Het Balkon.
Iets van de felheid en de ‘denaturalisatie’ van de opvoering van Thyestes had ik gewenst in de presentatie van het stuk van J. Genet: het Balkon, dat in het afgelopen seizoen werd gespeeld door het Nieuw Rotterdams Toneel onder gastregie van Roger Blin. Het stuk is gesitueerd in het huis van illusies: Le Balcon, een bekend bordeel in Parijs voor de eerste wereldoorlog. 't Geeft, zoals Genet zelf in zijn voorwoord aangeeft: de verheerlijking van het ‘image’ en de weerkaatsing. De ‘gasten’ spelen hun rol: de bisschop, de rechter en de generaal. In hun prachtige, protserige gewaden op hoge koturnen, ver verheven boven hun slachtoffers beelden zij het spel uit van machtswellust, eerzucht, wreedheid en erotische dromen en zij worden in hun droom gefikseerd als de realiteit, die zij vergroot imiteren, door de revolutie wordt weggevaagd. Het huis van illusies wordt dan een huis van desillusie, vooral door het optreden van de politiekommissaris. In de oplossing van het geheel zit een vreemd en verwarrend element, dat mij niet helemaal duidelijk werd. Ofschoon er zeer goed werd geakteerd vooral door Gerard Hartkamp als de bisschop, Elisabeth Andersen als Irma en Annet Nieuwenhuyzen als Carmen, al miste men soms het vervreemdende element. Alleen Gerard Hartkamp in zijn presentatie van de pompeuze bisschop was in dit opzicht uitstekend.
Auteursrechtelijk beschermd