Opwaartsche Wegen. Jaargang 12

[p. 249]

Osmaansche strofen
Jan H. Eekhout

I.

O hoor mijn hart, aanhoor den nachtegaal,
Naakt in de heilige smart der naakte taal.
De hoogste liefde baart de hoogste smart.
O hoor den nachtegaal, aanhoor mijn hart I

II.

Ik wist niet dat Ge U zoo hebt geopenbaard:
Geheimnis dat zichzelve licht verklaart.
Vol onrust poogde ik Uw spoor te vinden.
Ik wist niet dat Gij-zelf de wereld waart.

III.

Van uw geboorte en dood spreken de sterren konde?
Toch zal geen magiër ooit het Godsgeheim doorgronden.
't Mysterie Gods wordt slechts van God doorkend,
En steeds zijn magiërs nog leugenaars bevonden.

IV.

Bemijmeren moet ik de liefste altoos,
En steeds droom ik haar hart den knop der roos,
Van buiten sober, bijna onaanzienlijk,
Van binnen blad op blad en broos op broos.

[p. 250]

V.

Nog wenscht dit bloed een laatste oponthoud.
Helaas, de reis erkent geen oponthoud.
Des grooten Drijvers stem heeft 't àl verdreven:
Voort! voort! een droom is ieder oponthoud.

VI.

God kneedde Adams stof met liefdes dauw
En zag de zorgen die dit brengen zou;
Toen wondde Hem der liefde heilige smart,
Een droppel bloed vloot, en dat was het hart.

VII.

Het hart is een geheimnisrijke schat,
Begeer daarom alleen, Vriend, dezen schat.
't Hart is een vuur, een Godsvlam, rein en rood,
't Hart is het licht dat duisternissen doodt.

VIII.

Ach, Vriend, aanmerk de duizentallen dwazen,
Verdiept in spel, verdiept in dronken dazen;
Hùn baren wijn en dobbelspel slechts zorgen;
Dood zijn zij elken nacht, vuil elken morgen.

[p. 251]

IX.

Mijn ziel zou met de liefste zich vermengen,
Waar' niet des lichaams sluier tusschen haar en mij.
De wijze, wien noch tijd noch ruimte ooit beëngen,
Slaat òp zijn woontent in de woestenij.

X.

(Epitaaf)

Hier rust Rewani, eens der verzen vorst,
Hij dronk den kelk des doods in dronken dorst,
Toen sprak God 't heilig eindrijm van zijn leven,
Zwijmelend zonk de ziel aan Mahmoeds borst.

XI.

Wenscht gij der rozen ziel en reinheidsijk:
Licht, geur en dauw, - wenscht gij u hemels Rijk?
Bekleed uw naaktheid met een doornenmantel,
Een goed man Gods, een eremiet gelijk.

XII.

De aarde is een karavaanserail,
Waar niemand, niemand blijft,
En ieder aan den donkeren wand:
O mijn Gebieder!, schrijft.

[p. 252]

Lof der eenzaamheid
(Naar Niasi)

Gewaag met woorden niet van de Eenzaamheid.
Want Stilte is de Ziel der Eenzaamheid.
Laat u omgeven zijn van deze ziel.
Een vuur is zij, groot, grondeloos, en wit.
Gij zult in God zijn, want God is een Vuur.
Gij zult in u zijn, want gij zijt een Vuur.
Dit is 't Geheimnis van de Eenzaamheid:
Dat zij in wezen is: gemeenzaamheid
Van God met u, van u met God. Door haar
Schouwt gij u-zelve eer gij de aarde ontsterft.
Door haar leert gij den Weg voorbij den dood.
Door haar leert weten gij hoe zon en maan
En sterren zijn omringd door haren gloed,
En leert gij hoe zij niets dan Liefde is.

Gewaag met woorden niet van de Eenzaamheid.
Vergeef Niasi die 't desondanks deed.

[p. 253]

Op de grens
(Naar Ssalih-Tschelebi)

Leven en lust heeft uit voor mij. Nu verder.
Wereld strek mij de hand niet toe. Nu verder.
Ik ben der dagen zat, ik ben zeer moe.
De knaap der ziel in mij wenscht spoedig verder.
Vervuld wordt hem de droom van 't Ander land.
Hoe zou hij zich der aarde kommeren verder?
Dra wordt mijn ziel ik, reis ik hemelwaarts.
't Rumoer der steden laat ik anderen verder.
Een droom verging, een eeuwige droom werd Waarheid.
Ssalih, aanmerk dien droom, aanmerk God. Verder.

[p. 254]

't Getijde der rozen
(Osmaansch)

Toen gisternacht, Heer, ik Uw Wezen vond,
Bloeide 't in mij als vuur van duizend rozen.
Ik trad naar buiten in de maanlichtsneeuw:
De wereld brandde van millioenen rozen.
Ik dacht aan U, mijn mond stamelde: Ik.
Ik dacht aan U en mij, ik dacht slechts: rozen.
Ik brak in schreien uit om zooveel weelde,
't Kristal der tranen ving de vlam der rozen.
Thans weet ik, Heer, dat Gij de Liefde zijt,
Heer, Gij en ik zijn Liefde en Liefde is: rozen.