De Noordstar. Jaargang 3

[p. 93]

Het weesje.
Aen Mejuffrouw Ch. Oberts.

‘Een bete broods, ô edelvrouw,
Verwerp my, arme kind, toch niet;
Ik ben zoo jong en leed zoo veel,
Heb medely met myn verdriet.

'k Ben negen jaer en ouderloos;
Myn moeder stierf by myn geboort',
Myn vader trok met 't leger mêe,
Naer een hierby gelegen oord.

Dat hy in slag gesneuveld is
Omtrent het Waterloosche veld,
En dat hy daer begraven ligt;
Dat heeft men my van hem verteld.

Ik was zoo kleen toen hy vertrok,
Nauw stamelde ik den vadernaem;
Doch 'k voelde reeds hoe goed hy was,
Wy waren zoo gelukkig saêm.

Hy koosde en kustte my zoo teêr,
Hy hief my van den grond nog op
By zyn vertrek - en hem en my
Ontvielen menig tranendrop.

[p. 94]

 

Waerom ik weende wist ik niet,

 

De smart was my toen niet bekend;

 

Ik leed nog niet, slechts later werd

 

Ik eerst gedompeld in de ellend.

 

 

 

Toen, ja, begon myn eerste ly,

 

Wen ik myns vaders liefde ontbrak;

 

Ik kreet zoo droef en was zoo bang,

 

Wanneer men my van hem soms sprak.

 

 

 

By eene vrouw werd ik bezorgd,

 

By haer werd ik voorts opgebragt,

 

Zy handelde met my zoo wreed;

 

'k Heb naer den dood zoo vaek getracht.

 

 

 

Maer, ach, myn lyden was niet uit,

 

Die vrouwe stierf niet lang geleên.

 

Geen vrienden trokken wy meer aen:

 

Ik was op aerde gansch alleen.

 

 

 

Alleen dwaelde ik van dorp tot dorp,

 

Ik stuerde God myn kinderbêe,

 

Ik bad verzachting in myn ramp;

 

Doch groot en grooter werd myn wee.

 

 

 

Welligt heeft God, ô edelvrouw,

 

Een kind, als ik, u toevertrouwd. -

 

ô Ik zal bidden, opdat 't lang

 

Op aerde zyne moeder houd'.

 

 

 

Een bete broods dan, edelvrouw;

 

Verwerp my, arme kind, toch niet;

[p. 95]

 

Ik ben zoo jong en leed zoo veel,

 

Heb medely met myn verdriet.’

 

 

 

Maer beê noch traen, niets trof de vrouw

 

En ongevoelig bleef haer 't hart,

 

En smeekend zag het kind heur aen,

 

Door honger meer en meer gesard.

 

 

 

En hooploos rigtte het zyn schreên,

 

Tot voor den drempel van Gods woon:

 

Daer zat het, ach zoo bleek en droef,

 

Met traentjes op de holle koon.

 

 

 

De nacht was koud, de wind blies fel,

 

ô Wee! ô wee! het arme kind,

 

Dat tegen nacht, dat tegen koû

 

Geen dak of veilge schuilplaets vindt.

 

 

 

De nacht was koud, de wind blies fel,

 

Een zieltje steeg er tot den heer.

 

De wereld telde een lyder min,

 

De hemel telde een engel meer!

 

 

 

En 's morgens wen de kristen weêr,

 

Door stille godsvrucht opgewekt,

 

Ter kerke ging, vondt hy het lyk

 

Eens kinds ten drempel uitgestrekt.

 

 

 

emm. rosseels.

1842.