De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 18

Bij de Platen.

Een indringer. -

Een onweerstaanbaar komisch tooneeltje: luid balkend betreedt de ezel de klaverweide der paarden, die, verbaasd over zooveel vrijpostigheid en nog meer over de luidruchtigheid van grauwtje, den langoor met groote oogen aanstaren. ‘Wat moet gij hier?’ schijnen die oogen te vragen.

Maar een paardenaard is nu eenmaal niet kwaad, en indien de ezel zich geen al te groote vrijheden veroorlooft, zal men den indringer vermoedelijk met rust laten, tot hij zelf begrijpt, dat hij daar niet thuis hoort, of tot hem dat op gevoelige wijze door den baas aan zijn ezelsverstand gebracht wordt.

Een jonge Kabylische schoone. -

Kabylië is de naam, die gegeven wordt aan dat gedeelte van Algerië, hetwelk de provincie Algiers en het oostelijk deel der provincie Constantine omvat. De Kabylen zijn van ouds om hun vrijheidszin bekend geweest. Het machtige Carthago kon hen niet geheel onderwerpen, en de Franschen hebben van 1842, toen maarschalk Bugeaud de eerste expeditie tegen hen ondernam, tot 1857 moeten strijden, eer het Randon gelukte, de verschillende Kabylen-stammen volledig te onderwerpen.

Deze stammen vormden een machtig en gevreesd staatkundig lichaam, Suawah geheeten. Toen nu de Franschen in Algerië op het voorbeeld der Britsch-Indische Seapoy's een inlandsche troepenmacht vormden, gaven zij daaraan den naam der oorlogszuchtige Suawah, waaruit het woord zouaaf is ontstaan. Voor de organisatie der zouaven heeft zich vooral generaal de Lamoricière verdienstelijk gemaakt, die later met zoo groote dapperheid voor de zaak des Pausen streed en viel.

De Kabylen zijn buitengewoon gastvrij, en niet minder bekend is de schoonheid hunner vrouwen en meisjes, een schoonheid, die door haar eigenaardige, schilderachtige dracht nog verhoogd wordt. Onze gravure geeft zoo'n Kabylische schoone te zien, wier fijn besneden gelaat op waardige wijze omlijst wordt door een keur van edelgesteenten.

Een Arabische feeststoet. -

Voor geen feest worden in Arabie zulke groote toebereidselen gemaakt, als voor dat van den 4en Ramadan (27 Januari), den dag, waarop de Koran aan de wereld gegeven werd. Dit feest begint vroeg in den morgen van den 4en en eindigt om middernacht van den 7en Ramadan, wanneer de Thora (wet) uit den hemel nederdaalt.

In Arabië, de wieg van den Islam, behoort de groote meerderheid der bevolking tot de Soenieten, die behalve aan den Koran ook aan de Soena, de overlevering, vasthouden, en het is derhalve begrijpelijk, dat de feesten nergens met grooter plechtigheid worden gevierd dan hier.

Kent de Oosterling in gewone tijden reeds geen standsverschil, in die dagen is het geheel uitgewischt, en zoodra de doffe tonen der trom weerklinken, verlaten allen hun huis, om zich bij den voortschrijdenden stoet aan te sluiten. Met een vroom ‘de Heer moge uw leven sparen,’ wordt de nieuwaangekomene door zijn naaste omgeving begroet, waarop hij deemoedig ‘moget gij lang leven’ antwoordt, om daarna de door den oelema voorgezegde gebeden na te prevelen.

Voorafgegaan door den banierdrager en den trommelslager, schrijdt de stoet intusschen verder. Nieuwsgierig slaan de vrouwen, door haar dichte sluiers voor het oog verborgen, de processie gade. Deze is nu buiten het stadje gekomen, waar de Bedoeïenen hun tenten bijzonder kostbaar versierd hebben. Hier wordt halt gehouden, de vanen worden in een kring neergezet rondom den oelema, die de beteekenis van het feest uiteenzet. Zoodra het woord olsum - amen - over zijn lippen is gekomen, begint het eigenlijke feest. Kosjab en sjerbet, de geliefkoosde dranken, worden toegediend, en de kadi, rechter, drinkt op de gezondheid van den minsten hamal, lastdrager.

Marion Lenbach en Iphigenia Gysis. -

Dit zijn de beide meisjes, door den beroemden portretschilder Frans von Lenbach afgebeeld. Het eene, met de lange, blonde lokken, een feeënkind, is des schilders bekoorlijk dochtertje Marion; het andere, zwart van haar en zwart van cogen, het zuidelijke type vertegen woordigende, de dochter van professor Gysis te Munchen. Welk een tegenstelling tusschen beide kinderen, maar een tegenstelling, die het lieftallige en aanvallige van beiden te beter doet uitkomen.

Frans von Lenbach werd in 1836 te Schrobenhausen in Opper-Beieren geboren, waar zijn vader metselaar was. De zoon leerde hetzelfde ambacht, met de hoop het eenmaal tot architect te zullen brengen, toen twee schilders op het talent van den zeventienjarige opmerkzaam werden en hem de schildersacademie te Munchen deden bezoeken. Beroemd zijn Lenbach's portretten van Andrassy, de keizers van Duitschland en Oostenrijk, Bismarck, Moltke, Gladstone, Frans Liszt en andere vermaardheden op het gebied van staatkunde, wetenschap en kunst.