De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 12

Bij de Platen.

De president der Fransche republiek. -

Zou de heer Faure een voorgevoel hebben, dat hij het de zeven jaren van het presidentschap niet in het Elysée zal uithouden? De gebeurtenissen der laatste maanden geven hem zeker aanleiding genoeg tot zulke minder aangename vermoedens.

Wat daarvan zij, in elk geval heeft hij het raadzaam gevonden, zich in zijn officieel presidentscostuum op doek te laten vereeuwigen door den meest gevierden Franschen portretschilder van het oogenblik, door den kunstenaar, die bijna alle voorname landgenooten van zijn tijd voor zich heeft zien poseeren, door Léon Bonnat.

De sobere ambtsdracht van het hoofd van den staat, zich in niets onderscheidende van een gewoon heeren-gala-costuum dan alleen door de driekleurige sjerp onder het witte vest en de ster op de borst van den rok, leent zich niet bijzonder tot een schitterend en schilderachtig tafereel.

Daarbij heeft de president een houding gekozen, die hij zijn voorganger Carnot schijnt te hebben afgezien: onberispelijk correct en stijf als moest zijn beeltenis dienst doen voor een modeplaat.

De schilderij heeft daardoor iets van het koude eener photographie, wat Bonnat heeft trachten goed te maken door een warmte van penseel en een meesterschap van toets, die zijn arbeid algemeen als een keurig kunstwerk doen waardeeren.

Afscheid der bruid van de moeder. -

Welk een verblijdend en hoopvol feest een bruiloft moge wezen, het biedt ook hoogst weemoedig stemmende oogenblikken. Het aandoenlijkst daarvan is wel het afscheid der bruid van haar ouders, die ze moet gaan verlaten om den man te volgen, dien ze in den regel alleen van zijn mooisten kant heeft leeren kennen, zoodat zijn karakter haar nog treurige verrassingen en teleurstellingen kan bereiden. Daarbij is in den huwelijksstaat, hoe blijmoedig en vol blijde verwachting ook ingetreden, zoo ontzaglijk veel te voorzien, waaraan in de aangename beslommering der toebereidselen tot de bruiloft maar weinig wordt gedacht, maar dat zich allicht aan den geest der bruid opdringt, als het oogenblik nadert, waarop zij het ouderlijk huis voorgoed zal vaarwelzeggen.

Op ons tafereel zien wij haar afscheid nemen van de moeder; wellicht heeft zij geen vader meer en dan is de band, die haar hecht aan de beminde vrouw, des te inniger en te pijnlijker om te verbreken.

Ook de moeder lijdt onder de scheiding, maar het bewustzijn dat haar kind gelukkig is, verzacht en verzoet het eigen leed. Hoewel haar gemoed volschiet, zal zij toch woorden van troost en bemoediging weten te vinden voor de teergeliefde dochter, die ondanks de hoopvolle toekomst, die haar toelacht, niet dan onder tranen zich van haar moeder kan losscheuren.