De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 14

Bij de Platen.

In den berenkuil. -

Reeds sedert geruimen tijd had de Russische graaf Wladimir Ratmiroff de bosschen van West-Siberië doorkruist om op de beren jacht te maken. De jonge St.-Petersburgsche aristocraat voelde zich aangetrokken tot deze gevaarlijke jacht, die mannenmoed en tegenwoordigheid van geest op de zwaarste proef stellen.

Maar Bruintje de Beer verscheurde wel hier en daar een ree of een koe, maar gunde den jager niet het genoegen van een kennismaking. Eerst toen de sneeuw de bosschen dekte, kon men zijn spoor volgen. Dat spoor verried een kolossaal groot dier, dat dan ook spoedig door de forsche berenhonden werd nagezeten en op een open plek van het woud tot staan gebracht. Bruintje sloeg met zijn klauw het eerste van de moedige beesten morsdood, maar toen het zich aldus ook van een tweede wilde afmaken, kwam de bukskogel van den graaf tusschenbeide en strekte den beer op zijn beurt dood neer.

Reeds wilde de gelukkige jager zich met dezen prachtigen buit vergenoegen, toen het levendig geblaf der honden, die naar een rotskloof drongen, zijn aandacht trok. Berensporen in de sneeuw voerden hem verder. Met de uiterste voorzichtigheid werd de kloof omringd, terwijl de honden er zich woedend in wierpen. Eindelijk hadden de jagers een kleine hoogte bereikt, van waar zij de kloof konden overzien. Daar vertoonde zich een merkwaardig schouwspel voor hun oog. Een reusachtige berin stond overeind en sloeg met de voorpooten de haar aanblaffende honden terug; ze had drie aardige jonge beestjes in haar hoede. De graaf vuurde het eerste schot af, maar de opgewondenheid van het oogenblik scheen zijn jagersoog onzeker gemaakt te hebben: de kogel drong de berin in don achterpoot, zoodat ze ineenzonk. Toen ze zich met dreunend gehuil van de pijn weer oprichtte tegen de honden, die haar bedreigden, trof haar een tweede doodelijk schot.

De jonge roofdieren nam graaf Wladimir mee naar St.-Petersburg en gaf ze aan den dierentuin ten geschenke, terwijl de twee groote beren, opgezet, later als zegeteekenen van een bijzonder gelukkige jacht zijn woning sierden.

Niet teruggekeerd. -

Wat al bittere smart, welk vooruitzicht van eenzamen kommer, van verwoest levensgeluk ligt erin dat ééne woord voor de zwaar beproefde vrouw en moeder! Zie, met volle muziek trekken daar de troepen het stadje binnen, dat zij voor een paar maanden verlieten om een opstand te gaan dempen. Dapper hebben zij zich van hun taak gekweten en met gejuich haalt de bevolking de wakkere mannen in, die zoo moedig de orde en veiligheid der burgers tegen woeste onruststokers hebben verdedigd.

Maar de jonge vrouw kan die muziek en dat gejuich niet aanhooren, zij kan die kranige schaar van landverdedigers met de gebruinde gezichten niet aanzien, omdat zij er één mist in dien troep, één die voor haar alles is, haar beminde echtgenoot, de vader van haar lieve kinderen. Hij is niet met de anderen uit den strijd teruggekeerd, hij is in een schermutseling met de opstandelingen gevallen, nimmer zal zij hem terugzien, nimmer zullen haar kinderen hun vader meer omhelzen.

Zonder het minste besef van de ramp, die hen getroffen heeft, spelen de onnoozele kleinen voort, terwijl de moeder in heete tranen haar smart uitschreit. Zij zit aan de werktafel van haar man, waar zij hem vroeger zoo lustig en vroolijk heeft zien arbeiden en waar alles nog staat, zooals hij het gelaten heeft, toen plotseling die noodlottige oproeping kwam om ten strijde te trekken. Al die gereedschappen en instrumenten wachten hem tevergeefs, evenals de moeder en de kinderen. Nooit zal zijn vroolijke stem, zijn gulle lach meer gehoord worden in dit vroeger zoo gezellige vertrek, waar hij arbeidde tusschen zijn vrouw en zijn lieve kinderen.

Nieuwsgierig Aagje. -

Ze moet toch eens kijken wat voor moois moeder wel bewaart in die prachtige doos, die anders zorgvuldig op slot is en nu bij ongeluk is open blijven staan. Ze kan er wel niet goed bij, maar daar weet ze wel raad op: gauw een stoel aangeschoven, daar bovenop geklauterd, en nu kan ze met het poezele handje naar hartelust woelen in de verboden schatten. Ze heeft er al een zwaren bloedkoralen ketting uitgehaald, en wie weet wat ze nog meer te voorschijn zal brengen; want er is van alles in: kleinoodiën, kant, allerlei snuisterijen, oude kostbare erfstukken, zooals die in de rijke, deftige boerenfamilies bewaard worden. Ons nieuwsgierig Aagje is namelijk een klein boerinnetje, dat te oordeelen naar haar kleeding en kapsel in Zeeland thuis hoort, waar misschien de boerenstand nog het meest zijn oude welvaart en overleveringen behouden heeft.