Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

XXI. [Ic quam in een prieel geghanghen]

Ic quam in een prieel geghanghen,
Daer vandic twee ghelieven staen,
Den tijt en consten niet verlanghen;
In anders arem waer si bevaen.

[p. 78]

 

Hi sprac haer also minlic aen:

 

‘Vrauwe, mijns hertzen liefste reine,

 

In wilde nummer avelaen,

 

Du best mijn liefste vrouwe alleine.’

 

 

 

Mettien so sprac die scone vrauwe,

 

Lachende also vriendelijch:

 

‘Mijn boel, wien ich so wael betrauwe,

 

Liever gein up erderijch;

 

Des muechstu wael gheloven mich.’

 

Doe boet soe hem haer wivelic scijn,

 

Ende seide aldus so minnentlijch:

 

‘Lief du aens al die hertze mijn!’

 

 

 

Hi sprac: ‘Here God, twine mocht ghescien

 

Dat dit bleve eewelijc gestade,

 

So mocht wi vroylic vruechden plien,

 

Nu duchtic mi altoos der scade.

 

Als lief wert leit, dan eist te spade,

 

Hem die up onsteiden achten cleine;

 

God, verde ons tween van sulken quade,

 

Du best mijn liefste vrouwe alleine!’

 

 

 

Dat edel wijf van reynre aert

 

Sprac aldus met wisen zinne:

 

‘Waer trauwe met trauwen es ghepaert,

 

Dat es een recht gestade minne.

 

Of ic mijn boel gestade kinne

 

Sal ic hem onghesteide sijn?

[p. 79]

 

Mijn herte en heift gheen ontrauwe in,

 

Lief du aens al die hertze mijn!’

 

 

 

Van deser tale wart hi verblijt,

 

Hi cussetze aen haer mondeken root,

 

Daer mede so corten si den tijt;

 

Want soet hem waerlic nie verboot.

 

Sijn hooft leidi in haren scoot,

 

Met cussene bleven si ghemeine;

 

Hi seide altoos met vruechden groot:

 

‘Du best mijn liefste vrouwe alleine!

 

 

 

Als ic dit sach ic wart bescaemt,

 

Mi dinke in core daer voren gheen goet,

 

Ende ic so minlic ware verzaemt

 

Met haer, die mi verbliden doet.

 

Vroilic mijn hertze ende ooc mijn moet!

 

Met vruechden leven sonder pijn,

 

Daer toe so anich cranken spoet,

 

Nochtan heift soe die hertze mijn!