspastoor deelt van harte in het geluk van het jonge paar, dat hij zoo even in den echt heeft verbonden, en de bejaarde vriend van de familie biedt de bruid met gulhartige galanterie een ruiker aan. De jongere huisgenooten en gasten lachen en giegelen of drinken alvast op de gezondheid der jonggehuwden; de man met de korte broek op den voorgrond slaat de handen van opgetogenheid ineen bij den aanblik der bevallige verschijning van de bruid in staatsie; de muzikanten vedelen en strijken dat het een lust is, en de kok, die voor den bruiloftsdisch zorgen moet, zwaait ongeduldig met den lepel en kijkt of de meisjes, die hem de borden en vaten moeten aangeven, zich wel naar behooren reppen, terwijl zijn helper in den hoek inmiddels zorgt voor het aftappen der noodige flesschen landwijn. Dat kan nog een vroolijke bruiloft worden, en het paartje rechts wordt er blijkbaar al jaloersch op; we zouden durven wedden dat de jonkman het meisje lachend de vraag stelt: ‘En wanneer zal het onze beurt zijn, Annita?’

Troost in krankheid. -

In een hoekje met een boekje is volgens Thomas à Kempis het zoetste genot te vinden. Maar de meeste menschen zullen daartoe eerst wel hun toevlucht nemen, als de oude dag hen ongeschikt maakt om aan luidruchtiger genoegens, zooals bij voorbeeld de straks besproken bruiloft, deel te nemen. Dan eerst, als vroolijke gezelschappen hun te druk worden en zij naar een stil hoekje bij den haard omzien, beginnen zij te beseffen hoeveel troost en aanspraak er in een goed boek schuilt. Maar dan komen verzwakking van het gezicht en andere gebreken van den ouderdom hun dat genot soms weer vergallen. Gelukkig, als zij, gelijk de kranke grijsaard onzer gravure, in die sombere uren zulk een lieve voorlezeres tot hun beschikking hebben, als de oude man in zijn dochter vindt. Met al het geduld, dat de kinderlijke liefde haar inboezemt, leest zij haar vader voor wat hem tot troost en afleiding kan strekken, als hij, dagen lang aan zijn leunstoel gekluisterd, in treurige overpeinzingen dreigt te verzinken. En als het aanhooren hem vermoeit, wisselt zij de lectuur af met het een of ander geliefkoosd lied, door de luit begeleid, en geschikt om aangename herinneringen bij hem op te wekken aan gelukkige dagen van weleer.