Ons Erfdeel. Jaargang 30 (1987)

Ons Erfdeel. Jaargang 30

(1987)– [tijdschrift] Ons Erfdeel– rechtenstatus

Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 171]
Guillaume van der Graft ‘Ford!’ De dingen zijn 't onderdanig zijn moe. Zij hebben ons met hun dood ingenomen. Enkel in de diepe liften der dromen dalen wij snel weer naar het leven toe, maar zonder dat het helpt. Wij zijn geboren, wij zijn getogen en wij zijn bewust. Wij hebben zelf de dingen toegerust zodat zij nu niet meer aan ons behoren maar aan zichzelf. En wij aan de eenzaamheid, gevangen tussen de betonnen wanden van liftkokers, grijs als gesleten tanden: de dingen waar langzaam 't glazuur afslijt. Uit: Verzamelde gedichten, Bosch & Keuning, Baarn, 1982.

[pagina 172]
Guillaume van der Graft Hallelujah Laten we zingen dat het een aard heeft laten we zingen over zee laten we zingen tegen de helling tegen de lange duur van de dingen tegen de jaren, laten we zingen over het water aan de lippen tegen de klippen op goed zei de vogel ik zing waartegen vroeg ik waartegen tegen de aardbeving daar weet ik niet van zei de vogel tegen het onweer dat rolt langs de wegen tegen de branding in de lucht? hij was allang gevlogen hij was al weggevlucht laten we zingen zei ik laten we zingen, laten we niet praten goed zei de stem uit de huizen een stem gevierendeeld waartegen vroeg ik waartegen maar de huizen zwegen de huizen zwegen verveeld tegen de ruimte drong ik aan tegen de zee en het Oneindige maar de huizen gingen staan langs de weg waar ik langs moest gaan om mij te pijnigen laten we zingen zei ik tegen het praten en het zwijgen tegen de stilte die de aarde maakt laten we kinderen krijgen met lichamen van muziek en woorden als ledematen laten we zingen
[pagina 173]
ik ging met mijn liefde rond als de hond van een straatmuzikant en iedereen maakte zich van kant met een cent of een pepermunt ik vroeg het aan God die zweeg de hemel die wist van niets het licht sprong op een fiets het bleek wel rond te zijn als een mond maar ik verstond het niet Dan zal ik roepen tegen de mensen laten we zingen tegen de zee daar had ik misschien mee moeten beginnen laten we zingen zing dan mee tegen het geld en tegen de goden laten we ongelovig zijn laten we zingen voor de doven laten we overbodig zijn laten we niet meer heersen en praten de eersten worden toch de laatsten laten we zingen zeg ik: O mijn - O mijn tong Daniël in de kuil tussen de tanden van de leeuwen laten we zingen laten we strelen o mijn tong Daniël laten we eten en drinken en spelen want morgen leven wij. Uit: Verzamelde gedichten, Bosch & Keuning, Baarn, 1982.

[pagina 174]
Guillaume van der Graft De derde waarheid De dichters alleen zeggen de waarheid die onbedwingbaar is, haar eigen afmetingen meebrengt en in de vormen zoals die jarenlang geworden zijn niet leven kan. De dichters die droeve anarchisten van de blijdschap vernielen alle muren die in taal zijn opgetrokken, maken van de wereld een groot venster op het zwarte heelal en dat is een uitzicht waarbij de bomen weer verschrompelen tot kiemen op de tong van de wind waarbij de sterren uitgroeien tot vijvers en de mensen zijn scholen kleine doorzichtige vissen de vossen hebben holen en rennen door mijn ogen heen en weer. De dichters liegen de taal uit elkaar en maken logaritmen van de vereenzaamde dingen vreemde uitkomsten verrukken ons maar wie zich niet opgeeft wordt gepijnigd. Nee, de dichters roepen de zee te voorschijn die overal in verborgen ligt en doen de huizen blank staan en de kelders overlopen van wat allang overwonnen was, zij willen niets liever dan de vloed oproepen, tot de waarheid iedereen aan de lippen komt. En dan ligt misschien om ook aan deze waarheid te ontkomen een oude versteende leugen gereed die weer zacht wordt als aarde en bloemen wanneer men haar met blote voeten betreedt en die de derde waarheid is te noemen. Uit: Verzamelde gedichten, Bosch & Keuning, Baarn, 1982.

[pagina 175]
Guillaume van der Graft Van de mens op aarde Een mens te zijn op aarde in deze wereldtijd, is leven van genade buiten de eeuwigheid, is leven van de woorden die opgeschreven staan en net als Jezus worden die 't ons heeft voorgedaan. Een mens te zijn op aarde in deze wereldtijd, is komen uit het water en staan in de woestijn, geen god onder de goden, geen engel en geen dier, een levende, een dode, een mens in wind en vuur. Een mens te zijn op aarde in deze wereldtijd, dat is de dood aanvaarden, de vrede en de strijd, de dagen en de nachten, de honger en de dorst, de vragen en de angsten, de kommer en de koorts. Gij die ons hebt geschapen, die dood en leven scheidt, het goede van het kwade, leer ons in deze tijd de mensen niet te haten, de goden te weerstaan, dan wonen wij op aarde voortaan in vredesnaam. Uit: Verzamelde gedichten, Bosch & Keuning, Baarn, 1982.

[pagina 176]
Guillaume van der Graft Hymnologisch Dovemansoor is het graf, dodemansmond een steen van zwijgen om mij heen, hol van eeuwige straf. Kom door die doodstof heen, hymne, kom op mij af als een engel ter been, wentel de kringloop af. Offerstem die de steen kan verpulveren, stof doen opwaaien, dag uitroepen waar ik lag, doe mij dat aan, dat ik weer leven mag, trillend van top tot teen in mijn eigen stem staan, laat het zwijgen vergaan. Uit: Winter en later, de Prom, Baarn, 1984.

Vorige Volgende