De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 8

Bij de Platen.

De basiliek van O.L.V. van Lourdes. -

Het vier-en-dertigste jaarfeest van de verschijning der onbevlekt Ontvangene in de grot van Lourdes, voor weinige weken met grooten luister gevierd, geeft ons gereede aanleiding, den lezer in dit nummer een afbeelding aan te bieden van de prachtige basiliek, zooals zij zich na de omvangrijke bijbouwingen der laatste jaren aan de blikken van den pelgrim vertoont. Sedert de eerw. heer Sarton in den 17en jaargang van ons tijdschrift, als lid van het comité voor de eerste Nederlandsche bedevaart naar Lourdes, dien hartverheffenden pelgrimstocht beschreef, is de omgeving van het heiligdom aanmerkelijk veranderd, en menigeen die toen de reis mee maakte en sedert het genadeoord niet meer bezocht, zal het op onze gravure niet meer herkennen. Voor dezulken zal het interessant zijn, de teekening in dit nummer eens te vergelijken met de afbeeldingen van de basiliek en haar omgeving nu acht jaren geleden.

De reusachtige uitbreiding van het heiligdom is wel een bewijs van de toenemende vereering der gezegende Maagd in het haar zoo dierbaar genadeoord.

De terugkeer van den verloren zoon. -

Hoe oud dit onderwerp ook is, toch blijft het altijd even aantrekkelijk, en wanneer de kunstenaar, gelijk de schilder van ons tafereel, er weer een nieuwe voorstelling van weet te geven, die bovendien ook door treffende waarheid aangrijpt, kan hij zeker zijn van onze belangstelling.

De kunstenaar, die zich klaarblijkelijk door de oude Italiaansche meesters heeft laten inspireeren, heeft op hun voorbeeld tot tooneel der handeling gekozen een middeleeuwsch Italiaansch paleis, en de kleedij zijner personen met die omgeving in overeenstemming gebracht.

Die vrijheid is hem ongetwijfeld volkomen geoorloofd; de gelijkenis van den verloren zoon is een geschiedenis van alle tijden, en menig onzer zal zich uit zijn jeugd de ouderwetsche prenten herinneren, waarop we den verloren zoon, als een dandy uit het begin onzer eeuw gekleed, zijn vaderlijk erfdeel zagen verbrassen in gezelschap van heeren in moderne jassen en pantalons en dames met hoepelrokken.

De voorstelling van den Duitschen schilder Constant Fendel, die de handeling in een Italiaansch middeleeuwsche omgeving verplaatst, is, daarbij vergeleken, stellig veel meer in overeenstemming met den verheven ernst der Evangelische parabel, en bovendien heeft zij de overlevering voor zich van de oude meesters der christelijke kunst.

De vorstelijke huizing beantwoordt geheel aan het denkbeeld, dat we ons maken van de woning des huisvaders, die van vreugde over de wederkomst zijns verloren zoons al de huisgenooten en dienaren samenriep en ter eere van den wedergevonden lieveling het gemeste kalf deed slachten. Van de hooge trap komt de goedhartige grijsaard, deftig in een tabbaard gehuld en op zijn stok leunende, den ongelukkige tegemoet, die naakt en uit-

[p. 264]

geput aan de laagste trede is neergezonken en zelfs het hoofd niet tot zijn vader durft opheffen, zich niet meer waardig achtend diens zoon genoemd te worden.

Prins Ferdinand van Bulgarije en zijn moeder prinses Clementine. -

Voortdurend wordt de aandacht van Europa getrokken door het onrustige, afgelegen landje, waarover sinds het jaar 1887 de jeugdige prins Ferdinand als vorst regeert. Nog kort geleden bracht de uitzetting van den Franschen correspondent Chadourme in alle bladen de Bulgaarsche kwestie weer op het tapijt, en het is te verwachten dat daarover het laatste woord nog wel niet gezegd zal zijn. Prins Ferdinand heeft uit het lot van zijn voorganger Alexander van Battenberg kunnen leeren, dat het niet gemakkelijk is in zulk een woelig landje een hechten troon te stichten. Ook hij ziet zijn zetel voortdurend door kuiperijen ondermijnd en door omwentelingen bedreigd. Intusschen is hij de man niet, om zich door tegenspoed en moeilijkheden te laten afschrikken. Wie zijn beeltenis in dit nummer beziet, zal moeten erkennen dat hij het voorkomen heeft van iemand, die weet wat hij wil en vast besloten is door te zetten wat hij heeft ondernomen.

Ook zijn moeder, prinses Clementine is een karaktervolle vrouw, en het is aan te nemen dat haar zoon in haar menigmaal een schrandere en krachtige raadgeefster zal vinden.

Het oude paartje. -

Een waarlijk treffend beeld van stillen vrede en huiselijk geluk geeft ons de fraaie schilderij van E. Schuback, waarnaar onze laatste gravure vervaardigd is, te aanschouwen. Heel een lang leven hebben man en vrouw te zamen gewerkt en gezwoegd, en thans is het hun vergund, zich ook gemeenschappelijk in een genoeglijken levensavond bij verzekerden welstand te verheugen. Zooals het nog krasse paar daar voor de omwingerde deur van het vriendelijke woonhuis gezellig bij elkander zit, doet het ons aan het veelbezongen echtpaar Philemon en Baucis van de klassieke sage denken. Ofschoon beiden sinds lang de eigenlijke leiding der hofstede uit de handen gegeven en aan den oudsten zoon overgedragen hebben, om hun ouden dag in kalme rust te slijten, wandelt grootvader toch nog in den loop van den dag door akker en wei om zich te vergewissen dat alles in orde is, terwijl zijn trouwe wederhelft evenzeer nog het oog laat gaan over keuken en kelder. Maar nu is het Zondagavond en uit het dorp klinken recds de tonen van het avondklokje. Nu zitten de beide oudjes gemoedelijk zij aan zij op het gewone plekje en babbelen, terwijl grootvader zijn pijp stopt, over den goeden ouden tijd en de herinneringen hunner jeugd.