De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 17

Bij de Platen.

Aan het spinnewiel. -

Helder schijnt de zon buiten, het poesje staart in de opkronkelende vlammen van den haard, en aan het spinnewiel zit het oude moedertje, rustig, tevreden bezig met haar dagtaak. Daar treft de klank van muziek haar oor, menig jong paar trekt vroolijk langs haar huisje, want het is vandaag kermis in het dorp. Het wieltje staat stil, het moedertje denkt na, en zachtkens omspint de herinnering haar geest met zilveren draadjes uit het verleden. Het was op een mooien, zonnigen dag als deze, dat een jonge man, sterk en stout, haar hand vroeg, en zij, met vertrouwen tot hem opziende, hem het jawoord schonk. Het was... Het poesje snort, het zonnelicht verdwijnt, de schemering valt in, het wieltje draait weer rond, en het oude moedertje spint opnieuw. Zij weet, dat zij hen, die haar zijn voorgegaan, eenmaal zal weerzien, en deze wetenschap tempert haar weemoed en de smart van het alleen-zijn.

Voor en na den slag. -

De fraaie gravures naar schilderijen van G. von Boddien verplaatsen ons in den tijd van den zevenjarigen oorlog. Het eerste vertoont ons de vroolijke zorgeloosheid van het soldatenleven. Wij zien een afdeeling der beroemde Ziethen-huzaren vóór ons, die in een dorpsstraat zijn afgestegen en met de jonge marketentster schertsen, die hun lachend een verkwikkenden dronk reikt.

Maar reeds is het uur geslagen, dat aan hun zor geloosheid een einde zal maken. De ordonnans te paard, die voor den officier stil houdt, heeft het schriftelijk bevel tot opbreken meegebracht, en weldra zal het signaal weerklinken, dat den vroolijken ruitertroep naar het slagveld roept, waarheen de kurassieren van Seydlitz reeds op weg zijn.

Op de tweede gravure is de bloedige slag voorbij. Huzaren en kurassieren hebben een batterij bestormd. Vóór het veroverde kanon ligt een gevallen huzaar; op den voorgrond een doodelijk gewonde trompetter der kurassieren. Het wanhopig gezicht van den militairen dokter zegt ons, dat hier weinig hoop meer is. Geroerd ziet de jonge officier op den armen krijger neer, eveneens de wachtmeester, die den schimmel van den trompetter heeft opgevangen en hem bij den teugel voert. De aftrekkende kurassieren zien met deelneming naar den gevallen makker, een der vele slachtoffers van den bloedigen, wreeden oorlog, wiens lot straks door velen hunner zal worden gedeeld

De bouwvallen van Palmyra. -

In Syrië, op den weg van Damascus naar Deir, bij het tegenwoordige dorp Thadmor liggen de grootsche bouwvallen van Palmyra, die te midden der Syrische woestijn getuigenis afleggen van de vroegere groote beschaving van het Oosten. In de derde eeuw na Christus bloeide hier het rijk van Palmyra, gesticht door Odenathus, na zijn dood bestuurd door Zenobia, die in den aanvang de aanvallen der Romeinen zegevierend afsloeg, haar heerschappij zelfs over Egypte en een deel van Klein-Azië uitstrekte, maar ten slotte door keizer Aurelianus werd overwonnen, die, toen hij op den terugweg naar Rome bericht ontving, dat de achtergelaten Romeinsche bezetting was vermoord, terugkeerde en Palmyra verwoestte.

Diocletiaan en later Justinianus trachtten de stad weer op te bouwen, die in 744 voor de tweede maal, en thans voorgoed, door de Saracenen vernield werd.

De bouwvallen van Palmyra zijn eerst in 1678 door een Engelsch koopman, Halifax, ontdekt, en later, sedert 1751, door Wood en Dawkins nagevorscht en beschreven. Nog heele rijen zuilen staan overeind, wier aanblik midden in de woestijn den indruk maakt van een sprookje. ‘De doode en geluidlooze woestijn,’ zegt Sachau in zijn Reisen in Syrien, ‘de merkwaardig behouden monumenten eener volkrijke wereldstad uit de oudheid, gebergte en vlakte, het witrosekleurig gesteente onder den wolkenloozen hemel der Syrische woestijn, een aantal vruchtbare tuinen met palmen, dit zijn de bestanddeelen van den betooverenden indruk, waardoor de bouwvallen van Palmyra den reiziger, die door de troostelooze woestijn is getrokken, beloonen.’

Zwaar werk. -

Zijn stevige vuist is gewoon, een heel ander werktuig te hanteeren dan een lichte ganzeveer, en daarom valt hem. hoe licht ze ook is, het werken daarmee veel zwaarder dan met den hamer. Zoo goed en zoo kwaad als het gaat krast hij de hanepooten op het papier, daarbij een zeer bedenkelijk gezicht zettend; en hij zal God danken, als hij met zijn schriftuur klaar is en weer naar zijn werkplaats zal kunnen gaan. Want het werk daar, hoeveel het ook van zijn krachten moge vergen, is licht in vergelijking met hetgeen het schrijven van een brief van hem vordert. Gelukkig, dat hij er niet dan bij hooge uitzondering toe over hoeft te gaan.