De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 10

Bij de Platen

Nieuwe rustverstoorders. -

Daar zien de schuwe herten hun rustig, uitgestrekt domein alweer door nieuwe rustverstoorders ingenomen. 't Is niet genoeg dat zij door het moorddadig geweer van den jager en zijn blaffende honden tot in hun ontoegankelijkste schuilhoekenworden achtervolgd, dat de immer veldwinnen, de beschaving met haar spoor- en tramwegen haar telegraaf- en telephoonlijnen voortdurend

[p. 368]

hun gebied inkrimpt, - nu komen ook de wielrijders in hun snelle vaart de arme dieren opschrikken. Tot dusver waren dezen, door de inrichting van hun licht voertuig, wel genoodzaakt, zich tot de effen, gebaande wegen te bepalen. Maar de gestadige verbeteringen, aan raderen, veeren en banden aangebracht, stellen hen tegenwoordig in staat, tot zelfs de hobbeligste en steilste bergpaden te berijden. Het rijwiel is het aangewezen paard voor den toerist geworden; wellicht is het geroepen om zelfs eenmaal het traditioneele schip der woestijn te vervangen.

Wie reden moge hebben zich in de vorderingen van het wielersport te verheugen, zeker niet de boschbewoners, op onze fraaie gravure afgebeeld. Zij zijn allesbehalve gesteld op de kennismaking met de vindingen van het menschelijk vernuft, dat hun meestal noodlottig wordt.

Schuw bespiedt het hert van achter een boom de nieuwe rustverstoorders, die daar vliegensvlug op hun schitterende wielen voorbijsnorren. De hinde houdt zich vreesachtig in het kreupelhout schuil. Gelukkig blijkt het gevaar van zeer voorbijgaanden aard te zijn en kunnen de opgeschrikte dieren weldra hun dartel spel in het eenzame woud hervatten.

Voorzaat en nageslacht. -

Van buitensporigen trots op hun roemruchte voorzaten kan men deze jonge telgen van adellijken bloede niet beschuldigen. Integendeel boezemt hun groote voorvader, de grondlegger wellicht van hun geslacht, hun al zeer weinig eerbied in. Hoe ontzagwekkend zijn machtige, krijgshaftige figuur ook uit de breede lijst schijnt te treden, zij veroorloven zich onder zijn oogen de ondeugendste grappen. Dat jonge goed schijnt ook al door den tuimelgeest der eeuw bevangen: le respect s'en va. De kleine bengel, die als de veelbelovende stamhouder van het adellijk geslacht zeker wel wat meer respect voor zijn afkomst mocht aan den dag leggen, is zelfs op de tafel geklauterd, en veroorlooft zich de vrijheid den krijgshaftigen ridder een pijp in de hand te geven. Met een paar streekjes van het witte krijt over het oude doek der eerbiedwaardige schilderij heeft hij den vorm van het minder gepast attribuut bij de ridderlijke gestalte aangegeven en is juist bezig de vluchtige teekening door het schetsen van een kringelend rookwolkje te voltooien.

Zijn broertjes en zusjes zien die bespotting van hun grooten voorvader niet alleen zonder ergernis, maar zelfs met genoegen aan. Zij vinden klaarblijkelijk dat die forsche krijgsman, die daar zoo onbeweeglijk staat in zijn stalen borstkuras, eigenlijk een vervelend heerschap is en dat het niet onaardig was, als zij hem eens aan het lachen konden krijgen.

De eerste vangst. -

Een heel ander tijdverdrijf heeft de dreumes onzer laatste gravure uitgekozen. Waarschijnlijk is het echter evenzeer verboden liefhebberij als het spel van de deugnieten, die het oude familieportret bederven. We kunnen ons ten minste niet voorstellen dat het kleine manneke met medeweten van moeder zich aan het genoegen der visscherij overgeeft op een manier, die voor hem lang niet zonder gevaar is. Als hij in zijn voorbarige beweging om een vischje te verschalken van den steilen kant mocht glippen, dan weten we niet hoe hij er weer boven op moet komen.

Dat gevaar schijnt den jeugdigen liefhebber allerminst te verontrusten. Hij heeft zijn eerste vischje opgehaald, een mooi zilverig spartelend beestje, en is den koning te rijk met de welgeslaagde vangst. 't Is te hopen, dat zijn uitbundige blijdschap hem regelrecht naar huis drijft, om moeder deelgenoot te maken van zijn geluk; want, wie weet, staat het goede mensch geen doodsangsten uit bij de gedachte, waar de kleine deugniet toch blijven mag!

de eerste vangst, naar de schilderij van Hans Pöck.