De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 8

Bij de Platen.

Een onbekende verschijning.

Het mooie voorjaarsweer lokt naar buiten en wekt den geest tot natuurstudiën. De kleine dreumesen onzer gravure hebben een waren ontdekkingstocht ondernomen in het naburige bosch, dat voor hen gelijk staat met een maagdelijk woud. Bij elke schrede stuiten zij op de verrassendste ontdekkingen, en door al dat nieuwe aangelokt, wagen zij zich telkens verder. Maar nu blijven ze toch met een mengeling van schrik en verbazing staan voor de onbekende verschijning, die zich plotseling op hun weg vertoont. Het is een egel, die bij zijn smakelijken eenzamen maaltijd opgeschrikt, bij de nadering der twee verdachte bezoekers onmiddellijk zijn pennen opzet: het schuwe beest is evenmin op zijn gemak als de kleine kleuters, die als zij van den eersten schrik bekomen zijn, straks allicht de verzoeking niet zullen kunnen weerstaan, de handjes naar de stekelige pennen uit te steken. De lust om wilde dieren te temmen zit den heer der schepping in het bloed.

In de leeuwenkooi. -

Niet echter ieder brengt het daarin even ver als de jonge dame onzer tweede gravure, die ons een dierentemster te midden harer ‘sujetten’, een leeuwenpaar met een halfwassen jong te zien geeft. De geweldige roofdieren schijnen hun natuur te hebben afgelegd onder de tuchtroede van het meisje, dat als een Montenegrijnsche gekleed, zich onbevreesd te midden van de vervaarlijke beesten beweegt. Zacht vlijen ze zich neer aan de voeten hunner meesteres en denken er zelfs niet aan een klauw uit te steken naar het arme jonge lammetje, dat niet tot zijn bijzonder genoegen in hun gezelschap gebracht is.

Dergelijke vertooningen zijn in onze dagen geen zeldzaamheid meer; in iederen circus, in ieder beestenspel heeft men gelegenheid, een van die interessante figuren van het reizende kermisvolk aan te treffen, die zich meestal onder een Arabischen, Indischen, Italiaanschen of Spaanschen naam en in uitheemsche kleeding met tamme leeuwen, tijgers, beren, wolven, slangen en dergelijke griezelige beesten meer voor het publiek vertoonen.

Onder deze dierentemsters, wier vaderland

[p. 320]

overigens vaak niet verder a[f]gelegen is dan de Amsterdamsche Jodenhoek, treft men dikwijls opmerkelijke verschijningen, vrouwen, die niet enkel uit behoefte om den kost te verdienen of uit zwerflust, maar uit aangeboren en onweerstaanbaren drang zich aan de ‘vrije kunst’ van den dierentemmer hebben gewijd en daarin wonderbaarlijke toeren te zien geven.

Ook in kracht, moed, koelbloedigheid en vastberadenheid, eigenschappen zonder welke een dergelijk leven niet denkbaar is, staan zij bij haar mannelijke vakgenooten niet ten achter, en daarbij werkt haar optreden sterk op het publiek, omdat de tegenstelling tusschen een mooie jonge vrouw en de wilde beesten des te grooter is.

Achter den ploeg. -

Hoe schitterend en opzienbarendintusschen de vertooningen der dierentemmers wezen mogen, toch is de arbeid van den rustigen landman, die de zware ossen voor zijn ploeg spant en ze alzoo dwingt hun krachten ten nutte van den mensch dienstbaar te maken, van vrij wat grooter belang voor de maatschappij. En het schouwspel der ijverig zwoegende dieren, die met vereende krachten het glimmende kouter door den zwaren kleigrond trekken, met den man er achter, die lustig een deuntje fluitend, zijn gemoedelijke viervoetige helpers aanmoedigt, heeft zeker niet minder zijn aantrekkelijkheid.

Het is zoo'n echt voorjaarsgezicht, dat ons stemt om bij den aanvang van het mooie jaargetij ook op onze beurt elk voor zich moedig de hand aan den ploeg te slaan en ijverig te werken in den nieuwen tijd, dien de goede God ons geeft.

Kleine hongerlijders.

- Een aardig tafereeltje uit de vogelenwereld, dat de meeste onzer lezers zelf al wel eens gadegeslagen zullen hebben, geeft het lieve schilderijtje van Marie Laux op de laatste bladzijde ons weer.

Onze gewone huiszwaluw, die als de mensch het haar veroorlooft, zich tegen paleizen en hutten nestelt, legt in Mei van vier tot zes eitjes in het wel beschutte nest, waarop dan na een dag of twaalf, soms zeventien, de jongen uitkomen. Zooals ons schilderijtje vertoont, zijn het in 't eerst allesbehalve mooie, breedgesnavelde gedrochtjes, die zich door buitengemeene vraatzucht onderscheiden en maar altijd met ongeduldig geschreeuw de bekken opsperren als konden ze nooit genoeg krijgen. Zoodoende maken zij het den ouden, vooral bij slecht weer, niet weinig lastig, en dezen hebben maar werk om het hongerige goedje te bevredigen. Onophoudelijk komt nu de vader, dan de moeder aangevlogen en steekt den jongen, die reikhalzend de kopjes over den rand van het nest uitrekken, één voor één den meegebrachten buit in den bek. Zulk een oogenblik vinden we op onze gravure voorgesteld - een alleraardigst voorbeeld van trouwe en zorgvuldige ouderliefde, die zich ook in de vogelenwereld niet verloochent.