Ontmoeting. Jaargang 1

[p. 127]

Vluchtige notitiën

Des schrijvers gewichtige woorden. Andersens honderd jaar geleden in àl te kinderlijke en eenvoudige woorden geschreven sprookje voor de moderne tijd begrijpelijk gemaakt.

Vele jaren (maar nog niet zo heel lang) geleden was er een criticus, die zo ontzaglijk veel hield van mooie imponerende woorden, dat hij al zijn energie besteedde om maar vooral gewichtig te doen. Hij gaf er niet om, verhalen of gedichten te lezen, of het moest alleen zijn om er imponerende woorden over te kunnen schrijven. Hij had een isme voor alles wat er verscheen onder de zon en evenals men van een lezer zegt, dat hij aan 't lezen is, zo zei men hier: de criticus is aan 't richtingen bepalen.

Eveneens vele jaren (maar nog niet zo heel lang) geleden waren er bedriegers, die zeiden, dat ze de prachtigste woorden, termen en begrippen konden vormen, die men zich maar wensen kon; niet alleen dat ze van een buitengewone imponantie waren, maar ze hadden ook de merkwaardige eigenschap, onbegrijpelijk te zijn voor iedereen, die niet deugde voor zijn vak of die onbehoorlijk dom was.

Natuurlijk begreep de criticus, die zo verschrikkelijk goed in zijn vak was en zo onbehoorlijk knap, dat dit de woorden, termen en begrippen waren, die hij overnemen moest. Nog niet zo heel lang geleden (en misschien vele jaren terug óók al) liet hij ze afdrukken en ze werden door iedereen om het hardst bewonderd. Wat ze betekenen, zou natuurlijk ieder, die deugt voor zijn vak en niet onbehoorlijk dom is, ogenblikkelijk kunnen vertellen, maar tot nu toe heeft nog niemand het gedaan, de criticus zèlf niet eens.

Maar als het sprookje waar is, dan komt er vandaag of morgen (of over vele jaren?) een kind, dat het uitroept: Ze betekenen immers helemaal niets.

J.M.Vr.

Van de fronten

Vannacht had ik een vlo in bed;
die heeft mij in mijn been gebeten.
Ook werd Berlijn in vlam gezet:
daar heb ik minder van geweten.
Waarom? Och, 't is nu eenmaal wet
dat men zichzelf niet kan vergeten:
die vlo kwam aan mijn laatste vet,
en Moffen zijn tóch maar proleten!

Jan Dolfering

Toot comme chez nous

't Was middag, zomer; een citroen
gaf aan een appel driest een zoen.

De plaats van actie: een dressoir.
Daar rustte naast, ja, óp elkaar

een aantal vruchten in een schaal.
Gevolg: het hier vermeld schandaal.

‘Wat,’ kreet een peer met beurse keel,
‘is deze coupe dan een bordeel?’

En temend zei een netmeloen:
‘Dat mag je overdag niet doen.’

Toen gaf, verveeld, een ananas,
die zeer bereisd en werelds was

de hypocrieten van katoen:
‘Hoe valer schil, hoe meer fatsoen.’

K. v. D.

Zwarthandelaar

Hij zoog zich rijk aan 't geen der armen hand ontzonk;
liep dik en duur met Eden-hat en stok te pronk;
dat hij, als eenmaal Faust, zijn ziel zwart had versjacherd
begreep hij pas, toen hij in 't Ilselmeer verdronk.

Jan Dolfering

Singuliere Voyagie

Van Amsterdam naar Rome,

dat is een lange weg;

je kunt er voetend komen

al kan 't niet zonder pech.

Ja, Aafjes heeft het zelfs beleefd,

dat soms de linie moeite geeft.

K. v. D.

Nocturne rustique

De nacht legt nu haar zachte moederhanden
om 't kloppend hoofd.
Te lang hing 't in de woeste zon te branden
als buikziek ooft.

Andries Dongera

Nature et grâce

Op zeven fluitjes bliezen blanke elfen:
do-re-mi-fa...
Als echo klonk uit gothische gewelven:
Alleluia!

Andries Dongera