De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 11

't Blijft Onvoldaan.

Wat baat het of de stroomen,
Uit bergen voortgekomen

En zwellend op hun baan,

Sinds de eerste scheppingsdagen
Hun breede golven jagen

Naar d'Oceaan?

Wat baat het of de waatren,
Die uit de wolken klaatren,

In stralen nederslaan,

Sinds duizend, duizend jaren
Zich storten in de baren

Van d'Oceaan?

Geen streep door stroom en regen
Is 't peil der zee gestegen

Sinds 't uur van haar ontstaan:

Om voedsel voor zijn kolken
Roept nog tot berg en wolken

Thans de Oceaan.

Laat alle weelde en vreugden,
Die harten ooit verheugden,

In één hart overgaan,

Zij maken 't niet volkomen;
Zoo min als wolk en stroomen

Den Oceaan.

Ons hart is hierbeneden
Nooit rustig, nooit tevreden,

't Vraagt altoos meer genot

En altoos nieuwe lusten,
Zoolang het niet mag rusten

Aan 't Hart van God.

G. v. d. K.